Focus

48

"Komt allemaal goed a yemaa, ik beloof het je. We komen zeker een paar keer langs, al is haar vader hier." Zei Amine en gaf zijn moeder een knuffel. Nadat Amine en ik van iedereen afscheid hadden genomen, liepen we richting de auto. "Wacht even in de auto ja, ik ga even me vrienden groeten." Zei Amine en sloot de autodeur achter zich.

Terwijl Amine zijn vrienden zat te groeten die op een afstandje in een auto zaten, wou ik de koffers nog eens nachecken. Ik stapte de auto uit en liep richting de kofferbak, snel opende ik de kofferbak en telde de koffers en of de belangrijke spullen er wel in zaten. Ik heb ook in een kleinere koffer wat babyspullen gezet, voor het geval dat ik toch zal bevallen in Frankrijk. Na alles te hebben gecheckt, keek ik achterom en zag oppeens mijn vader op een afstand .

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en zag hem opeens niet meer. Waarschijnlijk hallucineerde ik enkel, hoop ik. Snel sloot ik de kofferbak en stapte de auto in, ik pakte mijn telefoon erbij en belde Amine. Ik keek naar Amine die nog steeds bij zijn vrienden stond, hij pakte zijn telefoon erbij en keek naar mij. Hij gaf zijn vrienden nog een handdruk en kwam naar de auto.

5 uur later;

"Wat een tijden heb ik hier gehad." Zei ik terwijl ik om me heen keek, we rijden nu in Saint-Denis richting mijn oma en opa. We verblijven hier dichtbij in een hotel, en hebben daar onze koffers alvast neergezet en nu zijn we onderweg naar me oma en opa om even iedereen te zien. Morgenavond vertrekken we weer, naar Marseille. Na een kwartiertje kwamen we bij de parkeerplaats aan voor het flatgebouw waar mijn oma en opa wonen. Mijn moeder haar 2 broertjes van 19 en 21 wonen nog hier en mijn tante van 23 ook, maar mijn ooms van 29, 32 en tante van 35 wonen niet meer hier maar op verschillende andere plekken zoals in Argenteuil en Nice. "Morgenavond gaan we naar Dijon, even je andere oom bezoeken en de dag erna naar Nice naar je tante en dan rechtstreeks Marseille." Zei Amine en wreef over mijn buik.

Nadat Amine de auto op slot deed en hij de tas pakte met wat spulletjes die we onderweg hadden gekocht, hield hij mijn hand vast en liepen we samen naar de portier. Voor de portier stonden er allemaal jongens met sigaretten, 2 van hen zaten op oude kapotte bureaustoelen en 1 had een pitbull vast aan een lijn. Ik keek snel tussen de jongens en zag Nordine daar tussen staan, mijn oom van 19 met een sigaret in zijn handen. Hij doofde zijn sigaret en gooide het op de grond en opende zijn armen.

Voor ik het wist rende ik naar hem toe en gaf hem een knuffel "Rania, ça va!! Mais ça fait longtemps hein! (Hoe gaat het!! Maar dat was lang geleden zeg.)" Zei Nordine terwijl we nog steeds in een knuffel zaten. Ik liet hem los en glimlachte "Hamdoullilah, j'ai une grande surprise! Mais je te dis dans la maison avec tout le monde. (Ik heb een grote verrassing! Maar ik vertel het thuis met iedereen)".Hij knikte en nam een stap opzij "Wsh mon pote! Ça va! (Ewa mijn vriend, hoe gaat het?)" riep Nordine tegen Amine en ze gaven mekaar een mannelijke knuffel.

"Eeh attends je te connais , tu es Amine Bensaidi hein? (Eeh wat is, ik ken jou. Jij bent Amine Bensaidi?)" Zei een jongen van waarschijnlijk Congolese afkomst, ik herken hem. "Kamel????!" Zei ik verbaasd tegen de jongen. Iedereen keek me aan, inclusief Amine die verward keek. "He he ik dacht je zou me niet meer herkennen Hein?!!" Zei Kamel lachend, we deden onze handafdruk.

Ik ken Kamal van vroeger, altijd als ik op vakantie met mijn moeder, broertje en zusjes hierheen kwam speelde ik, mijn broertje, mijn oom en Kamel op het pleintje hier achter. Kamel is van Congolese afkomst, maar hij is in België geboren vandaar dat hij Vlaams/Nederlands spreekt, zijn ouders, broers en zussen zijn goed bevriend met mijn opa en oma en al mijn ooms en tantes.

"Waar kennen jullie elkaar van?" Vroeg Amine en je zag de jaloezie van zijn gezicht druipen. "Het is een vriend, altijd als ik hier kwam speelden we met Nordine en Sabir daar op het pleintje achter." Zei ik met een glimlach waarna Amine kwam aanlopen en Kamel een handafdruk gaf. "Maar, hoe weet je dat ik Amine ben?" Vroeg Amine en keek Kamel aan "Wsh t'es sérieux ou quoi? Mais tout le monde  connaît toi ici, dans 93" Ben je serieus of wat? Iedereen kent jou hier in 93 (de postcode van de Parisiens) !)" zei Kamel lachend. Nadat Amine de rest nog had gegroet liepen we naar boven, samen met Nordine en Kamel.

"Raniaaaa!!" Riep Samir, het 4-jarige zoontje van mijn oom van 29. Hij rende op me af waarna ik hem optilde, na iedereen te hebben gegroet gingen we allemaal in de woonkamer zitten.

Mijn opa stond op het punt om iets te zeggen, tot Amine zijn telefoon afging. Ik porde even in Amine's zij, waarna hij snel zijn telefoon pakte. "Smehli 3ami, C'est le police et j'espère avec info (sorry oom, het is de politie en ik hoop met informatie)" zei Amine en stond op. "Mayemi le police? (Waarom de politie?)" vroeg mijn opa aan mij. Ik keek nog even naar mijn moeder en ze knikte ,ik vertelde ze allemaal waarom we nou echt hier zijn.

Net nadat ik klaar was met vertellen kwam Amine binnen met een boze blik. Mijn lichaam begon een beetje te trillen door zijn blik, als het maar niks ernstigs is.