Focus

38

Er zijn al een paar uur voorbij en ik zit al de hele tijd op de bank voor me uit te staren. Mijn moeder, Souf zn moeder ,mijn schoonmoeder en mijn tante en Djennah zijn bij mij gebleven en hebben het hele huis opgeruimd. De mannen zijn allemaal naar de politiebureau gegaan.

"Allo?" "We komen!" Hoorde ik mijn tante steeds antwoorden aan de telefoon. "Het was Badr, Rania... je moet naar de politie gaan." Zei ze zachtjes. Ik knikte en stond gelijk op en liep naar boven, ik deed een grijze pullover aan met mijn donkergrijze broek en deed mijn zwarte hoofddoek aan en trok ook mijn zwarte parajumper aan en zwarte Lacoste sneakers aan. "Ik ga" zei ik hardop en nam de lift naar de garage en nam de auto. Tijdens het rijden begon in surah's te reciteren, aangekomen bij de politiebureau zag ik Badr, Sabir en Mo voor de deuren staan. Ze kwamen naar me toe en gaven me allemaal knuffels "het komt goed geen zorgen" zei Sabir zachtjes, ik knikte maar wat.

We liepen met z'n vieren naar de balie die me naar verhoorkamer bracht. "Goedemiddag, mevrouw Bensaidi" zei de agente, ik reageerde terug en ging zitten. Ik moest van haar alles vertellen. Ik vertelde haar ook over dat Hamza mij langere tijd stalkte etc. "Ik heb helaas slecht nieuws, ondanks uw verklaring zal uw man Amine Bensaidi, naar een rechtszaak moeten en de vonnis van de officier van justitie aanhoren. Het blijft een misdrijf, de heer Hamza ligt in het ziekenhuis en is gewond gelukkig niet ernstig dus uw man zal niet lang moeten zitten naar mijn vermoeden." Zei ze en schreef wat op "Wat!! Ik ben zwanger! En over 4 maanden ben ik uitgerekend ,ik heb mijn man nodig!!!!" Schreeuwde ik boos en wou weglopen "U kunt uw man zien!" Zei ze snel voor ik de deur had geopend. Ik knikte boos naar haar en volgde haar naar Amine.

Hij had een grijze pak aan en handboeien om, ik wou hem een knuffel geven maar 2 agenten hielden me tegen "geen fysieke contact" zei een van hen. "Kowed! Is mijn man! En jij mag hem wel aanraken toch!" Riep ik boos naar hem maar werd weer tegen gehouden "Saff rustig Rania, het komt goed. Wollah ,ik beloof het je. Heb vertrouwen in Allah" door dat werd ik wat rustiger "zorg goed voor de kleine Amine, désole ma chérie." Zei hij en keek naar me buik. Hij wou me buik aanraken maar werd weer tegengehouden door dezelfde agent. De agente die me had overhoord zei "laat hem maar, voor deze ene keer" zei ze, ik keek dr aan en glimlachte naar haar waarna ze teruglachte. Amine knielden op zijn knieën en gaf me buik meerdere kusjes en begon mijn voeten te kussen en zei hele tijd "vergeef me Wollah!" Waardoor ik tranen kreeg, "vergeef me mijn zoon" zei Amine en keek naar buik en stond op. Ik gaf hem een dikke knuffel en kuste hem. Tot hij werd terug getrokken "het is tijd" zei de agente "Amine! Amine nee!!" Riep ik hard terwijl hij werd weggetrokken.

"Het spijt me heel erg!" Zei de agente en keek naar beneden. "Wanneer is zijn rechtszaak?" Vroeg ik en keek haar kil aan "morgen, om half 10 bij de rechtbank in Amsterdam-Zuid-Oost." Ik knikte en liep naar de uitgang, waar ik de vaders van Amine en souf zag, Mo,Sabir, Souf, Younes en Ramzi (vrienden van Amine). "Smehli benti!" Zei de vader van Amine en gaf me een knuffel, ik moest huilen, wetend dat Amine nu in de cel zit. Dezelfde gevangenis als mijn vader. "Het is mijn schuld, als ik nooit met Amine was getrouwd zou hij nu een gelukkig leven leiden, met een vrouw die hem gelukkig kon maken." Zei ik zachtjes waarna iedereen me raar aankeek "waag het niet om dat te zeggen Rania! Ik heb Amine nooit zo gelukkig gezien, elke relatie heeft zijn dieptepunten het enige wat van jou verwacht word is voor hem klaarstaan. En maak je geen zorgen, wij zijn er allemaal voor je! Dat weet je!" Zei de vader van Souf, de rest knikte allemaal. "Amine is een strijder, en geloof me jij ook. Laat Hamza niet tussen jullie komen, en geen zorgen hij word binnenkort opgepakt. Het komt goed, je moet nu denken aan je zoontje, daar maak je Amine en ons allemaal heel blij mee. En jou zoontje is de reden dat je je sterk moet houden! Als er iets is moet je gewoon gelijk komen maar een van ons!" Zei Ramzi ,ik bedankte ze allemaal en we gingen allemaal naar mijn huis.

Thuis aangekomen liep ik gelijk naar de woonkamer "En?" Zeiden de dames allemaal, "morgen is zijn rechtszaak en aankomende tijd blijven we allemaal bij Rania!" Zei de vader van Amine. Iedereen knikte, na een hele gesprek met zijn allen gingen Ramzi, Younes en Souf en zijn gezin naar huis en de rest bleef hier slapen.

Volgende dag;

"Goeiemorgen, de zaak is hierbij geopend. Laat de verdachte Amine Bensaidi binnentreden" zei de rechter. Hamza zat in verband aan de linkerkant van de zaal met zijn advocaat naast hem. Amine werd binnengebracht en hij had nu al wallen van hier tot Tokio. Zijn ogen doorkruiste de mijne ,voor even zag ik zijn kleine glimlach wat mij deed smelten. Hij werd ruw in zijn stoel geduwd en naast hem zat zijn advocaat, we hadden de advocaat dik betaald dus ik verwacht er wel wat van. "De verdachte, Amine Bensaidi word veroordeeld wegens mishandeling en dreiging. De slachtoffer mag aan het woord" zei de rechter. Hamza stond op "Ik was gewoon aan het wandelen en liep voorbij het huis van de dader, ik wou even bij Rania langsgaan om mijn excuses aan te bieden en belde aan. Amine kwam naar beneden met Rania en paar mannen achter hem aan, ik zei iets en hij werd helemaal gek en begon me te slaan en daarna herinnerde ik niks meer." Zei hij en keek naar Amine met een grijns en naar mij met een grijns "Mijn cliënt werd opgenomen bij de eerste hulp, hij heeft 2 gebroken ribben, gekneusde arm, gebroken been en gebroken sleutelbeen. Mijn cliënt heeft ook immateriële schade (zoals een trauma. Voor degene die niet weten wat het betekent) opgelopen." Zei de advocaat waarna hij ook ging zitten.