Dayanamadı ve ilk mesajı yazdı.
– Merhaba, ben Songül.
İnşaatta olan Poyraz hemen mesaja cevap verdi.
– Selam Şengül Hanım, dükkân işini halledebildiniz mi?
Telefon elinde bekleyen Songül gelen mesajı okuduktan sonra "Off, doğru ya, ismimi Şengül demiştim" dedi kendi kendine. Ne yazacağını bir süre düşündükten sonra.
– Maalesef, çok pahalıydı, ben de tutmadım.
– Sağlık olsun, sıkmayın canınızı. Benimde bildiğim birkaç dükkân var. Yanlış anlamazsanız, kahve içerken bunları konuşabiliriz.
Songül, gelen mesajı okuyunca bir an duraksadı. Vedat'ın da gelmesine çok az bir zaman kalmıştı ama bu adamı da tanımak istiyordu. Tam kafası karışık haldeyken Poyraz aradı.
– Efendim.
– Merhaba Şengül Hanım, tanıdınız sanırım?
Songül kekeliyordu:
– Ee evet tanıdım, kaydetmiştim numaranızı.
– Son mesajımı okudunuz mu? Cevabınız nedir?
– Evet, okudum. Bilmem ki, nasıl olur?
– 15 dakika vaktinizi alacağım. İstediğiniz bir yerde buluşabiliriz, ya da gelebilirim.
Heyecandan boğazı iyice kurudu Songül'ün:
– Tamam ama sadece bir bardak çay. Fazla vaktim yok.
– Anlaştık. Sizin için de uygunsa, on dakika sonra arabama bindiğiniz yerde sizi bekliyor olacağım.
– Peki.
Telefonu kapattıktan sonra zaman kaybetmeden gardırobunu açtı. İçinde doğru dürüst giyecek hiçbir şey olmadığını gördü. Kıyafetlerinin arasından kötülerin iyisini seçti. Aceleyle evden çıktı, parka doğru yürümeye başladı. Poyraz, parka erken gelmişti. Beklerken, bir beden büyük mavi kot pantolonlu, eski süveterli ve turuncu rengine yakın kaban giymiş Songül'ü gelişini izliyordu. Songül, uzaktan Poyraz'ın arabasını gördüğünde "gelmiş, acaba geri mi dönsem" diye düşündü. Biraz daha yürüdükten sonra, Poyraz'ın güven dolu bakışlarını gördü. Arabaya bindiğinde yine çok heyecanlıydı.
– Selam.
"Hoş geldiniz." dedi ve devam etti Poyraz:
– Teklifimi kabul ettiğiniz için teşekkür ederim. Nereye gidelim? Buraların yabancısı olduğum için, çay içilecek yerleri fazla bilmem.
– Ben de bilmiyorum.
– Yeni mi taşındınız bu bölgeye?
– Hayır, on dört sene oldu.
Bir anda sessizlik oldu arabanın içinde. Poyraz, "on dört senedir bu çevrede yaşayan bir kadın nasıl buraları bilmez" diye geçirdi içinden. Fazla zamanları olmadı için yakındaki AVM'ye gitmeye karar verdiler. Yol boyunca hiç konuşmadılar. Poyraz AVM otoparkına arabayı park etti. Arabadan indiklerinde, başka bir araç da yanlarına park etmek istedi. Aracın park edebilmesi için Songül'ün kenara çekilmesi gerektiğini anlayan Poyraz, Songül'ün sol kolundan tuttu ve kendine doğru çekti. Poyraz'ın bu istem dışı hareketi Songül'ü çok etkilemişti. Sahiplenme ya da koruma içgüdüsüyle alakası olmayan bu hareket Songül için başka bir anlam ifade ediyordu. AVM'nin üst katındaki kafelerden birinin en sakin masasına oturdular. Önce Songül oturdu, Poyraz da tam karşısına:
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Songül (Kitap Oldu)
General Fiction"Baba, ben geldim, küçük kızın. Hani hasta olduğunda başında beklediğini söylediğin, dokunmaya bile kıyamadığın kızın. Baba biliyor musun? On beş yaşına kadar babam varmış gibi hissettim ama son zamanlarda o hissin nasıl bir duygu olduğunu hatırlamı...
