En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 39

~ Hoofdstuk 39 : Op tenen trappen en in wieken schieten ~

POV – Mart, 22 maart

WARNING: De code is weer in het Engels!

Geweldig! Weer een crime scene! Hier had hij meer dan een volle week op moeten wachten. Maar hier, vandaag, op deze prachtige nacht in maart, was de moordenaar, gezellig als hij was, weer teruggevallen in zijn oude gewoonten. Werkelijk, de dag van Mart kon niet meer stuk! Sarcasme vulde de lucht.

Samen met Jort was hij meteen in de auto gesprongen zodra het bericht binnen was gekomen. Die middag waren zij beiden vrij geweest en, naar hij had gehoord, hadden Bram en Marnix ook vrij genomen. Maar, natuurlijk, juist nu ze dachten iets te hebben moest alles weer fout gaan. Weer was iemand het leven ontnomen.

Hij liep door de gang naar de deur die, zo vermoede Mart, naar de plaats zou leiden waar ze lag. In de deuropening bleef hij staan, niet in staat zich verder te verroeren. De vrouw lag op haar buik, het gezicht gericht naar de vloer. Om haar heen lag een plas bloed.

Jort liep langs hem heen en tikte Bram op zijn schouder. 'Hé, is er al wat bekend?' vroeg hij.

Bram draaide zich om. 'We weten dat ze al enkele uren dood is. Waarschijnlijk is het in de loop van de ochtend gebeurd. Zelfmoord is uitgesloten, evenals een ongeluk, het was moord. Verder zijn er geen sporen gevonden, deze man weet wat hij doet,' zei hij fronsend.

'En,' begon Mart, 'welk sprookje is het deze keer? Ik dacht dat we Assepoester met de blauwe jurk al hadden gehad?'

'Dit is geen jurk, dombo, dit is een broekpak, of hoe je dat ook noemt,' zei Jort, terwijl hij Mart een stoot gaf.

'Inderdaad,' zei Bram. 'Het gaat hier om Alladin.'

'Oh, Jasmine dus,' zei Mart, zijn neus hoog in de lucht stekend. 'Ben vond die film vroeger helemaal geweldig.'

'Ik ook,' zei Bram. 'Maar,' vervolgde hij terwijl hij Mart in de ogen keek, 'laten we verder gaan. Deze vrouw heet Nathalie, ze is veertig jaar en komt oorspronkelijk uit Saoedi-Arabië, ze is met Thomas Fraag getrouwd. Die is er op dit moment niet, hij zit in China voor zaken. Zijn zoon, Ezra, heeft haar gevonden en heeft gelijk de alarmdiensten ingeschakeld. Even later arriveerde een vriendin van de familie, Nelleke. Ezra had haar, op aanraden van Marnix, gebeld om te komen. Ondanks dat er tot noch toe geen sporen zijn gevonden, wordt de plaats nog verder grondig onderzocht.'

Jort snoof, sloot zijn ogen en leek de informatie rustig in zich op te nemen.

Marts hoofd draaide op volle toeren hij ijsbeerde heen en weer. Toen stopte hij opeens en draaide zich om zodat hij Bram recht aan kon kijken. 'En een code?' vroeg hij.

Brams ogen werden groot. 'Ja, natuurlijk, even kijken, Marnix had dat briefje, eh ja, zoek hem op dan kan hij het je laten zien.'

Mart liep gelijk, zonder om te kijken, door, op zoek naar Marnix. Onderweg liep hij bijna en aantal in het wit geklede mannen omver. Na een aantal kamers te hebben gehad liep Mart lukraak naar buiten. Daar vond hij dan eindelijk Marnix die op zijn gemak koffie zat te drinken, zittende op een grijze stoel die tot de tuinset van de familie Fraag behoorde. Het was pikdonker, maar een lamp, geplaatst boven de deur, gaf hen een het beetje licht dat nodig was om elkaar goed te kunnen zien.

'En, als we daar Marnix, onze geliefde stagiair, niet hebben,' begon Mart, 'volgens mij heb jij iets dat wij nodig hebben.' Marts stem klonk bijna vals en sluw, als een vos. Zijn gelaatsuitdrukking was vriendelijk, maar de toon van zijn stem liet geen ruimte voor grapjes over.