Focus

54

"Wie had dat gedacht, van vrienden naar binnenkort mama en papa zijn." Hoorde ik iemand zeggen, ik zuchtte en opende mijn ogen. Na een paar keer knipperen merkte ik het op dat ik in het ziekenhuis zit. "Amine?!!!" Riep ik toen ik Amine's blije gezicht zag. Ik stond op en sprong zowat op zijn bed. "Tranquil 3afak (Rustig, alstublieft)" zei hij met een pijnlijk gezicht, waarna ik moest lachen. Ik ging van het bed af en ging weer zitten op de stoel naast het bed. "Ahhh!" Riep ik hardop en krimp ineen. "Wat doe je spastisch Rania?" Hoor ik Amine zeggen. "Me..me maag a bnethem (man)" riep ik boos.
-
Mijn stem ben ik bijna verloren van al dat schreeuwen, en kracht heb ik al helemaal niet meer. Ik heb het toppunt bereikt van vermoeidheid, het voelt alsof alle energie die ik ooit had in afgelopen 21 jaar van mijn leven zojuist verdwenen is. Mijn benen voel ik niet meer, maar het was het allemaal waard. Al die pijn was het waard, ik heb er alles gegeven wat ik kon. Mijn kleine jongen is geboren. Grote jongen is hij wel, 4 kg en al 59 cm. 10.10.2018 om 14;55 is hij geboren, Naoufal Bensaidi.

16 jaar later;

"Geef hem een rechtste Naoufal!!! Dekking hoog houden Naoufal! Kom op! Je kan het, je bent een beest net zoals je vader!" Riep Mo, Nafoual's trainer die ook Amine zijn trainer was. Het is niet te geloven, Naoufal is al 16 jaar en is al 2 keer Nederlands kampioen geworden en binnenkort mag hij zelfs meedoen met het Europese kampioenschap. Mijn trots, en ook zijn papa's trots. Naoufal is al 16 jaar oud en lijkt veel op zijn vader. de tijd vliegt en ik voel me al een oma met mijn 37 jaar aan levenservaringen. Naast Naoufal heb ik nog 1 zoontje van 13 genaamd Reda en hij lijkt wel op mij en na Reda heb ik nog 1 dochter van 8 genaamd Farah. 3 kinderen, klinkt weinig of niet maar Amine is niet meer hetzelfde Amine als toen...

4 jaar geleden;
"Kom op Reda stoot is harder" hoorde ik Amine roepen in de tuin. Ik liep naar de keukendeur vanwaar ik uitzicht heb op onze achtertuin. Ik zag Amine met 2 stootkussens in zijn handen en Reda die ertegen stoot. Na 3 stoten van Reda kietelde Amine hem in zijn buik waarna je Reda zijn lach heel hard hoorde. Reda zijn lach is erg aanstekelijk waarna ik en Amine moesten lachen. "Mohiem ik ga even ijsjes halen ja. Ben zo terug." Zei Amine en stond op.

5 uur later;

Ik bleef maar ijsberen in de woonkamer, Naoufal, Reda en Farah zaten doodstil op de bank voor zich uit te kijken. Iedereen verzonken in zijn eigen gedachtes, waar is Amine? Het is inmiddels al bijna middernacht, mijn gedachtes werden abrupt onderbroken door het geluid van de huistelefoon. Ik rende naar de hal en nam op. Het was een 0800 nummer...
Gesprek;
0800: goedenavond spreek ik met huize Bensaidi?
Ik: ja dat klopt met wie spreek ik?
0800: u spreekt met het UMC ziekenhuis, de heer Bensaidi is een paar uur geleden naar de operatiekamer gebracht met ernstige verwondingen. Hij heeft een auto-ongeluk gehad. We konden u niet bereiken omdat de heer hier niet staat ingeschreven. We verzoeken u om zo snel mogelijk te komen.
Einde gesprek.

Mijn hart brak in stukken, mijn bloeddruk steeg en het werd wazig voor me ogen. Net op het moment dat ik dacht te flauwvallen hoorde ik Farah haar zoete, lichte stem "mama" zeggen. Ik mag niet huilen, ik moet sterk blijven voor mijn kinderen. Ik tilde haar op, en liep maar de woonkamer. "Doe allemaal jullie schoenen aan, en ga naar de auto. Papa is in het ziekenhuis. Snel" zei ik en binnen nog halve minuut zaten we allemaal in de auto.

"Helaas, zijn ruggenwervel is zo ernstig beschadigd dat hij verlamd is. Het is niet zeker voor hoelang en of het permanent is. Hij zal tot hij weer zelf kan lopen naar de fysiotherapeute moeten gaan." Vertelde de dokter voor ik in tranen uitbarstte. "Er is helaas nog meer, hij is.... zijn geheugen kwijt. Het zal enige tijd duren voor hij zich alles herinnert." Meer kon ik niet aanhoren, gelukkig Naoufal, Reda en Farah waren in de wachtkamer. Hoe moet ik ze uitleggen wat er met hun vader is?
-
Helaas Amine is nog steeds niet helemaal genezen, hij zit nog steeds in een rolstoel en heeft zijn hobby moeten opgeven... kickboksen. Na een paar maanden kon hij zich alles weer herrineren. Het waren zware tijden, ik moest voor 3 kleine kinderen zorgen en mijn man. Gelukkig kreeg ik steun van mijn schoonfamilie en mijn eigen familie. De ene keer konden de kinderen na schooltijd bij Djennah en Soufiane blijven, die zelf 2 kinderen hebben genaamd Safira van 9 jaar en Adam van 15, en Djennah is weer zwanger! Al 6 maanden. En de andere keer bleven ze bij mijn moeder of bij mijn schoonouders als ik met Amine naar de fysio en ziekenhuis moest.

