Songül, İstanbul'a geleli bir hafta olmuştu. Bebeğinin durumunu öğrenmek için her gün Giresun'u arıyordu ama Vedat onu bir kere bile aramamıştı. Döneceğini haber vermek için Vedat'ı aradı.
– Efendim Songül.
– Vedat, ben bu hafta sonu geliyorum.
– Gerek yok, ben birkaç gün sonra İstanbul'dayım.
– Kızımı özledim Vedat.
– Ya anladım, gelince konuşuruz.
Vedat, İstanbul'a geldiğinde, "Annem; senin yaşın küçük olduğu için, bebeğe bakamayacağını düşünüyor." dediğinde duydukları karşısında yıkılmıştı Songül.
– Vedat, ben kızımı istiyorum!
– Mine'yi ne kadar sevdiklerini ve bizden daha iyi bakacaklarını sen de iyi biliyorsun. Biraz büyüsün zaten geri alırız kızımızı.
Songül ve Vedat, İstanbul'a Sevim Hanım'ın yanına yerleştiler. Bir buçuk ay sonra, annesi kalp krizinden ölünce Songül yine yalnız kalmıştı.
YOU ARE READING
Songül (Kitap Oldu)
General Fiction"Baba, ben geldim, küçük kızın. Hani hasta olduğunda başında beklediğini söylediğin, dokunmaya bile kıyamadığın kızın. Baba biliyor musun? On beş yaşına kadar babam varmış gibi hissettim ama son zamanlarda o hissin nasıl bir duygu olduğunu hatırlamı...
