Focus

50

3 maanden later;

Inmiddels ben ik 7 maanden zwanger, en is mijn buik enorm gegroeid. Mijn 'vader' loopt nog steeds ergens rond, er gaat een vermoeden rond dat hij in Marokko is gaan wonen. Als het zo is, is het onmogelijk dat de Nederlandse politie hem kan arresteren aangezien Marokko geen uitleveringsverdrag heeft met Nederland. Amine en ik wonen nu hier in Marseille en mijn moeder,broertje en zusjes verblijven nog steeds bij mijn oma en op. En nu het zomervakantie is missen mijn broertje en zusjes geen school, Sabir heeft geluk aangezien hij over is en volgend jaar zijn examens pas doet in 5 Havo, Nassira is over naar de derde klas VWO en Mina naar groep 7. Mijn moeder is van plan om na de zomervakantie weer terug te gaan naar Nederland, ik daarentegen twijfel nog.

Amine en ik hebben het goed hier in Marseille, we zijn al een weekje naar Italië geweest en ook paar dagen naar Zwitserland. Ook al zijn we 'op de vlucht' voor de man die mijn vader moet voorstellen, maken we er iets goeds van.

"Heb je er zin in?" zei Amine terwijl hij de laatste koffer dicht ritste "eigenlijk wel, het is zo lang geleden dat we in Nederland waren." zei ik met een glimlach. Hij kwam mijn kant op lopen en gaf me een kus "Kom we gaan naar de moskee, en daarna vertrekken we." zei hij terwijl hij zijn schoenen aandeed. Ik knikte en maakte mijn khimaar goed vast en trok een zwarte moncler vest eroverheen aan. Samen liepen we naar de moskee die twee straten achter onze appartementencomplex zit.

Amine liep de mannen ingang binnen en ik de vrouwen ingang. Haastend stopte ik mijn schoenen in de schoenenkast ergens bovenin, en liep de gebedsruimte binnen. Ik groette de vrouwen die er al zaten. "Rania, hbiba ça va?" Hoorde ik iemand achter me zeggen, ik draaide me om en zag Soukaina. Soukaina woont 2 appartementen boven mij, ze is pas 16 en woont gewoon met haar ouders en 2 broers daar. In de afgelopen maanden ben ik heel close met haar geworden, maar wat ze niet weet is de echte reden voor mijn verblijf hier in Marseille. Ze denkt dat ik er gewoon even tussen uit wou gaan. Nadat we een beetje hebben bijgekletst hoorde we de imaam iedereen oproepen tot het gebed.

Na het gebed groette ik Soukaina en de vrouwen nog en verliet de moskee. Ik keek om me heen, om te kijken waar Amine is. Van de verte zag ik een jongeman tegen een muurtje aanleunen met een sigaret in zijn hand.

-

"Ahlan!!!! Zo lang geleden!" Riep de moeder van Amine met tranen in haar ogen. Ik zette alle tassen die ik vasthad in de hal en gaf mijn schoonmoeder een dikke knuffel. Ondertussen vielen ook bij mij de tranen, snel veegde ik ze weg voor iemand het opmerkte.

Een half uurtje later zaten Amine en ik te lachen in de woonkamer samen met mijn schoonfamilie. Niemand van hen wist dat we zouden komen, het was bedoeld als verrassing en het werkte. "Hoe gaat het met de kleine?" Vroeg mijn schoonvader met een glimlach "Hamdoullilah, nog even wachten he." Zei ik blij en wreef zachtjes over mijn buik. Mijn schoonvader wou opstaan om de koran te pakken tot hij pijnlijk kreunde. "Allah, Allah Allah." Zei hij met een pijnlijk gezicht en wreef over zijn heup. Ik keek Amine bezorgd aan, en je zag de angst in zijn ogen. "Papa, wat heeft de dokter gezegd?" Hoorde ik Amine zeggen, je hoorde de brok in zijn keel maar hij probeerde kalm over te komen.

"Ik heb de ziekte van Bechterew." Zei mijn schoonvader zacht, alsof hij fluisterde. Er viel een akelige stilte, en angst overspoelde me aangezien ik niet weet wat het is. "Wat is dat? Is t geneselijk?"  Vroeg Amine en keek strak naar voren. Hij was boos, waarom? Ik snap dat hij verdrietig zou zijn, maar boos? "N..nee" zei Mo, het broertje van Amine.