Zelf hebben we het gelukkig breed genoeg, ik heb mijn school weer teruggepakt toen Naoufal 3 was en werk nu nog steeds in een succesvolle Advocatenbureau. Het waren ook toen moeilijke tijden, ik heb veel moeten opofferen. Ik zat hele dagen op school en in de avond moest ik dan zoveel huiswerk maken en in het weekend. Maar het heeft zich beloond, want nu kan ik mijn kinderen alles geven wat ze verdienen en mijn man ook. Amine heeft nu een uitkering omdat hij arbeidsongeschikt is. Amine komt er zeker boven op.

"Morgen om 11 uur, he!" Hoorde ik de trainer nog tegen Naoufal zeggen. "Wajow mama heb je me gezien, ik ben een beest he." Zei Naoufal lachend. "HAHA klopt je bent een sbe3 (leeuw)of niet?" Zei ik lachend, hij keek me blij aan en gaf me een knuffel. "Ieuw Naoufal je zweet helemaal!" Riep ik en duwde hem van me af. "HAHAH mama je klinkt als Farah, maar ik ga douchen en me omkleden dan gaan we ja." Ik knikte en liep richting de cafetaria.

"Hee Rania!!" Hoorde ik iemand roepen. Ik draaide me om en zag Soufiane met Adam naast hem. "Galtouuu!" Riep Adam blij en gaf me een knuffel. "HAHA waarom zo blij Adam?" Vroeg ik en aaide hem over zijn haar. "Ik zit in de selectie! Ik mag spelen bij Almere City FC jong!" Zei hij blij "nee! Echt!! Ik wist het, ik zei et je soufiane onze kinderen worden succesvol" zei ik blij en gaf Adam nog een dikke knuffel en een handafdruk met Souf. "Weet je ma het al?" Vroeg ik "Nee we willen haar straks verrassen, en we wouden vragen of jullie vanavond ook kwamen?" Vroeg Souf. "Jazeker, dat zullen we niet willen missen." Zei ik blij. Adam ging maar de kleedkamer naar Naoufal.

Soufiane en ik namen plaats aan een tafel, ik bestelde een Redbull en Soufiane cola. "Hoe gaat het met Amine?" Vroeg Soufiane, ik sloeg mijn blik neer voordat ik hier zou janken. "Hetzelfde, hij heeft nog steeds erg last van zijn benen. Niemand heeft meer hoop noch ik of de dokters. Ik blijf toch voor hem zorgen en dua's doen, maar het gaat ook ten koste van mijn kinderen. We weten allemaal hoe graag Amine een goede vader voor onze kinderen wou zijn, vooral door mijn vader. En nu zit hij in een rolstoel en kan hij niks doen. Hij word gek, dat zie je aan hem. Hij houd zich in maar hij word gek. Hij zei altijd dat hij de kinderen wilde ophalen van school en brengen zelfs als ze naar de middelbare school gingen om zoveel mogelijk tijd met ze door te brengen, en hij wou hun altijd meenemen naar zijn trainingen en wedstrijden. Nu kan hij dat niet meer en dat breekt hem en de kinderen. Maar hij is wat je noemt een strijder, ik hoor hem nooit klagen Soufiane nooit, hij geeft mij en de kinderen motivatie maar gaat zelf ten onder." En de tranen vonden hun weg al. "Sbar (geduld) Rania, ik zweer het bij Allah heb sbar (geduld) en het komt goed. Alle tegenslagen die jullie nu meemaken die zullen zich belonen in het hiernamaals." Soufiane en ik bleven praten tot Naoufal kwam met Adam en we van onderwerp veranderden.

Met zijn 4 vieren liepen we naar buiten, bij de stoplicht stond er een scooter stil naast de stoep waar wij liepen. Er zaten 2 Marokkaanse jongens op en ze keken ons allemaal aan en zeiden "Dat is toch die vrouw van die ene kickbokser Amine die nu verlamd is, Meskina. Owjaa dat is ook hun zoon die ene Naoufal, gevaarlijke." Ik denk dat ze dachten dat ze aan het fluisteren waren maar we hoorden alles. En voor ik het wist sprong Naoufal op die jongen en duwde hem van zijn scooter en begon te vechten met de 2 jongens, Souf ,Adam en ik probeerde hem weg te trekken tot Naoufal nog een trap tegen het gezicht van de jongen die sprak gaf en we allemaal politiewagens hoorde en ambulances.

Niet weer...