Focus

52

Paar uur later;

"Djennah ga nou eens even zitten, je maakt ons nog zenuwachtiger." Zei ik geïrriteerd, door de hormonen heb ik weinig geduld. Samen met mijn tante, Mo en Djennah zitten we hier in de wachtkamer wachtend op de uitslag. Mijn oom hebben we maar voor een half uur mogen zien, daarna is hij naar een kamer gebracht om even bij te rusten. Enige wat wij meekregen is dat iemand hem op straat heeft gevonden, bewusteloos.

"Goedenavond, familie van de heer Rahmani?" Vroeg een dokter, die de wachtkamer binnen kwam lopen. We stonden allen op, we volgden de dokter naar zijn kantoor. "Hoe gaat het met mijn man?!" Vroeg mijn tante gelijk nadat we zaten. "Hij heeft een lichte hersenschudding opgelopen, maar buiten dat hebben we wat bloed van hem afgenomen en röntgenfoto's gemaakt om te kijken of hij wat heeft gebroken of gekneusd tijdens de val. Het bleek dat hij een te hoge bloeddruk heeft gehad, en zijn linkerheup is gebroken daarom houden we hem hier nog voor een paar dagen ter controle." Zei de dokter terwijl ze ons de röntgenfoto's liet zien. Na een halfuur mochten we mijn oom weer bezoeken.

"Hee de bende van ellende is aangekomen." Zei mijn oom met een glimlach. Ondanks dat zijn heup in het verband zat, en zijn hoofd onder wat schrammetjes zat, kon hij ons laten lachen. "Waarom zijn jullie allemaal toch zo klunzig zeg, ik had je nog gezegd voordat je vertrok om die msemem op te eten." Zei mijn tante streng, waarna we allemaal moesten lachen. "Hee hou mij hierbuiten mama." Zei Mo zogenaamd beledigd. "Wat praat jij? Wist je nog op het pleintje hoe vaak je viel van die boom waarin je klom he?" Zei ik lachend. We bleven een paar uur praten en te lachen, tot de dokter aangaf dat de bezoekuur voorbij was. "Ik breng morgen wat van mijn speciale visbastilla voor je mee." Zei mijn tante lachend, waarna mijn oom een vies gezicht trok. Iedereen weet dat hij geen visbastilla lust. "Geen zorgen, ik neem wel wat redbull mee." Zei Djennah erna "Breng die troep hierheen en jij beland ook hier in het ziekenhuis." Zij mijn tante streng tegen Djennah, waarna Mo, mijn oom en ik moesten lachen door Djennah haar angstige gezicht.

"Gaan jullie alvast, ik ga even chocomel halen." Zei ik tegen mijn tante, Mo en Djennah en liep naar een automaat terwijl de rest alvast naar de auto liep. "Help! Help! Mijn vriend is neergestoken!" Hoorde ik iemand schreeuwen door de ziekenhuis heen. Die stem kwam me zeer bekend voor. "Help!!" Riep hij nog eens, ik draaide me om en stond vastgenageld aan de grond. Mijn hartslag steeg veel te snel, en ik voelde mezelf bijna wegvallen tot ik weer besefte wat er gebeurde.

Ik zag Amine heel zwakjes op Soufiane's schouder leunen. Hij hield met een hand zijn buik vast, die nu helemaal onder de bloed zat zoals zijn witte shirt. "Amine!" Riep ik en rende zo snel mogelijk zijn kant op, maar ik zag allemaal dokters en verplegers hem in een bed stoppen en wegrennen met hem richting de eerste hulp. "Rania!" Hoorde ik Soufiane nog roepen, voor ik op de grond neerzakte en hevig begon te ademen. "Blijf wakker Rania, kijk me aan. Het komt goed, kom." Zei Soufiane en hielp me met opstaan, ik voelde mijn knieën niet meer. "Wacht ik pak een rolstoel voor je." Zei Soufiane toen hij opmerkte dat ik met moeite liep. Ik knikte en ging zitten op een stoel, "Rania!" Hoorde ik meerdere personen door mekaar roepen, ik keek op en zag mijn tante, Djennah en Mo aan komen rennen. "Waar is Amine?" Riep mijn tante in paniek. "Ik.. ik weet niet. Hij is meegenomen door de doktoren."

Paar uren later;

Ik keek emotieloos voor me uit, het enige wat door mijn lichaam gierde was angst. De tranen zaten opgedroogd op mijn wangen, en mijn ogen waren helemaal rood. Iedereen probeerde me zo ver te krijgen om wat te eten, maar het lukt niet. Hoe zou ik iets door mijn keel moeten krijgen, nu Amine hier zwaargewond zit.

Soufiane en ik begonnen een gesprek "Wist je nog, in de vierde? Toen Amine zijn enkel had gekneusd door kickboks en jullie twee samen in de lift alleen waren. Hij was die hele dag blij, niemand kon die glimlach van zijn gezicht halen. Zelfs niet die rare docent van Engels, hij bleef maar door ratelen over wat er gebeurde in de lift. Jullie hadden enkel een gesprek maar hij was zo blij. Jij was altijd zo HC ,man man man. Je negeerde hem zo vaak in het begin, meskin hij zocht echt je aandacht." Zei soufiane lachend, waardoor ik ook zachtjes moest meelachen. "Klopt, maar ik had t niet zo met jongens dat wist echt iedereen op school." Zei ik ,waarna Soufiane erop reageerde "Inderdaad en Amine was daar zo blij mee, hij zag toen al een toekomst met je." Waardoor er een glimlach op mijn gezicht verscheen. "En kijk nu is, hij word binnenkort vader. En toevallig is de moeder van het kindje, jij! Vroeger dacht ik, deze gast heeft teveel hoop maar kijk is aan. Hij is een strijder geloof me, hij red het." Zei soufiane met een glimlach. "Ik herriner me nog die dag had hij zich echt voor schut gezet. De lift ging een beetje trippen, en hij dacht we kwamen vast te zitten HAHA zijn gezicht. Ik zei hem nog dat er niks aan de hand was." Zei ik en zo bleven soufiane en ik herrineringen op te halen.

Nog geen half uur later rende Djennah de gang door, iedereen keek haar verbaasd aan. Ik besloot maar achter haar aan te gaan. Bij de wc's hoorde ik iemand overgeven, ik had al een gevoel en besloot te kloppen aan de deur. "Djennah?" Vroeg ik twijfelend waarna de deur openging en zag Djennah me bang aankijken. "Wat is er?" Vroeg ik. "Dit is al de zoveelste keer in afgelopen twee weken dat ik zoveel moet overgeven. Denk je.. denk je dat ik zw.." voordat Djennah haar zin kon afmaken, hoorde we Mo ons roepen.

"Wat is er?" Vroeg ik bang, toen Djennah en ik weer in de wachtkamer stonden. Mo wees naar de dokter, en ik voelde de angst weer.

"Wat is er met mijn man?"