Focus

53

"De heer Bensaidi zit aan de beademing, hij heeft op het nippertje geluk gehad ,paar minuten later en hij was doodgebloed. We willen nadat hij wakker is een MRI-scan maken om te kijken of zijn hersenen zijn beschadigd." Zei de dokter en liet ons de kamer van Amine zien. "Enkel 1 persoon, jullie hebben 1 uur." Zei hij en wou weglopen "Is het misschien mogelijk dat ik bij hem kan blijven." Vroeg ik voordat de dokter weg was. "Ik denk niet dat dat zo een goede idee is. Hij hoort te rusten." Zei hij en keek me strak aan. "Ach ik blijf toch. Doei" zei ik en draaide me om en riep weer naar iedereen. Wat wil die dokter doen? Soms hou ik van mijn hormonen. Ik hoorde de dokter nog zuchten en weglopen.

De ouders van Amine en zijn broertje en zusje waren ook al langs geweest bij Amine en vroegen me om bij hen te blijven slapen, maar ik weigerde. Ik zal bij Amine blijven. Nadat bijna iedereen vertrokken was bleven Djennah en ik alleen op de gang, terwijl Soufiane bij Amine was. "Vertel, waar was je bang voor?" Vroeg ik terwijl ik naar een apparaat liep, en op het knopje drukte om chocomel te kunnen krijgen. "Owja, Ehm ik denk dat ik misschien zwanger ben." Hoorde ik Djennah zachtjes zeggen en ze ging zitten. "Wat?! Maar dat is juist leuk!" Riep ik blij, ik was even vergeten dat we in het ziekenhuis waren en waarom we hier ook waren. "Ssst, wat als het nog te vroeg is. We zijn pas een half jaar getrouwd he! Jij was pas na ongeveer 2 jaar zwanger." Zei ze en ze stopte haar hoofd in haar handen. "Djennah stop met die gedachtes, je moet niet naar mij kijken. Amine en ik wouden graag kinderen, en kijk is aan Alhamdoullilah ik ben nu 8 maanden zwanger! Dit is het mooiste wat je kan overkomen in het leven. Soufiane gaat heus niet weg als hij hoort dat je zwanger bent! Anders doen Amine en Mo hem wat aan dat weet je wel!" Zei ik en ging naast dr zitten, ze keek me aan met een frons op haar voorhoofd. "Je hebt gelijk, ik ga morgen gelijk een test doen." Zei ze met spanning in haar stem.

We spraken nog verder over allerlei dingen, na tien minuten kwam Soufiane uit de kamer van Amine. "Yallah kom Djennah we gaan, en Rania morgen kom je naar ons he! Ze gaan morgen die MRI-scan doen en die duurt anderhalf uur en dan die testjes etc." Ik knikte en gaf Soufiane nog een knuffel "Dankje, Souf Wollah." Zei ik en hij aaide zachtjes over me rug "Ewa wat doe je zo emotioneel bro, we kennen Amine allemaal die gast is binnen de kortste keren weer die oude irritante Amine. Zorg jij maar goed voor die kleintje van jullie he." Zei hij lachend waarna Djennah en ik ook moesten lachen. "Jullie kleintje komt ook op een dag." Zei ik met een knipoog, "In Shaa Allah binnekort tot die tijd heb ik Djennah, zij is ook nog een kleuter." Zei Soufiane lachend "Pardon?" Ze kon haar zin niet afmaken doordat Soufiane erdoorheen riep "Doe normaal!", Djennah en soufiane bleven in discussie gaan over wie er klein is etc.

"Ewa ga aub thuis discussiëren ja. Jullie zijn beide kinderen awedie." Zei ik en wreef over me buik. Ze knikte beide lachend ,Djennah gaf me nog een knuffel en 2 kusjes waarna ze vertrokken. Ik staarde nog even naar de kamerdeur van Amine. Mijn knieën knikte hevig en ik voelde me heel zwak, ik zal mijn man nu zien met wie ik al dagen ruzie heb. Ik zal hem nu pas zien na dagen, gewond. Schuldgevoel drong mijn hoofd binnen "Sorry mon cœur, ik ga t goed maken met papa." Fluisterde ik zachtjes en wreef weer zachtjes over mijn buik, ik ga deze grote buik wel missen. Het is niet te beseffen dat er iets leeft in mij, mijn kindje. Als je me op mijn 15e zou zeggen dat ik zwanger zou zijn op mijn 22e van Amine, dan zou ik je voor gek verklaren. Ik besefte dat ik al een paar minuten zat te staren naar een deur en besloot om de kamer in te gaan. Het leek of mijn hart stil stond, Amine lag op het ziekenhuisbed met allemaal slangetjes om hem heen, en wat schrammen op zijn armen. Ik probeerde de brok in me keel weg te slikken, maar integendeel het leek groter te worden.

Langzaam liep ik zijn kant op, en sloot de deur achter mij. "Hee Amine, ik eh... ik" ik kon mijn zin niet afmaken of ik barste in tranen uit. Kijk wat ik hem heb aangedaan! Als we nou geen ruzie hadden zaten we nu op de bank tv te kijken! En waar zit ik nu? Inderdaad, in het ziekenhuis. De schuldgevoel bleef maar stijgen en stijgen. Ik besloot op de stoel naast Amine te zitten, en hield zijn hand vast. "Het kimt goed, neem alle rust. Moi et le petit (ik en de kleintje) wachten op je." Fluisterde ik zachtjes in zijn oor. Mijn ogen zaten vol met tranen, waardoor ik wazig keek. Ruw veegde ik de tranen weg en ademde diep in en uit. Voor ik het wist viel ik in slaap, in het ziekenhuis, naast Amine.

-
Helaas, ik hoopte dat ik afgelopen week wel meer delen kon plaatsen aangezien het voorjaarsvakantie is, maar ik heb teveel te doen voor de aankomende dagen en afgelopen dagen. Het was pure chaos, ik hoop dat in eind Maart ik weer volop delen kan plaatsen. Maar zoals iedereen weet, de ramadan is onderweg en de examens zijn tijdens de ramadan😬. Ik weet hierbij wel dat in April ik niks zal plaatsen, omdat school natuurlijk voor gaat. Tot die tijd doe ik me best om zoveel mogelijk delen te plaatsen. Vergeet A.U.B geen dua te doen voor de mensen die examens moeten doen, en natuurlijk voor iedereen die ergens mee zit. X❤️