Focus

49

"Rania, we gaan nu. Pour le rest, fais attention parce que il est en route. Raina et moi partons maintenant. Galtou , tu dois faire attention, aucun d'entre vous ne peut aller dehors jusqu'à ce que je vous appelé que c'est à nouveau sur. La police a vu qu'il avait été vu il y'a une heure de l'autre côté de la frontière Belge. (Voor de rest, pas op want hij is onderweg. Rania en ik vertrekken nu. Niemand van jullie mag naar buiten tot ik jullie bel dat het weer veilig is. De politie heeft gezien dat hij een uur geleden over de grens van België gezien is.)" zei Amine gefrustreerd ,hij ging met zijn hand door zijn haar en in zijn ander hand had hij mijn jas en tas vast.

"We komen ander keertje terug Rania, we moeten nu weg voordat je vader onze auto ziet. Dan weet hij gelijk we zijn er, door de Nederlandse kentekenplaat. Sabir, let op je ma en zusjes en blijf thuis! Niet beneden rondhangen ,wie weet gaat hij hier rondkijken!!!" Zei Amine streng tegen Sabir. "Saff, shokran broer wat je allemaal voor ons doet he. Wollah." Zei Sabir en gaf Amine een knuffel en hun handafdruk.

"Alles voor mijn familie." Zei Amine met een glimlach. Hij gaf mijn moeder een kus op haar voorhoofd en deed hetzelfde bij mijn oma en opa. Mijn tantes een hand en mijn ooms een knuffel en een handafdruk ,terwijl ik nog steeds op de bank gechoqueerd voor me uit keek. Amine keek me nog bezorgd aan, ik knikte en stond op en groette iedereen met een knuffel.

Wie weet, dit zou misschien de laatste keer kunnen zijn als mijn vader mij vind. Hij zal mij kunnen doden, of nog erger mijn moeder.

Ik trok mijn jas en schoenen aan, en ging samen met Amine de lift in. "Sorry Rania, ik zou ook willen om daar langer te blijven." Zei Amine en keek omhoog en uitte een diepe zucht. Ik knikte maar wat en wachtte tot ik de lift uit kon stappen. De lift stonk naar sigaretten en plas, ik wou er zo snel mogelijk uit. In de hal stonden er weer allemaal jongens.

Ik liep gelijk door, geen zin om hun te groeten die ik ken. Amine in tegendeel ging met ze in gesprek, zeker om ze te zeggen dat ze moesten oppassen als mijn vader hier zou zijn.

Na tien minuten zag ik een auto aan komen rijden, met een Nederlandse kentekenplaat. Het is geen vakantie dus het zouden geen vakantiegangers kunnen zijn, en die zouden zeker ook niet hier komen in Montpellier. Ik keek om en zag Amine aan komen lopen. Mijn hart zakte in mijn kont toen ik in de auto keek die langs reed. Er zat een man in met een pet en een donkere zonnenbril, hij leek op mijn vader. Gelukkig Amine stapte de auto in. "Amine, hij is er!!! Rijd!" Riep ik hysterisch en ik voelde de tranen al over me wangen rollen. "Rustig Rania! Er is geen auto!! Rania!" Hoorde ik Amine zeggen, ik keek snel op en zag inderdaad geen auto.

Begin ik nou gek te worden? Amine trok me tegen hem aan. "Geen zorgen, hij doet je niks nu ik bij je ben Saff." Zei hij en hij starte de auto. Ik knikte weer maar wat en ging tegen de raam aanleunen.

Paar uur later;

"Oui, juste une chambre (ja, enkel een kamer.)" hoorde ik Amine zeggen aan de telefoon. "D'accord ,et merci (oke, en dankuwel)" zei Amine nog voordat hij ophing. "Hehe ,eindelijk wakker he." Zei Amine lachend, ik knikte en gaapte nog even. "Met wie belde je net?" Vroeg ik nadat ik me tas erbij pakte. "Een hotel in Marseille, en speciaal voor jou een luxe 5 sterren hotel madame Bensaidi." Zei hij en kuste mijn hand. "Yeh slijmbal. Maar helemaal mooi, een hele kamer voor mezelf." Zei ik met een grijns "Huh Kifesh voor jezelf. En ik dan?" Zei hij "Ehm ik denk dat ze voor jou wel een bankje buiten hebben zitten." Zei ik en probeerde mijn lach in te houden.

"We zullen zien. Ah kijk eens aan, we zijn er." Zei Amine blij, me ogen werden groter. Ik kreeg wel een schuldgevoel, mijn moeder, broertje en zusjes zitten zowat daar in Montpellier opgesloten en ik ga in een luxe hotel slapen en ik kan naar buiten. En mijn schoonfamilie dan, zij zitten alleen maar te stressen. En mijn schoonvader die ook nog eens ziek is. Djennah, Badr en hun ouders die ook stressen. "Ik weet waaraan je denkt, je moet geen schuldgevoel krijgen. Je verdient dit, je ma enso hebben het toch wel gezellig. Je moeder heeft haar familie al een jaar niet gezien, en met mijn ouders bellen we zometeen dan zullen ze zich geen zorgen meer maken hoop ik. En Djennah en haar familie bellen we ook daarna." Zei Amine met een glimlach.

Samen met Amine stapten we de auto uit en namen we de koffers mee. Voordat we uit Parijs waren vertrokken hadden we nog de koffers uit de andere hotel gehaald en uitgecheckt.