Focus

17

"Mama!! Galtou (moeder van Rania)!!" Riep ik keihard terwijl ik Sabir wakker maakte. "Hmm laat me a sah" zuchtte Sabir. "Ziekenhuis heeft gebeld" zeg ik "Jaajaa Ma Sha Allah ik ga verder slapen." En Sabir draaide zich weer om en verstopte zijn hele hoofd in de deken. Hij is helemaal KO blijkbaar. Toen ik naar de badkamer wou lopen zag ik mijn moeder en galtou mij slapend aankijken "ziekenhuis belde ,doe snel jullie hoofddoek goed Blabla wat jullie vrouwen ook doen" zei ik haastend terwijl ik mijn gezicht nat maakte met koud water.

Nog geen tien minuten later zit ik in de auto met mijn moeder en galtou, Sabir is eindstand wakker geworden Ofja wat je wakker noemt hij zit nog half in slaap maar hij let op Nassira en Mina.

Haastend rende ik naar de balie ,terwijl mijn moeder en galtou achter mij aan probeerden te rennen. "Ik ben net net gebeld door het ziekenhuis en moest hier zo snel mogelijk zijn." Zei ik snel voor ze kon antwoorden "ove.." voor ik haar liet uitpraten zei ik al "over Rania Rahmani". Ze knikte en typte iets, het leek wel uren te duren en mijn geduld raakte op,ze was maar 2 minuten bezig "Ewa schiet op , quelle Salope" riep ik naar haar. Ze keek geschokt naar mij en ging snel verder met zoeken. "Ze zit nu in de operatiekamer , 2e verdieping , gang G." Zonder nog iets te zeggen rende ik richting de liften, "mama ,galtou jullie hebben haar gehoord. Ik ga alvast rennen Jaa" ze knikte beide bezorgd en ik rende de trap op.

Het was misschien 4 uur S'nachts maar de adrenaline in mijn lichaam zorgde ervoor dat ik drie treden elke keer oversloeg en keihard begon te rennen richting gang G.

"Dokter , Dokter!!!" Riep ik naar een vrouw die ik zag in de gang. Ze knikte naar me en ik rende naar haar toe "Rania Rahmani??" Ik knikte. "Goed dat u zo snel hier bent, een uurtje geleden kreeg ze een hartaanval. Haar ademhaling stopte ermee. We hebben een kleine operatie uitgevoerd en ze ligt weer aan de beademing. Meneer ,het ziet er niet goed uit voor Rania. We schatten dat ze maximaal een paar maanden nog zal volhouden." Zei ze en keek naar de grond. "Wat bedoeld u? Ze zit toch aan beademing?!! Hoe kan ze dan dood gaan??!" Riep ik naar haar. "We kunnen haar niet jarenlang aan beademing houden, we geven haar maximum 6 maanden. Op het moment dat ze nog steeds niet wakker word en nog steeds aan de beademing zit en in coma ligt zullen we de stekker eruit halen. Het spijt me." Haar woorden drongen niet tot me door. "Wie bent u eigenlijk van haar?" Vroeg ze nog "Haar... Ehm man" ze knikte en wenste me nog sterkte. "Mag ik haar zien?" Ze knikte en wees me de weg naar de kamer.

Ik sleepte mezelf erheen, de woorden van de dokter bleven ronddwalen in mijn hoofd maar het leek niet realistisch. Langzaam deed ik de deur open en zag Rania daar liggen. Trillend liep ik richting haar en ging op de stoel zitten naast haar bed. Mijn hand ging naar haar haren ,ik aaide over haar zijdezachte volle krullen. De eerste keer dat ik haar zonder hoofddoek zie. Ze was beeldschoon, met en zonder hoofddoek. Tranen vielen naar beneden, ik had al jaren niet gehuild en de laatste keer was ook om Rania om het feit dat ze me enkel als een vriend zag.

Wat doe je toch met me Rania?.