Focus

18

Dagen gingen voorbij, weken gingen voorbij, Maanden gingen voorbij.....

Rania bleef in dezelfde situatie ,zo nu en dan wanneer ze haar probeerde zelf te laten ademen kreeg ze hartstilstanden. Elke dag was ik bij haar, haar gezin heeft het er moeilijk mee. Mijn moeder ook ze is helemaal kapot, ik heb voor de gezin van Rania een appartement gekocht om de hoek bij mij want ze hadden ook hun eigen plek nodig. Ondertussen heb ik mijn vader ook alles verteld en hij was er positief over Hamdoullilah tot ik hem vertelde dat Rania in diepe coma zat. Elke dag dat mijn vader in de moskee was ,ging hij met iedereen die toen ook in de moskee waren dua's (smeekgebedes) doen voor Rania, het deed me goed dat ik wist dat mijn vader nu al om haar gaf alsof ze zijn dochter is. Het gaf me hoop maar niet al te veel. Mijn broers,zusje en broertje wouden haar ook allemaal ontmoeten.

Ik wou dat Rania er weer was. Nog altijd blijf ik hoop houden maar met de tijd krijg ik minder hoop. Rania was 2 weken geleden 18 geworden, we waren die dag met mijn gezin en de hare naar haar gegaan, in de hoop dat ze ons hoorde. We gingen met z'n allen koran oplezen voor haar ,we bleven bij haar de hele dag. Mijn gezin en haar gezin begonnen mekaar beter te kennen ,alles heeft zo zijn redenen. Ik heb het gevoel dat de reden hierachter was dat haar gezin weer de liefde van een familie zouden voelen aangezien hun familie hun heeft laten stikken. Ze zijn allemaal boos dat galtou (moeder van Rania) met de kinderen weg is gegaan en haar man de bak in heeft laten draaien. Ze weten niet eens het hele verhaal maar Alhamdoullilah galtou en de kinderen(broertje en zusjes van Rania) hebben het nu beter.

Sabir kan het goed vinden met Mo, Mo is mijn broertje van 17 zijn volledige naam is Mohammed maar Mo is zijn bijnaam. Nassira is vaak met Nora ,Nora is mijn zusje van 15 en zat toevallig samen met Nassira op school. Enkel Mina heeft het niet zo goed ,ze is nog steeds boos dat ze haar vader niet kan zien, ze weet ook niet wat er allemaal gebeurd is en denk dat haar vader in Marokko is. Niemand wil haar ook die pijn geven ,ze is pas 10 jaar.

"Sabir, Mo, Souf komen jullie zidd ik heb over uurtje wedstrijd" riep ik en hoorde Sabir en Mo keihard de trap afrennen. Ik was alleen met Sabir,Mo en souf bij het hotel, vandaag heb ik een belangrijke kickboks wedstrijd die plaatsvind in Dubai. Deze wedstrijd bepaalt of ik door kan gaan naar de wereldkampioenschap-kickboks. In Shaa Allah. Mijn familie ,waar nu ook de gezin van Rania bijhoort komen later dan mij. Ik moet pas om half 8 vanavond maar klaarmaken en oefenen duurt al ongeveer 2 uur.

"Eeeyyyyy!!! Amine! Amine! Amine!" Hoorde ik allemaal jongens roepen, zelfverzekerd liep ik richting de ring. "Geef m pakkies!!!!" "Maak ons Mgharba's trots" hoorde ik van alle kanten roepen. Ondertussen speelde ana maghrebi-Appa FT Douzie terwijl ik liep. Bij de ring deed ik nog een paar dua's , ik keek om me heen en zag veel bekenden en onbekenden maar iedereen joelde en zaten te filmen. Ik hief mijn armen op als teken van dat ik er klaar voor was. Mijn familie keek mij trots aan, dat deed mij goed. Enkel Galtou en Nassira waren er niet, wat apart? Ze zouden toch komen?

"Hussss!!" Riep de scheids, ik begon in beweging te komen net zoals mijn tegenstander. Ik had een geduchte tegenstander , 55% van al zijn wedstrijden won hij met Knock-outs. Hij gebruikt zijn benen vaak ,dat is waar ik op moet letten. Hier een daar gaf ik hem rake stoten en hij ook aan mij. Na 2 minuten ging de bel, 1e ronde was gedaan. Ik liep naar Mo,Souf en paar andere vrienden, er werd vaseline op mijn wonden gesmeerd en ik kreeg wat water.

"Eeennn hussss!!!" Riep de scheids weer ,met een uppercut raakte mijn tegenstander knock-out "Jaaaaaa!!!!!!" Hoorde ik iedereen schreeuwen, enkel gejuich en natuurlijk wat boe-geroep. De scheids en een paar mannen die bij de verplegers hoorde draaide mijn tegenstander op zijn zij zodat hij beter lucht zou kunnen krijgen. Snel ging naar mijn tegenstander toe ,na paar minuten werd hij wakker.

"The winner of this fight with a knock-out in the second round, after 1 minute. Is Amine Bensaidi!!!!!!!!!!" Riep de scheids door de microfoon en hield mijn arm omhoog. Gelijk kwamen mijn vrienden,Souf,Mo en Sabir de ring in en deden ze de Marokkaanse vlag om mij heen. De camera werd op mij gericht en ik kreeg de beker en de prijscheque ter waarde van €200.000. Ik keek om mij heen en zag mijn familie niet meer in de tribune zitten. Van alle kanten werd ik gefeliciteerd ,maar ik zocht mijn familie met mijn ogen.

"Souf waar zijn ze?" "Je zult zien" zei hij en wees me naar de deur en daar zag ik ........