Focus

33

"Goedemiddag, mevrouw Rahmani. Vertel waar heeft u last van." Zei de dokter, van Amine moest ik naar het ziekenhuis voor het geval dat het iets ernstigs is. "Afgelopen weken voel ik me ziek, heel erg vermoeiend en soms dan stijgt mijn bloeddruk gewoon uit het niets. Ik heb ook weinig eetlust en ja." Antwoordde ik op haar vraag, ze typte dat alles in. "Hmm, ik bekeek zojuist uw medische dossier en het is misschien beter om gelijk vandaag bloed te gaan prikken en wat urine af te nemen om te zien wat er aan de hand is." Ik knikte maar wat, mijn gedachtes waren ver weg. "Wanneer heeft u dan de uitslag?" Vroeg Amine "ik vind dat dit een noodzaak is aangezien uw vrouw vaker in het ziekenhuis heeft gezeten etc dus ik zal ervoor zorgen dat u morgen de uitslag heeft. Dat kan telefonisch of u kunt langskomen?" Zei ze "graag telefonisch" antwoordde Amine. Ze knikte en typte wat op haar computer. De dokter verwees ons naar de plek waar ze je bloed prikken. "Amine ik durf niet" fluisterde ik in zijn oor, we zaten in de wachtkamer. "HAHA nee ben je nou bang?" Zei Amine lachend "Amine niet lachen! Wollah is eng" zei ik en sloeg hem tegen zijn borst, hij trok me naar hem toe en ik leunde met mijn hoofd tegen zijn schouder. "Ping" de bord gaf het getal 72 hok B aan, dat was ik. Samen met Amine liep ik naar de hokje toe, het was best smal en Amine kon niet in het hokje blijven staan dus hij stond bij de deuropening. "Nou we gaan beginnen, ik moet 4 buisjes afnemen." Zei ze met een glimlach, ze begon met de naald me bloed af te nemen maar halverwege stroomde er geen bloed meer uit. Ze begon te bewegen met de naald in me huid, het deed zoveel pijn. Ze haalde de naald eruit en ging ernaast prikken weer niks "even bij de andere arm proberen" zei ze en probeerde aan de andere kant en weer lukte het niet "je hebt dunne bloedvaten dus is het moeilijk om bloed af te nemen aangezien je bloed soort van word gezogen sluit je bloedvat snel af. Ik mag maar 2 keer prikken dus ik zal je moeten verplaatsen naar een andere collega" zei ze. Ik viel bijna flauw ,ik kan niet tegen bloedprikken. Bij de volgende verpleegster prikte ze in mijn handen, de handen zijn gevoeliger dus begonnen ze op te zwellen. Amine bleef me masseren bij me schouders om me rustig te houden. De verpleegster drukte met een watje tegen de zwelling zodat het minder zou worden. Na een uur waren we eindelijk klaar met bloed prikken en moest ik nog enkel urine af nemen.

"Tfoe, ik doe dat nooit meer!" Zei ik boos en stapte de auto in. "Komt goed, morgen weten we de uitslag. Omdat je zo goed bezig was kleintje gaan we even eten." Zei hij lachend. Hij reed richting Djennah haar huis, we stapte uit en ik klopte aan. "Heee Badr" riep ik en groette me neefje met een knuffel, Badr was de broertje van Djennah hij is 19 jaar. Amine groette hem ook en we liepen naar binnen waar ik de moeder van Djennah zag "ghaltouuu!" Riep ik en gaf haar een dikke knuffel, ze was blij om ons te zien. Ik ging mijn tante helpen met het avondeten klaar te maken en Badr moest van mijn tante even Amine zijn ouders ,Souf zijn ouders en mijn moeder uit te nodigen met de kinderen.