Candy Man II

Sezon Finali

Dirseklerimi dizlerime yaslamış Leon' un banyodan dönmesini, Garry' nin eve gelmesini bekliyordum. Birkaç dakika içinde Leon yeniden gelip yanıma oturdu. Titrediğini görebiliyordum.

-"Gervase..." Sesi fısıltı gibiydi.

Ne dönüp yüzüne baktım, ne de bir şey söyledim. Kısa bir süre sonra Garry salonda belirdi. Elinde anahtarlar ve yüzünde şokla önümde bitti.

-"Abi... O valiz de ne?"

-"Otur"

Dediğimi yapıp oturdu. Yere bakmaya devam ettim. Kaşlarım çatık, sesim sertti.

-"Neler oluyor? Leon sana her şeyi anlatmadı mı?"

-"Anlattı" dedim ve derin bir iç çektim.

-"O zaman bu haliniz ne?"

-"Bu halimiz dün senin yaptığın zırvalığın eseri."

-"Yani suçlu ben oldum yine öyle mi?"

-"Neler yaşadığımdan haberin var mı? Sabaha kadar neler düşündüm, ne hissettim haberin var mı?!"

-"Var! Böylece biraz da olsa Leon' u anladın. Aldatılmanın nasıl acıttığını, sevdiğini paylaşmanın nasıl aşağılık bir şey olduğunu öğrendin."

-"Bunları öğretmek sana mı kaldı?!"

-"Bana kaldı! Empatiden yoksunsun! Egoistsin! Ben her şeyi senin-"

-"YAPMA!" diye bağırdım. Sinirden titremeye başlamıştım. Dönüp öfkeli gözlerimi gözlerine sabitledim ve doğruldum. "Artık - benim için - hiçbir şey - YAPMA! Sizin bu kirli oyunlarınızdan bıktım anladınız mı?! BIKTIM! Saçmalıklarınızdan yoruldum. Bunları yaparak bana iyilik yaptığını mı sanıyorsun sen ha? Beni ne kadar yıprattığını görmüyor musun?"

-"Evet, iyilik yapıyorum. Bazı şeyleri kafana kakmadan anladığın yok. Öküz herifin, duygusuz adamın tekisin. Leon' u hak etmiyorsun"

Şok içinde kaldım. Bugüne dek beni savunan bana destek olan kardeşim şimdi kalkmış bana neler söylüyordu. Sürekli bana olan inancından bahsederdi. İçimde bir yerlerde sevgi dolu bir adamın olduğunu iddia ederdi. Oysa şimdi... Suratımın ortasına sağlam bir yumruk atsa bu kadar kırılmazdım. Söylediği şey çok ağırıma gitmişti.

-"Haklısın... Duygusuzum. Empatiden yoksunum. Öküzüm. Kabul, hepsi kabul." Dönüp ağlamaktan gözleri kızarmış sevgilime baktım. "Leon' u da hak etmiyorum" Leon' un yanağına elimi attım ve son kez okşadım. Gözleri yeniden ıslanırken ayağa kalktım.

-"Evet, aynen öyle. En başından seni ona itmekte hata yaptım. Özür dilerim Leon" dedi Garry iğneleyici sesiyle.

Acı acı gülümseyip salonun kapısına yöneldim. Leon ayağa fırladı.

-"HAYIR! Gervase..." Kolumu yakaladı. Garry de ayaklanıp onu çekti.

-"Bırak gitsin."

-"HAYIR! HAYIR! Gitme! Lütfen... Gervase... Seni seviyorum..."

Onun haykırışlarını duymamaya çalışarak salonu terk ettim. Valizimi alıp çıktım. Oto parka inip arabama bindim ve yola koyuldum.

Kolumun birini açık cama yaslamış, yol alıyordum. Dünden de paramparçaydım. Aklım iplerini koparan vahşi bir hayvan gibi hızla uzaklaşmıştı benden. Öyle büyük bir sessizlik vardı ki ruhumda. Bu sessizlik aklımı kaçırtacak gibiydi. Elimi radyoya attım ve rastgele bir müzik kanalı açtım. 

Gidiyordum... Gidiyordum evimden. Gidiyordum kalbimden. Uzaklara, çok uzaklara...

