Eve doğru yürümeye başladı Songül. Bir süre sonra aklına sahile gitmek geldi. Buraya geldiğinden beri evden hastaneye, hastaneden eve gitmiş, Giresun'un sahilini hiç görmemişti. Kaybolurum korkusu ile sahile gitmekten vazgeçtiğinde adımlarını daha kısa ve yavaş atmaya başladı. Evin önüne geldiğinde kapıda çok sayıda ayakkabı olduğunu gördü. Kapıyı vurduktan bir süre sonra nefret eder gözlerle bakan küçük kız açtı kapıyı. Dün gece kırılan camların sebebini merak eden komşular da eve doluşmuştu. Songül içeri girdiğinde salonda çok sayıda kadının olduğunu gördü. Salonun ortasından odasına geçerken kaynanasının "işte geldi geberesice" dediğini duydu ama duymazdan gelip içeriye girdi, kapısını kapattı.
Üç hafta daha geçmiş, doğum zamanı gelmişti. Hamile kaldığında kırkbir kilo olan Songül kırkdört kilo ile doğuma girdi. Doğumdan sonra, kucağına verdikleri kızının yüzüne baktığında "tüm katlandığım acılara değdi" dedi içinden. Dünyanın en güzel bebeğine bakıyordu sanki. O ana kadar yaşadığı tüm sıkıntıları, acıları unutmuştu. Onu hayata bağlayan yavrusundan gözlerini ayıramıyordu.
Ailenin ilk ve tek torunu dünyaya gelince hepsi çok mutlu olmuştu. Birkaç yıl önce, Vedat'ın kız kardeşinin Mine adındaki 6 aylık bebeği ölmüştü. Songül'ün kızına da ona sormadan aynı adı verdiler. Aile fertleri bebeği çok seviyor, aralarında "bu kadın bu çocuğa asla bakamaz" diyorlardı. Songül, bu konuşulanların hepsini duyuyor ama bebeği ile ilgilendiği için hiçbirini ciddiye almıyordu.
YOU ARE READING
Songül (Kitap Oldu)
General Fiction"Baba, ben geldim, küçük kızın. Hani hasta olduğunda başında beklediğini söylediğin, dokunmaya bile kıyamadığın kızın. Baba biliyor musun? On beş yaşına kadar babam varmış gibi hissettim ama son zamanlarda o hissin nasıl bir duygu olduğunu hatırlamı...
