Focus

5

Hij wees me naar de bank toe, en ik besloot maar te doen naar wat hij zei, ik had een apart gevoel hierbij. "Wat is er gebeurd Rania, wat is er gebeurd na school, sinds we elkaar niet hebben gezien. Vertel me alles eerlijk, je weet dat je mij kan vertrouwen." Zei hij en ging ook zitten op de bank.

Verbaasd keek ik hem aan, hij was een van de weinige die zich leek zorgen te maken om mij, naast mijn nicht Djennah met wie ik zeer hecht ben. Dat ik haar dit niet heb kunnen vertellen doet mij meer pijn, zij vertrouwde mij alles toe, en ik heb nooit alles wat mij ooit is overkomen haar kunnen vertellen, puur omdat ik het uit mijn hart kan krijgen.

"Amine er is niets, ik wil in een andere stad studeren, vandaar dat ik heb besloten om te verhuizen. Mijn ouders zijn het ermee eens, dus er zijn geen problemen." Antwoordde ik en stond op, en keek naar het prachtige uitzicht over het meer voor het flatgebouw.

Vanaf de woonkamer had je van de verte uitzicht op de Erasmusbrug, prachtige uitzicht vond ik persoonlijk. "Maak geen grapjes met mij Rania, ik ken je langer dan vandaag. Denk je dat ik geen contact heb opgenomen toen je even moest wachten toen ik op het kantoor was? Je vader antwoordde  dat hij je niet kende, jou verhaal klopt niet." Verbaasd keek ik Amine aan, en voor ik het doorhad viel er een traan neer.

"Zei hij dat echt?" Vroeg ik, al wist ik dat het klopte, dat het iets voor mijn vader was om zoiets te zeggen. Diep van binnen wou ik dat Amine zou zeggen dat hij het enkel verzon, en dat mijn vader hem verzocht om mij naar huis te brengen. 

Amine knikte zachtjes en keek neer, en voor ik het wist viel ik op mijn knieën neer, en begon ik als een klein kind te huilen. Al mijn verdriet en woede moest ik uitten, tijdens het huilen begon ik te krijsen en mijn handen op mijn oren te leggen.

"Ya rabbi, Ya rabbi, Ya rabbi, het lukt me niet meer. Ik heb u nodig, Ya rabbi, Ya rabbi." Herhaalde ik keer op keer en keek naar het plafond, terwijl er ontiegelijk veel tranen neervielen.

Elke traan leek een gewicht te hebben van elke last, elke pijnlijke herinnering, elke trauma. Amine kwam mijn kant op en hielp mij met opstaan, om weer op de bank te zitten.

Hij suste mij, en trok mij in een knuffel. "Je blijft hier, geen zorgen." Zei hij zachtjes en aaide over mijn rug. Geschrokken deinsde ik terug, en veegde ruw mijn tranen weg.

"Nee, ik kan hier niet blijven Amine. Dat kan niet, ik kan je niet met mijn zorgen opzadelen." Zei ik waarna ik zo snel mogelijk wou vertrekken, ik wou Amine niet meer zien, bang om mezelf open te stellen.

Nog voor ik op kon staan trok Amine me terug en gooide een deken naast hem naar mij toe. "Nu zit je comfortabel, vertel het. Wat ga je buiten doen? Je bent toch al thuis, dus dat heeft al geen nut meer." Zei hij bazig.

Na lang te hebben gediscussieerd, kreeg Amine gelijk en besloot ik open kaart te spelen.

"Sinds jongs af aan heb ik een aparte band met mijn vader, vroeger waren we wel close, maar met de loop van jaren is het veranderd. We spraken elkaar niet, noch zagen elkaar. Er was altijd wel drama thuis, op een gegeven moment word dat mij ook teveel. Ik was toen der tijd rond 13 jaar, en ik was altijd al agressief geweest. Dat weet je al, het werdt erger en erger, ik ging niet meer naar school, ik ging zo vaak in discussies met docenten, ga zo maar door. Mijn gedrag werd niet getolereerd op school, waarna mijn moeder werdt ingelicht, toen kwamen er meer problemen."

