Focus

56

Snel versierde ik de taart nog met wat witte chocola en aardbeien waarna ik het in een grote doos stopte en op de keukeneiland legde naast de andere zoetigheid. "Niemand mag aan de spullen in de keuken komen!" Riep ik door het huis en liep naar de badkamer.

Na een lange douche wikkelde ik mijn haren in een handdoek tot er werd aangeklopt op de badkamerdeur. "Mama schiet eens op! Ik moet ook nog douchen!" Riep Reda en bleef kloppen. "Klop nog een keer en ik klop je kop eraf a3ibadhillah!" Riep ik en deed een badjas om. Toen ik de deur opendeed zag ik Reda op de grond zitten en verveeld om zich heen te kijken "overdrijver, Ewa zid (snel) ga douchen en kleed je om. Geen trainingspak he!" Zei ik hem en liep naar mijn kamer, en sloot de deur achter me.

"Rania kom is zitten." Hoorde ik Amine zeggen, verschrikt keek ik om. Ik had hem niet gezien, hij lag op het bed en keek me aan met een frons op zijn voorhoofd. Ik deed wat hij zei en ging op de stoel naast het bed zitten en keek hem verbaasd aan. "Wat is er? Je maakt me bang" zei ik zachtjes en begon met mijn trouwring te spelen, dat doe ik altijd als ik nerveus ben. "Ik denk dat het beter is als ik naar een verzorgingstehuis ga. Zo kan het niet verder, dit kan ik jou niet aandoen." Ik antwoordde niet en bleef hem aankijken, niet wetend wat te zeggen. "Je werkt al zoveel, als je thuiskomt moet je ook nog eens koken en schoonmaken. Het weekend is de enige tijd dat je rust hebt en dan heb je de kinderen die druk zijn. Naoufal die moet trainen en zijn wedstrijden en Reda zijn trainingen en wedstrijden die dan helemaal aan de andere kant van de stad zitten. Farah die elke weekend bij Safira logeert, dan moet je haar ophalen en brengen. Ik maak het er niet beter op, ik kan je niet beschermen, ik kan niet eens op me eigen tering benen staan! Ik kan niet eens voor mijn eigen kinderen zorgen! Je kunt me niet alleen met hun thuis laten tenzij er een andere volwassene erbij is! En ik moet elke dag naar het ziekenhuis voor de fysio!" Riep hij boos en ging rechtop zitten.

Hij draaide zijn lichaam om en wou opstaan maar knalde hard op de grond. Geschrokken stond ik op en hielp hem weer het bed op. "Hou je mond! Op de dag dat jij hier vertrekt red ik het niet meer! Jij bent mijn motivatie, onze kinderen! Dit is een test van Allah! Begrijp het dan Amine, het is niet jou schuld! Ik en de kinderen zijn gelukkig met jou, wanneer kan jij eens gelukkig met jezelf zijn?" Vertelde ik hem en hielp hem recht te zitten in zijn rolstoel die zich bevond naast het bed. "Kijk dit a Rania, kijk. Wat kan ik allemaal hierin? Wat!" Riep hij boos en gooide een glazen vaas die op een kast zat keihard tegen de muur. "Weetje ik heb hier zo geen zin in Amine! Hoevaak hebben we laatste tijd geen ruzie gehad! Hoevaak moet ik je wel niet uitleggen dat je niet een last bent op mijn schouders!" Riep ik boos en liep naar de inloopkast.

Ik trok een donkerblauwe jeans aan met een lange, zwarte tuniek van de Zara. Ik hoorde Amine op de traplift zitten en naar beneden gaan. Zuchtend pakte ik nog een hoofddoek en wat enkelsokken. Net wanneer ik de trap wil aflopen hoor ik Naoufal en Reda tegen mekaar praten "Dit is al de zoveelste keer dat ze ruzie hebben, tering man." Hoorde ik Naoufal zeggen "Wollahila, heb al lang geen zin meer om thuis te zijn. Maar goed, gelukkig gaan we naar Adam toe man." Zei Reda, waarna ik ze naar beneden hoorde gaan.

Een steek ging door mijn hart, ik wil niet dat mijn kinderen liever buiten zijn dan thuis....