Akşam olmak üzereyken varmıştım. Arabayı büyük bahçeye park edip indim. Verandada, sallanan sandalyelerinde dizlerinde battaniye ile oturup, birbiriyle uğraşan yaşlı anne babama bakıp gülümsedim. Geldiğimi fark etmemişlerdi. Taşlı yolda ilerleyip onlara yaklaşırken babam hızla ayağa fırladı.

-"Oğlum!"

-"Ah, Gervase!" Annemde hızla elindeki pembe çiçekli beyaz fincanı bıraktı ve ayaklandı.

-"Baba... Anne..."

Merdivenleri tırmanıp onlara doyasıya sarıldım. Öptüm, kokladım. Sığınacak bir liman aradığında ailenden daha iyi bir yer bulamazdın.

...

Akşam yemeğinden sonra annem mutfağı toparlarken, babamla beraber verandada oturuyorduk. Elimde çay fincanı, gözlerim ufka dalmış...

-"Neyin var Gervase?" Dönüp babama gülümsemeye çalışarak baktım. Aniden gözlerim doldu ve hızla boşaldı.

-"İyiyim."

-"Hadi oradan. Yaşlı olabilirim ama aptal değilim evlat." Elini omzuma attı. "Bana anlatabilirsin."

-"Yoruldum... Çok yoruldum baba..."

-"Hayat yorar insanı evlat. Öyle zamanlarda biraz inzivaya çekilmekte yarar var. Ama bunun süresini doğru ayarlamalısın. Yoksa o inziva seni tutsak eder. Beni anlıyor musun?"

-"Evet..."

-"Sen hep iyi bir çocuktun... Aferin." Diyerek güldü. Yüzümü kurulayarak ona gülümsedim. "Şimdi söyle bakalım. Nedir seni böyle üzen?"

-"Aşk..."

-"Mevzuu derin desene. Hoh hoh" diye alaycı bir şekilde güldü ve kahvesini yudumladı. "Anlat bakalım"

Ona Leon ve Garry' nin yaptıklarından bahsettim. Yaşadığım iç karmaşayı anlattım. Yeniden omzumu tutup sıktı.

-"Bak şimdi Garry' e çok kızdım. Eşek herif. Sana ders vermek ona mı kalmış? Koskoca adamsın sen. Leon da az değilmiş hani. Nasıl müsamaha gösterir? Hiç mi beyni yok bu çocuğun yahu?"

-"Leon biraz saftır. Kolay inanır. Garry' nin ona yardım edeceğine inanmış."

Babam gülümsedi. Gülümseyişi öyle güzeldi ki... Ben de gülümsedim istemsizce.

-"Ona sadece kızgınsın. Ama onu hala çok seviyorsun. Bak, hala onu savunuyorsun. Ona inanıyorsun."

-"Sanırım, evet. Ona inanıyorum. Sadece ben de ona bu yaptıklarının beni ne kadar acıttığını görmesi için bir ders vermek istiyorum. Oynadıkları oyunlardan bunaldım. Biraz da kafamı toparlamaya ihtiyacım var."

-"Ben her zaman yanındayım evlat."

-"Teşekkür ederim baba"

Çaylarımızı yudumlarken akşam iyice ilerliyordu. Kafamı kaldırıp yıldızlarla dolu gökyüzüne baktım. Beni düşünüyor muydu? Hala ağlıyor muydu? 'Ağlıyorsa Garry onu teselli ediyordur. Ne de olsa en iyi yaptığı şey değil mi?' Aklıma dolan düşünceler beni kızdırmaya başlayınca kalkıp çatı katındaki odama çıktım ve uzandım. Uyumaya ihtiyacım vardı. Uyumaya ve her şeyi unutmaya...

(Y.N: Her kitapta, her durumda gemiyi terk etmeyen tayfaya selam olsun. Destek veren, severek okuyan ve değerli düşüncelerini benimle yorum ya da mesaj olarak bir şekilde paylaşarak, beni motive eden, moral veren herkese teşekkürler. Serinin üçüncü kitabı biraz uzun bir süreden sonra yayına girmeye başlayacak. Duvarımdan bildirim alırsınız. Ama bir süre molaya ihtiyacım var, çünkü kitabın sonunu toparlayamadım bir türlü. En yakın arkadaşımı motor kazasında kaybettim ve açıkçası hala şokunu atlatamadım. Neyse efenim.... Sabır ve anlayış tek istediğim. Esen kalın.... Kaptanınız Mangi....)