Even moest ik op adem komen, ik durfde niet alles in details te vertellen,en Amine merkte het op. "Het geeft niets, beetje bij beetje Rania." Zei hij geruststellend.

"2 weken geleden, was het de toppunt, na een heftige discussie met mijn vader werdt mijn moeder ook boos. Puur om mijn gedrag, en ze had gelijk, ik was mijn gedrag ook spuugzat. Elke dag problemen die zich afspelen in je hoofd, mocht er een dag geen problemen gebeurd zijn, komen de pijnlijke herinneringen tevoorschijn, ook wel mijn trauma's. Ik had paniekaanvallen waar niemand van wist, die kreeg ik om de zoveel tijd, ik kon er met niemand over praten. Keer op keer kreeg ik agressieaanvallen, ik kon me niet anders gedragen. Voor de buitenwereld was ik die ene mysterieuze meid, iedereen wist mijn naam, wie mijn familieleden waren, maar niemand wist wat er zich werkelijk afspeelde in mijn hoofd, wat ik allemaal heb gezien, gehoord en gevoeld in mijn leven."

Amine onderbrak mij en bracht een pak drinken, en wat glazen aan tafel. Ondertussen zat ik te snotteren met een enkele paar tissues op mijn schoot.

"Dat is niet gezond, of niet soms. Je kan niet over je gehele thuissituatie praten, mijn vertrouwen in mensen is ook zo vaak geschaad. Ik werd letterlijk steen, zo voelde het mentaal, alsof alles wat ik meedroeg een gewicht had van een enorme rots. Mijn gezondheid liep achteruit, alles dankzij de stress en de hoofdpijn. Wist iemand ervan? Nee."

"Ik heb op mezelf geleerd te bouwen, het was ik en mijn God, Allah Swt. Dat is de harde realiteit, ongeacht wat je meemaakt, nooit kun je jezelf volledig openstellen aan iemand. Niet eens aan je moeder, ze heeft het al zwaar, dan durf je je eigen problemen niet eens bij haar te uiten."

"Ik deed het wel, me moeder en ik werden wel closer naar mate met de tijd, dat kwam omdat ik besefte hoe mijn moeder hierin moest leven, hoe zwaar zij het had. Ik kon ontsnappen, ik had nog een hele toekomst, bij haar lag het anders. Zo kwam ik hier terecht, me vader schopte me het huis uit, en ik heb 2 wekenlang op straat geleefd. Punt, ik wil het er niet meer over hebben Amine. Alsjeblieft, en ik kan hier ook niet verblijven." Zei ik.

Voor ik het wist, kwam Amine mij weer een knuffel geven. Waarna hij mij nogmaals geruststelde met zijn woorden.

"Mijn huis is jou huis, ik kan het niet over mijn hart laten om jou buiten te laten. Niemand hoeft te weten dat je hier verblijft, enkel mijn ouders. Over hun hoef je al helemaal geen zorgen te maken. Ze zullen je met open armen ontvangen, dat verzeker ik je. Wollah, jij zal hier verblijven." Zei hij standvastig.

"Maar, Amine dit mag al helemaal niet in onze geloof. Jij bent gek geworden, waar zijn je hersenen." Riep ik lachend en wou weer vertrekken.

Na een lange gesprek hadden we een overeenkomst besproken, tot ik genoeg geld heb gespaard om op mijn eigen benen te staan, verblijf ik hier. Ik heb tijdelijk een eigen kamer, maar hij respecteert mijn privacy, net zoals ik de zijne. Het is alsof 2 vrienden gaan samenwonen, vertelde hij.

Het enige wat mij verontrust, is hoe zijn ouders dit zullen opnemen. Hoe zullen mijn ouders reageren als ze dit te horen krijgen, want dit nieuws zal niet lang stil blijven.

________________________________
Herschreven