En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 52

~ Hoofdstuk 52 : En de moordenaar is... ~

POV - Moordenaar, 29 maart

Vandaag was de dag dat hij eindelijk wraak zou nemen. Hij had hier zo lang op moeten wachten. Hij was blij, eindelijk zou hij de woede die hij vijfentwintig jaar lang in had moeten houden los kunnen laten. En op wie, zijn aardsvijand. Het liefst zou hij in een duivelse schaterlach uitbarsten, maar gezien de situatie waar hij in verkeerde, was dat niet mogelijk. Hij vond dat niet erg, hij zou zo meteen genoeg gelegenheid hebben zijn pleziertje te hebben als hij Jane van haar hart zou ontdoen.

Precies vijfentwintig jaar gelden had hij de liefde van zijn leven verkering gevraagd. Hij was al drie jaar smoorverliefd op haar geweest en kon het niet langer inhouden. Hij had haar op haar zeventiende verjaardag verkering gevraagd. Het antwoord dat ze hem had gegeven had zijn hart uit zijn lijf gerukt. Hij had nu geen hart meer en dat kwam door haar. Ze had op zijn vraag geantwoord met de woorden: 'Wat denk jij nou, Pi. Ik ga toch niet met een jongen zoals jij!'

Ze had nog meer gezegd, maar dat had hij niet meer gehoord. De toon was genoeg geweest. Het was duidelijk wat ze van hem had gevonden. Hij voelde dat alle woede weer naar boven kwam. Hoe had ze hem zo durven afwijzen! Ze had hem met die woorden vanbinnen vermoord. Die woorden maakten van hem een miezerig klein ventje. Ze gaven haar een superieure positie boven hem. Zij was volgens zichzelf te goed voor hem. Hoe durfde ze dat van zichzelf te denken! Het had hem kapot gemaakt. Het had hem van binnenuit uitgebrand.

Vanaf die dag had hij aan dit plan gewerkt. Misschien was het een zelfmoordmissie, maar hij was toch al dood vanbinnen. Zij had met haar veroordelende ogen zijn hele zijn verdoemd. Het leven had hem niets meer te bieden. Het kwelde hem elke dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Het liet hem elke dag weer zien hoe het ook had kunnen wezen. Het maakte hem jaloers. Jaloersheid knaagde aan je, het liet je niet meer genieten van de dingen die je wel had.

Hij kon niet meer blij zijn met zijn vrouw, van wie hij wel hield, maar niet zoveel als hij van haar had gehouden. Het was nog erger geworden toen hij zijn kinderen sprookjes voor had moeten lezen. Hij moest ze valse hoop geven op een leven dat er nooit zou komen. De prinsen in de sprookjes waren er niet in het echte leven. De prinsessen ook niet. De draak die de prins altijd met succes versloeg was in werkelijkheid nog nooit verslagen. Het had de macht, en kwelde de prins en prinses altijd. Soms zo erg dat de prins en prinses erdoor uit elkaar gedreven werden. Dan gingen ze scheidden.

Want, vraag je eens af, welke romantische film draait over de heerlijke, fantastische gevolgen van een scheiding? Helemaal geen. Hoeveel films gaan beginnen bij het vinden van de ware liefde en het verdere leven daarna? Weinig.

Waarom, vraag je misschien. Het antwoord is simpel, kinderlijk bijna. Het verkoopt niet. Mensen willen op het grote scherm de werkelijkheid niet weerspiegelt zien. Nee, ze willen de feiten ontlopen en zich voor doof en blind houden. Iedereen wil een doel, een droom, om in zijn leven na te jagen. Jammer eigenlijk, want die droom zal nooit de realiteit worden.

Zijn ouders waren uit elkaar gegaan toen hij nog niet heel oud was. Destijds was scheiden verkeerd, verboden. Zijn ouders hadden niet meer met elkaar kunnen leven, maar de scheiding was niet het einde van een zoetsappig sprookje en had voor zijn moeder verder zeker geen lang en gelukkig leven betekend. Misschien had het haar wel nog dieper laten zakken in de diepe put van de uitzichtloosheid van het bestaan.

Maar vandaag zou hij wraak nemen. Zijn prinses was zijn draak geworden en hij zou de draak verslaan. Voor het eerst in de geschiedenis zou het iemand lukken zich vrij te maken van de draak die hem kwelde. Hij zou haar hart uit haar lijf snijden. Zelfs dat was eigenlijk nog een te milde straf voor wat ze hem had aangedaan, maar hij vond het wel een mooi gebaar. Ook zij zou dan geen hart meer hebben. Ze zou ook koud worden en haar ogen dof. Hij en zij waren dan hetzelfde.