En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 26

~ Hoofdstuk : Pijnloze zelfkastijding en... Jozua ~

POV – Jozua, 9 maart

WARNING : don't try this at home... XD

Jozua zou Sarah gaan helpen met het ontcijferen van een aantal codes. Wat voor codes dit waren of waarom ze ontcijferd moesten worden wist hij niet. Dat had ze hem niet verteld via de app. Op school had hij haar niet aan durven schieten en had Jozua zich stil gehouden zoals altijd. Hij zou het haar nog wel vragen, had hij gedacht.

Jozua voelde zich toch best vereerd. Hij wist dat Sarah nooit, maar dan ook echt nooit, iemand om hulp vroeg. En hij was de uitzondering die de regel bevestigde. Hij glimlachte, blijkbaar was ze zo radeloos dat ze geen andere weg zag dan iemand, hem dus, om hulp te vragen.

Jozua remde en stapte van zijn fiets af, hij was aangekomen bij het huis waar Sarah woonde. Hij vroeg zich af bij wat voor codes ze precies hulp nodig had. Geen enkele code was namelijk hetzelfde. Allemaal hadden ze een andere aanpak nodig.

Hij drukte op de bel en wachtte geduldig tot er opengedaan werd. De deur zwaaide na enige tijd open en in de deuropening stond niet Sarah, maar haar moeder.

Ze keek hem vriendelijk aan en zei: 'Waar kan ik je mee helpen?'

Hij glimlachte naar haar. Wie weet was dit zijn toekomstige schoonmoeder, die moest hij wel te vriend houden. 'Ik heb met Sarah afgesproken om haar te komen helpen,' zei hij op de meest beleefde toon die er bestond.

Ze keek hem verbaasd aan. 'Heeft Sarah je gevraagd haar te helpen?!'

Hij knikte. 'Ja, ze zei dat ze dringend mijn hulp nodig had met het oplossen van een aantal codes. Ik ben nogal geïnteresseerd in codes, snapt u.'

Ze keek hem aan met een uitdrukking die hij niet kon plaatsen. Het was een mengeling van verbazing, argwaan en nog iets... Jozua wilde haar gezicht beter in zich op te nemen om achter het laatste te komen, maar ze had zich alweer herpakt.

'Kom binnen. Sarah's kamer is op zolder. Je loopt eerst twee trappen op en dan wijst het zich vanzelf.'

Hij bedankte haar vriendelijk en begon de trap op te lopen. Hij volgde de instructies op die de moeder van Sarah hem had gegeven. Twee trappen op, naar de zolder en dan de deur door. Hij stapte de kamer van Sarah binnen. De muren van de kamer waren niet geverfd en zagen er spierwit uit. In de linkerhoek stond een bed tegen de muur en daartegenover stond een bureau waarop schoolboeken slordig op elkaar gestapeld lagen. Helemaal aan de andere kant van de kamer stond – waarschijnlijk – haar kledingkast. Het enige wat nog resteerde was een grote ladekast die naast het bureau zijn plek had gevonden.

Sarah leek hem niet op te merken. Ze zat op haar bed en kerfde met een potlood in haar vel. What the... Wat was zij nou weer aan het doen? Even verversen, wat deed ze? Ze zat met een potlood vel van haar huid of te schrapen!

'Wat ben je aan het doen?' vroeg hij, zichzelf proberend zo rustig mogelijk te laten klinken. Zijn poging mislukte en zijn stem sloeg onmiskenbaar over.

'Pijnloze zelfkastijding,' antwoordde ze, zonder op te kijken.

'Wat?!' riep hij met een stem die alweer oversloeg.

Jozua was niet zo goed in het verbergen van zijn mening. Alles wat hij dacht was duidelijk op zijn gezicht te lezen. Zo ook nu. Een mengeling van afschuw en verontsteltenis voerde de boventoon. Hij kon het gewoon niet begrijpen. Was ze serieus zichzelf aan het villen?!

'Dat heb ik toch al gezegd? Pijnloze zelfkastijding.'

Hij snapte er helemaal niets van. Waarom zou ze dit zichzelf aandoen?