Focus

36

Aangekomen bij het ziekenhuis meldde ik me bij de balie en moest ik in de wachtruimte zitten. Opeens ging Amine's telefoon af, het was zijn moeder. "Salam a yemaa" hoorde ik hem zeggen "ik ben bij het ziekenhuis" "met Rania, gewoon controle." "Ik kom eraan!!" Hoorde ik hem steeds antwoorden, hij hing op en keek boos "wat is er?" Zei ik verbaasd? "Mo (broertje Amine) is opgepakt bij de politie, en me moeder wou dat ik kwam want ze verstaat hun niet en je weet mijn vader werkt maar ik zei ik ben met jou hier en ze zei dat ik moest blijven. Oeff" zei hij frustrerend "ga" zei ik en deed mijn hand op zijn bovenbeen "Ik vind het echt niet erg, en ik vertel je thuis wel wat er is?" Hij knikte nee "ik ga je hier niet laten omdat mijn broertje even de sukkel uithangt" zei hij boos "Wollahte je gaat! Er moet iets gebeurd zijn, Mo heeft niet zomaar te maken met politie. En ga daarna ook gelijk Souf ,Sabir en je vrienden helpen ze zijn al bezig met het afronden van de verf klus!" Zei ik tegen hem en gaf hem een duw tegen zij schouder ,na een lange discussie gaf hij het op en gaf hij me een kus en ging weg. "Shit, hoe moet ik naar huis!" Zei ik mompelend, ik pakte mijn portomonee erbij en zag dat ik allemaal briefjes had maar geen van 5,- na lang zoeken vond ik 3,00 net genoeg voor de bus straks.

"Mevrouw Rahmani" riep de dokter van gisteren, ik liep naar haar toe en gaf haar een hand. "Kom maar binnen, ik heb geweldig nieuws voor u" ik knikte blij en ging zitten en zij ging ook zitten voor achter haar bureau "U bent zwanger!" Ik geloofde me oren niet, die gevoel dat er door me heen ging was niet te beschrijven. Geweldig gewoon, ik word moeder. "Ik word een mama" herhaalde ik paar keer achter mekaar zachtjes en toen bedacht ik me, wat als Amine nog geen kinderen wil?

"U bent nu ongeveer 18 weken (4,5 maand) zwanger, en ik wou graag dat u kwam aangezien u al lang zwanger bent wil ik even onderzoeken hoe het met de baby gaat en ik kan ook voor u nu de geslacht zien?" Ik knikte blij, niet te geloven ik ben zwanger. "Hoe kan het dat het niet eerder werd opgemerkt?" Vroeg ik verbaasd terwijl ik ging liggen op de onderzoekstafel "daar is geen echte verklaring voor maar ik denk dat uw baby tegen uw ruggenmerg aanlag ,dan is het moeilijk te zien." Zei ze terwijl ze een soort blauwe gel op me buik smeerde. Na een paar minuten vroeg ze "Wilt u het geslacht weten?"

Ik knikte blij, "Een jongen! Gefeliciteerd mevrouw en hij is ook nog is kerngezond!" Zei ze blij, ik kon niet stoppen met lachen. Ik krijg een jongetje en hij is ook nog is gezond Hamdoullilah!

Na een hele gesprek en een vervolgafspraak ging ik naar naar de bushalte met de envelop waarin de foto's van de echo in me zak. De bus zou over 10 minuten komen, zal ik het Amine nu gelijk vertellen? Nee ik wil het speciaal doen, en ik weet al hoe. Dit verklaarde waarom me buik zo "opgezwollen" was. En ik merk het nu pas, dat betekent gelijk gezonder eten.

Me telefoon ging af en ik nam op.
Gesprek;
Amine; He hbiba ,hoe gaat? Wat zei de dokter? Hoe kom je nu naar huis? Ik kom eraan ja?
Ik; HAHA rustig aan Amine, ik ga met de bus ben over half uurtje thuis en blijkbaat was er niks aan de hand dat was het goede nieuws. Het gaat beter met mijn gezondheid. Maar waar ben je nu?
Amine; Hamdoullilah, ik zei toch vertrouw op Allah. Ik ben bij de nieuwe huis ,kom hiernaartoe dan gaan we samen naar huis.
Ik; Saff tot zo lange
Einde gesprek

Eenmaal aangekomen bij het nieuwe huis, zag ik allemaal plastic zakken buiten liggen en lege verblikken. Ik keek even rond beneden en zag dat de woonkamer, de keuken en de hal helemaal klaar waren. Alle kleine spulletjes zaten netjes op hun plek, zoals de glazen, bestek en onze trouwfoto's. De muur in de woonkamer was lichtbruin geverfd en paste mooie de sedaria die wit met goud was. In de keuken waren de muren wit geverfd die ook mooie combineerde met de zwarte keuken, ik was zwaar verliefd op de keuken ,een droomkeuken gewoon. In de hal waren er wat mooie vazen uit Marokko in de nisjes geplaatst en wat trouwfoto's en familiefoto's op de muur gehangen en een lange spiegel tegen de andere muur.

Ik liep de trap op en hoorde Sudais en de mannen wat lachen en praten. Eenmaal boven zag ik dat de nieuwe laminaat erin lag, beige hout. De muren in de hal waren mooi ivoorwit geverfd, ik liep naar de tweede woonkamer en zag daar twee vrienden van Amine de bank netjes schuiven "Hee Rania Labas? (Hoe gaat het)" zeiden ze "Hamdoullilah en moet jullie, zo te zien is het aardig gelukt hier!" Zei ik blij en kletste nog wat bij met hun. Onze leren bank zetten Younes en Amir (vrienden van Amine) nog netjes, de tv was al opgehangen en de tafel was ook op zijn plek, het was heel mooi geworden en handig voor als familie komt. Daarna liep ik naar de gebedsruimte en kon me ogen niet geloven. Het was zo mooi, er lag een tapijt op de grond over de hele kamer net zoals in de moskeeën en achterin de kamer zaten er planken met jadda's (gebedskleden), Koran's en tasbih's. De tapijt was bordeauxrood en wit, het waren net meerdere gebedskleden aan elkaar genaaid en op de grond gelegd. Daarna zag ik de kinderkamer die was geheel leeg. Yess, me plan gaat dus lukken.