En toen leefden ze niet meer...

Hoofdstuk 3

~ Hoofdstuk 3: Een gebroken hart dat niet te helen is ~

POV – Sarah, 2 maart

'Jongens, pakken jullie je boeken erbij? Ik zou graag met de les beginnen.'

Ze zuchtte terwijl ze haar boeken uit haar tas viste. Elke dag weer hetzelfde liedje. Naar school gaan, daar urenlang luisteren en dan weer naar huis en daar huiswerk maken. De marteling van het naar school gaan was natuurlijk niet genoeg, de leraren moesten je, zelfs als zij uit de buurt waren en lekker thuis zaten, nog urenlang treiteren met huiswerk. Saai was het, vreselijk saai. Op school leerde ze zelden iets dat ze niet zelf thuis had kunnen leren. Dat uur fietsen per dag was dan voor niets. Het enige wat ze in de les deed was vragen nakijken en dan de volgende vragen gaan maken. Net of ze daar toezicht bij nodig had van een leraar. Dat kon ze zelf wel. Het enige wat school leuk maakte waren haar vriendinnen. Dat was gezellig. Als ze thuis alles zou doen, zou ze haar sociale contacten missen en dat zou haar leven nog saaier maken.

Nu was ze ook niet in de beste stemming om op school te zitten. Haar vader was gisteravond weer eens weggeroepen naar het werk en was heel de nacht weggebleven. Leuk hoor, dat hij zo toegewijd was aan zijn werk, maar hij liet zijn gezin in de steek. Soms dacht ze dat hij beter getrouwd kon zijn met zijn werk. Als haar vader er 's ochtends niet was, was haar moeder veel onrustiger. Ze liep maar door het huis te dwalen en leek van de wereld te zijn. Zij hielp Judah dan maar met aankleden. Anders kwam daar niks van terecht.

Haar moeder was bezorgd, dat wist ze ook wel, maar deze morgen was het wel heel erg geweest. Ze was helemaal vergeten dat Eloise en Judah niet zelf naar school konden. Ze liep om kwart over acht nog in haar badjas. Dit was niets voor haar! Wat er ook gebeurde, haar moeder was altijd om acht uur helemaal klaar. Werkdag of niet, om acht uur kon ze beginnen met wat ze die dag moest doen. Zij had haar broertje en zusje naar school gebracht, zij moest vandaag toch laat beginnen en had alle tijd. Maar ze had de deur niet achter zich dichtgedaan voordat ze haar moeder eens goed ondervraagt had. Er was iets, dacht ze. Haar moeder deed dit nooit, er zat haar iets dwars.

Ach, misschien had ze het wel mis. Misschien zag ze spoken, die er helemaal niet waren. Ze dacht wel vaker conclusies te trekken uit gebeurtenissen en die waren nog niet zo vaak goed geweest. Maar ze leerde.

Ze keek om zich heen. Haar ogen vielen op Ezra. Ze deed haar best rustig door te ademen, maar haar poging mislukte, zoals altijd. Ezra was de reden waarom ze zich terug trok in haar gedachten. Hij was de reden waarom ze nooit meer emoties wilde voelen zonder dat ze daar zelf nadrukkelijk voor had gekozen. Hij was de schuld van haar pijn. Het was inmiddels een jaar geleden, maar haar hart was nog niet geheeld. Ze vroeg zich af of dat ooit zou gebeuren.

*Flashback*

'Hé, Ezra!' riep ze. Ezra was haar vriendje en daar was ze heel trots op. Hij had trouwe, donkerbruine hondenogen. Zijn haar was blond. Niet vies of wit blond, maar geweldige blond. Zijn haar viel als een zee met prachtige golven om zijn gezicht. Als hij liep danste zijn haar op het ritme van zijn stappen mee. Het was slank gebouwd, maar niet als tengere houten plank. Nee, hij was gespierd slank. Het was precies goed. Als hij glimlachte leek de zon altijd te gaan schijnen. Er verscheen een twinkeling in zijn hondenogen en zijn perfect witte tanden werden zichtbaar. Met zijn lach kon hij haar met zijn warme zonnestralen in vuur en vlam zetten. Als hij praatte zei hij altijd het goede. Nooit maakte hij een domme opmerking. Als hij een grap maakte lachte altijd de hele klas met hem mee. Hij was de prins op het witte paard van je dromen. Ze was al een paar jaar verliefd op hem geweest en vorige week had hij haar gevraagd. Ze kon haar oren niet geloven toen de woorden over zijn lippen waren gekomen. Ze had gedacht dat ze droomde omdat dit alleen in haar dromen was gebeurd, maar het was echt. Stralend had ze ja gezegd. Heel de week had ze op wolken gelopen en dat deed ze nu nog steeds.