Focus

47

Zoals belooft, een nieuwe deel. Ik wou jullie bedanken voor jullie lieve berichtjes en reacties❤️ deze week komt er weer een nieuwe deel. Ik hoop dat het me lukt om 2 XL delen te plaatsen net zoals deze, Mohiem vergeet niet te reageren en te stemmen X❤️❤️

-

Terwijl Amine naar huis reed, bleef het stil in de auto. Ik wist niet wat te zeggen, de stress steeg naar mijn hoofd "we kunnen hier niet blijven! Mijn moeder, mijn br.." verder kon ik niet praten, want Amine onderbrak me.

"Geen zorgen, je moeder is uurtje geleden vertrokken met Sabir, Nassira en Mina naar Montpellier met de trein. Je oom haalt ze straks op, dan verblijven ze bij je oma en opa daar tot het weer veilig voor ze is. Ik heb alles al voor ze vanmiddag geregeld met hun scholen etc. En wij gaan voor zolang het moet ook naar Frankrijk, maar niet naar Montpellier. We gaan wel paar keer naar je familie, maar een beetje tijd voor ons zal ons goed doen. Er zal je familie niks overkomen, je ooms, neven en die vrienden van hun letten op ze. Ik heb ook Souf en wat neven van me ingelicht, enkel dat we weg zijn en ze zullen op onze huizen letten ,voor het geval dat je vader daar komt opdagen. Politie is ook al alert ,wij gaan naar Marseille, kun je zien als vakantie." Zei Amine en wreef over me been en schonk me een glimlach, ik knikte maar wat.

Ik heb geeneens geen afscheid kunnen nemen van mijn moeder, wat als ik al ben bevallen en me vader loopt nog steeds ergens rond. Hij zal mijn kind wat aandoen, ik zuchtte hardop en leunde met mijn hoofd tegen de raam.

Thuis aangekomen liep ik rechtstreeks naar mijn kamer en pakte 2 grote koffers uit de inloopkast. Ik pakte wat zomerkleding aangezien het toch pas Mei is en in Marseille is het zeker warm. Wat belangerijke spullen zoals onze paspoorten etc, deed ik in mijn tas. Amine hielp me met alle kleding in de koffers te proppen, en hij nam ze gelijk mee naar beneden en stopte ze in de kofferbak.

Ik hoorde de Adhaan afgaan ,snel keek ik naar de klok en zag dat het al 4 uur S'middags was en het Asr gebed zou beginnen. Samen met Amine gingen we bidden in onze gebedsruimte, na het gebed ging ik tegen Amine aanleunen en reciteerde we samen koran.

Ik ben zo blij met Amine, hoe hij me steunt, we hebben wat slechte tijden gehad en die komen er zeker nog maar ondanks alles vinden we onze weg terug naar elkaar.

"Amine, kunnen we nog even langs je ouders gaan?" Vroeg ik terwijl ik me omkleed in mijn donkerblauwe jeans met een zwarte lange Sleeve Top, waar je mijn buik goed in zag. Hij knikte en belde zijn moeder om haar alvast te melden dat we eraan kwamen. Ondertussen pakte ik uit de keuken twee boodschappen tassen en haalde eten uit de koelkast die zouden kunnen bederven eruit en stopte ze in de tassen. Die geef ik aan Amine zijn ouders, ik pakte nog wat koek,chips en blikjes drinken uit de voorraadkast en deed ze in mijn tas.

"Kom we gaan." Zei Amine na een half uur, ik knikte en deed mijn zwarte Furcoat aan en Nike Air Max "mijn vrouw is zoals altijd weer de mooiste." Zei Amine met een grijns en gaf me een kus op me wang, waardoor ik moest lachen. Nadat ik mijn hoofddoek goed had vastgespeld liep ik samen met Amine naar de auto. Na een half uur kwamen we bij zijn ouders aan, Amine zou de auto verderop parkeren dus besloot ik alvast af te stappen met de boodschappentassen. Nadat ik had aangebeld en stond te wachten ,voelde ik iemands ogen op mij branden.

Angst overspoelde me, maar ik bleef koel om me heen kijken. "Ahlannnn Rania dyelie! Kidayr hibat (Rania van me, hoe gaat het schat.)" hoorde ik een vrouw zeggen, geschrokken draaide ik me om en zuchtte zachtjes toen ik mijn schoonmoeder opmerkte bij de deur. Blij gaf ik haar een knuffel en kuste haar voorhoofd. "Kom binnen, kom" zei ze blij, ik knikte en deed mijn schoenen uit.

In de woonkamer zag ik Mo, Nora en mijn schoonvader zitten. "Salam!" Riep ik blij, mijn schoonvader keek verrast op van de tv en probeerde op te staan, wat hem veel moeite koste. Van de schrik rende ik naar hem toe hielp hem, iedereen keek hem pijnlijk aan. "Ah Omar ga naar de dokter, voor het erger word." Hoorde ik mijn schoonmoeder met een brok in haar keel zeggen. "haha ,is niks lieverd. Ben een beetje geroest waha (alleen)." Zei hij met een neppe lach. "3ami ,galtou heeft gelijk. U moet u beter laten nakijken voor het iets ergs is. Layster (moge God het behoeden)." Zei ik en hielp hem met zitten. "Ameen" zei iedereen in koor.

"Misika Amine? (Waar is Amine)" vroeg mijn schoonmoeder, voor ik kon antwoorden hoorde ik de bel gaan. Snel stond ik op om de deur te openen, ik keek nog door de brievenbus om te zien wie het was en zag Amine. Ik opende de deur en voelde weer gelijk iemand kijken, maar niet Amine. "Amine, volgens mij loert er iemand!" Zei ik bang "HAHA geen zorgen, het zijn die vrienden van me die op de familie letten. Ze zijn hier maar voor een uurtje." Zei hij en gaf me een kus. "Betaal je ze ervoor ofiets?" Vroeg ik "nee, ze hadden het zelf aangeboden. Aangezien mijn ouders hun vaak hebben geholpen." Ik knikte en samen liepen we naar de woonkamer.

"Salam weldi! (Salam, zoon)" riep mijn schoonmoeder en trok Amine in een knuffel, het was schattig om te zien aangezien ze net tot zijn schouder kwam. Na wat te hebben gegeten, gelachen en gepraat te hebben besloten we om te vertrekken. "Kijk, er is een reden dat we zijn gekomen. We gaan naar Frankrijk, de vader van Rania is ontsnapt en wie weet wat ie allemaal gaat doen. Haar gezin is al in Frankrijk bij hun familie van Rania's moeder. Allahou A3lam (alleen God weet) wanneer we terug zullen zijn." Zei Amine, de ouders van Amine keken ons gechoqueerd aan.

"En de baby?" Vroeg mijn schoonmoeder "Het ligt aan God wanneer we terug zullen komen, als mijn vader nog steeds rondloopt hier over een paar maanden zal ik in Frankrijk moeten bevallen." Zei ik en keek naar mijn handen.