Yarıyıl tatili bitmişti ve Songül okuluna devam ediyordu. Arkadaşlarının ondaki değişikliği anlamaları uzun sürmedi. Yasemin sürekli "Neyin var senin?" diye sorduğunda "Yok bir şeyim." diyordu. Yasemin'e her şeyini anlatırdı ama bu anlatılacak gibi bir şey değildi. Terkedilmiş şehrin sokakları gibi günden güne sessizleşiyordu. Dersleri giderek kötüleşmeye, öğretmenleri ile arası açılmaya başladı. Evdekilerle de durum farklı değildi. Okula gitmek için evden çıkıyor ama çoğu zaman soluğu Kabataş sahilinde alıyor, kendisi gibi durgun denizi izlemeyi tercih ediyordu. Artık Songül'ün tek arkadaşı yalnızlığıydı. Vedat'ı öldürmeyi yüzlerce hatta binlerce kez düşündü ama bunun imkânsız olduğunu biliyordu.
Okulların kapanmasına iki hafta kalmıştı. Kimseyle konuşmayan Songül'ün midesi bulanıyor, ara ara okul tuvaletine kusmaya gidiyordu. Bir gün sınıftayken midesi yine bulanmaya başladı. Ama bu seferki başka bir bulantıydı. Yanında oturan Yasemin'in sesini çok az duyabiliyor, söylediklerini anlamakta zorluk çekiyordu. "Songül, Songül İyi misin?" Oturduğu sıradan yere düşen Songül'ün göz bebekleri tamamen kayboldu.
Öğretmeni soğukkanlı bir şekilde önce nabzını kontrol etti. Songül'ün bacaklarından tutup sırt üstü çevirdi ve rahat nefes almasını sağladı. Ambulansı aradı, sonra Songül'ün annesini de arayıp durumu anlattı. Sınıfta uğultular arı vızıltısından farksızdı. Öğrenciler şaşkın, korku dolu gözlerle olan biteni izliyordu. Okul, hastaneye çok yakın olduğu için ambulans hemen geldi ve hastaneye kaldırıldı.
YOU ARE READING
Songül (Kitap Oldu)
General Fiction"Baba, ben geldim, küçük kızın. Hani hasta olduğunda başında beklediğini söylediğin, dokunmaya bile kıyamadığın kızın. Baba biliyor musun? On beş yaşına kadar babam varmış gibi hissettim ama son zamanlarda o hissin nasıl bir duygu olduğunu hatırlamı...
