Yârem ● Yarı Texting (tamamlandı)

Bölüm 23 ● Bencil

   Meray'dan

Bir insan neden aşık olurdu ki? Neden kendine bu aptallığı yapardı? Hele ki... Ölümle burun burunayken neden kendini daha çok ateşe atardı?

  Tam bir aptaldım. Çocuk sonuna kadar haklıydı. Farkında olmadan kafasını karıştırmıştım işte. Bana bağlanmamalıydı, sevmemeliydi.

  Kilo verince daha güzel bir kız olduğuma inanıyordum. Eğer hastalığım yenilememiş olsaydı... Onum karşısına çıkabilirdim. O da severdi belki beni,ha?

  Aklımdan bu düşünceyi hemen uzaklaştırdım. Sağlıksız kilo verdiğim için beni azarlayan adam, zayıfladım diye beni sevecek miydi? Feda için önemsizdi böyle şeyler. Onun bir kadında asıl aradığı samimiyetti, merhametti. Annesi gibi biri olsun istiyordu hayatında, babası gibi sevdiği kadını kanatlarının altına alıp bir daha bırakmamaktı niyeti. Tam olarak bu yüzden seviyordum sanırım onu. Öyle güzel düşünüyordu ki... Deniz Abla annemle konuşurken şey demişti bir kere; Bir adamda merhamet yoksa sevilmeyi hak etmez. Ben Emir'i bu yüzden sevdim. Benim adamımın gözlerinde bir parça merhamet vardır hep. Sadece ailesine karşı değil, tüm insanlara karşı öyledir Emir. Bu yüzden çocuklar bu yaşına gelene kadar hep babalarını örnek almalarını söyledim.

  Haklıydı da. Sadece Feda değil Cefa ve Sefa'da çok iyi insanlardı. Tıpkı anne-babaları gibi.

  Böyle iyi bir çocuğa ilk aşkım olma şerefini verdiğim için kendimi bir kez daha tebrik ettim. Bu hayatta yapabildiğim tek ve en iyi şey onu sevmekti zaten. 17 yıllık hayatım boyunca başarabildiğim ve kendimle gurur duyduğum tek şeydi,kalbimi ona emanet etmek. Feda benim hayatımın büyük bir kısmıydı. Göz kapaklarıma kazımıştım güzel yüzünü. Her kırpışımda beliriyordu gülümsemesi. Onu yıllarca görmesem bile yüzünü asla unutmayacak kadar ezberlemiştim. 

  "Ne düşünüyorsun bakalım?" Yaren sırıtarak yanıma oturduğunda gülümsedim. "Yaren,biz dün Feda ile konuşmayı kestik." Dedim bir anda. Tabii gülüşüm paramparça olmuştu hemen.

  Yaren'le hastalığım ortaya çıktığından beri çok yakındık. Konuşmalarımdan ve davranışlarımdan bir şeyler olduğunu anlamıştı tabii. Normalde içime gömdüğüm duygularım, ölüm korkusuyla saklanamaz olmuşlardı. O yüzden Yaren ısrar edip durmuştu.
Ben de daha fazla saklayamamış ve her şeyi dökülmüştüm. Başta şoka girse de mutlu olmuştu. Çünkü benim mutlu olduğumu görmüştü, öyle söylüyordu. Ondan bahsederken nasıl üzgün olabilirdim ki? O benim sağlam kalan tek yanımdı. Depresif olmayan tek yanımdı...

  "Neden?" Diye sordu. Omuz silkip gözlerimi tekrar yıldızlara çevirdim. "Kafasını karıştırdığımı söyledi. Ya karşısına çıkacaktım ya da hayatından... Ben de hayatından çıkmayı tercih ettim."

  "Sen salak mısın lan?" Sinirle bana bakarken gözlerimi devirdim.

  "Ne yapsaydım Yaren? Karşısına çıkıp 'üç ay sonra geberip gideceğim ama sen yine de bana aşık ol' falan mı deseydim?" Yaren'in siniri sönerken gözlerini kaçırıp ofladı. 

  "Meray... Ablacığım neden inat ediyorsun? Geçmişte de yapmıştık. Sana tekrar bir şans verebilirim." Uzanıp ellerimi tuttu. "Lütfen izin ver Meray. Eğer sana bir şey olursa... Kendimi asla affetmem." Dedi samimi bir şekilde.

