Focus

22

"Ja ik hou van je ,nu goed" zei ik fluisterend terwijl ik helemaal rood werd. "Wat zei je" zei Amine terwijl hij me vragend aankeek, je zag aan zijn gezicht dat hij helemaal zenuwachtig was meskin. "Ja ,Amine ik hou van je" gelijk had hij een hele grote glimlach op zijn gezicht, ik keek beschaamd naar beneden. Voor ik het wist had hij me opgetild "Amine!!! Saff stop!! Straks val ik!" Riep ik lachend, hij zette me neer en hield mijn gezicht in zijn handen vast. Net zoals toen ik voor het eerst hem mijn verhaal had verteld. Ik kreeg allemaal kriebels in mijn buik, "ik hou van je Rania,Wollah je begrijpt het gewoon niet" zei hij en kuste me op mijn voorhoofd en voor ik het wist hoorde ik mijn moeder en galtou keihard joelen, Nora en Nassira deden een liedje op en begonnen te dansen , "HAHAHA ze zaten ons gewoon af te luisteren" zei Amine in mijn oor ,ik duwde hem lachend van me weg. "Binnekort bruiloft dus" zei de vader van Amine lachend toen hij de keuken binnenkwam, Amine keek heel blij en knikte.

Nadat iedereen achter het goede nieuws kwam ,en mijn moeder familie had gebeld(niet de familie van haar mans kant, die hadden haar in de steek gelaten).en galtou (moeder van amine) ook hun familieleden had gebeld zaten we allemaal in de woonkamer. "Vertel, wanneer willen jullie de handvraging doen?" Zei de vader van Amine "Wat vinden jullie van volgende week vrijdag?" Zei galtou ,mijn moeder knikte blij. Na een hele drukke maar ook gezellige avond gingen amine en zijn familie weg rond 1 uur s'nachts.

Nadat ik mijn moeder had geholpen met opruimen ,deed ik mijn avondroutine en ging op mijn bed zitten. Zachtjes reciteerde ik de koran tot ik me opeens heel lichtjes in mijn hoofd voelde. Ik bleef door reciteren maar het werd erger, ik begon allemaal zwarte vlekjes voor mijn ogen te zien en voelde allemaal rillingen over mijn rug heengaan. Nog voordat ik helemaal zwart voor me ogen zag riep ik mijn moeder en weg was ik...

Paar uur later;

Amine:
Heen en weer liep ik in de wachtkamer ,ik werd wakker gebeld door de moeder van Rania en vertelde me dat ze in het ziekenhuis lag. Ik ben bang voor het ergste ,iedereen eigenlijk. Mijn moeder,vader en Rania's moeder zitten hier in de wachtkamer. "Kom zitten mijn zoon" zei mijn vader en wenkte mij om naast hem te gaan zitten "maak je geen zorgen, haar lot ligt in Allah's handen. Alles gebeurt met een reden, zorg goed voor haar. Je wil deze preek niet horen, maar een vrouw zoals haar vind je haast niet meer. Blijf aan haar zij staan in moeilijke tijden zoals ik deed bij jou moeder en kijk hoever wij zijn gekomen." Mijn vader gaf me nog een schouderklopje en ging weg. Hij zou naar huis gaan maar eerst Sabir,Nassira en Mina ophalen en bij mijn ouders huis laten slapen.

"Familie van mevrouw Rahmani?" Hoorde ik een dokter zeggen. Ik,de moeder van Rania en mijn moeder stonden op. "Komt u maar mee naar mijn kantoor" we volgde haar en namen allemaal plaats op de stoelen in haar kantoor. "We hebben Rania zojuist onderzocht, ze ligt nu onder beademing in slaap. Het is geen coma zoals hiervoor maar....