   Yaren ve benim iliğimiz uyuşuyordu. Bir kaç yıl önce ilk kez lösemiye yakalandığımda, beni kurtaran Yaren'di. Şimdi tekrar yapabilirdik. Beni tekrar kurtarabilirdi ama bu ikimizi de çok yıpratacaktı. Kendimle birlikte onun da yaşamını engellemek istemiyordum. Hem de... Bu kök hücre naklinden önce yüksek dozda ışın tedavisi verip ilikteki kanserli hücreler temizleniyordu. Benim vücudum oldukça hassas olduğundan bu ışın tedavisini kaldıramamaktan korkuyordum. 

  "Seni de buna sürükleyemem Yaren. Hem ben artık yoruldum, siz yoruldunuz. Ölürsem belki... Anne ve babam daha rahat yaşarlar çünkü evde yalnız bıraktıklarında sürekli akıllarında kalan hastalıklı bir kızları olmaz." Yaren gözlerini devirdi ve ellerimi tuttu.

  "Boş yapma Meray. Annem ve babamın bize ne kadar değer verdiğini bilmiyormuş gibi konuşma aptal!" Derin bir nefes verdi. "Tamam bizi boş ver, Feda'yı düşün. Bu çocuğu senden daha fazla hiç bir kız sevemez. Feda sevilmek ve sevmek istiyor Meray. Şu sıralar bir derdi var ve büyük bir şey,ailevi bir problem olduğunu düşünüyorum çünkü Cefa ve Sefa da sürekli dalgın. Aralarında ailesine en bağlı olan Feda,bunu biliyorsundur. O çocuk iyi değil ve sana ihtiyacı var. Ayrıca Feda'nın çoktan sana ilgi duymaya başladığını düşünüyorum çünkü yanımızda olmadığında sürekli seni sorup duruyor. Hal böyleyken onu bırakıp gidersen ne olacak Meray? Ya onu kendine aşık ettikten sonra çekip gidersen?"

  "Bunun olmaması için çabalıyorum!" Yaren'in söyledikleri kalbimi acıtmıştı. Sinirle gözümden akan yaşları sildim.

  "Bana aşık olmamalı Yaren, beni sevmemeli."

  Yaren bana hayal kırıklığıyla bakarken, ben pencereden dışarıya baktım çünkü onun yüzüne bakacak yüzüm yoktu. Ailem bencillik ettiğimi düşünüyordu. Daha dün annem yüzüme karşı bağırarak söylemişti bunu ve ne babam itiraz etmişti ne de Yaren. Bu düşünceleri beni yıkmıştı resmen. Onların gücünü hissetsem ben de güçlü olabilirdim belki. Ama yanımda olduklarını hissedemiyordum. Hadi bunu geçtim, ben aileme bencillik edecek son insan bile değildim. Tedaviyi reddediyorsam en büyük sebebi onların biraz rahat yaşamaları içindi. Belki evlat acısı çekeceklerdi,belki çok üzüleceklerdi ama en azından ablam yanlarında olacaktı. O yoğun bakım kapısında kızlarının ikisinin de makinalarla nefes alabildiklerini görmeyeceklerdi. Günlerce doktor peşinde koşmayacaklardı. İyileşip iyileşmeyeceğim bile kesin değildi ki. Belki de vücudum kaldıramayacaktı ve sonum yine ölüm olacaktı. Ablam da boşu boşuna acı çekmiş olacaktı. Bunları nasıl göze alabilirdim? Ben risk alamazdım.

  Sinirle gözlerimi sildim ve derin bir nefes verdim. Tam o sırada,Feda'yı gördüm. Koşa koşa sitenin çıkışına gidiyordu. O an kalbimin sıkıştığını hissettim. Bir şey olmuştu. Feda iyi değildi. Onu en son böyle gördüğümde dayanamayıp mesaj atmıştım ve annesinin kanser olduğunu öğrenmiştim.

  "Yaren, bir şey olmuş." Telaşla ayağa kalktığımda o da benimle birlikte kalktı. Benim gördüğümü o da görmüş olmalı ki, paniklemişti. Bir süre yüzüme baktıktan sonra aceleyle dolabıma yöneldi. İçinden kapşonlu kot ceketimi çıkarıp kucağıma attı ve avuçlarını yüzüme bastırdı.

  "Sevdiğinin yanına git kardeşim. Ama Bilinmeyen olarak, çünkü şu an ona ihtiyacı var. Feda'yı tanıyorum." Dedi ve beni kolumdan tutup kapının önüne koydu. Cidden, yaptı bunu.

  Ben de bir anda kendimi stadın yolunda bulmuştum, çünkü benim Feda'm gecenin bu saatinde koşa koşa evinden başka bir yere gitmezdi.

  ●●●

Senin Feda'nı yesinler kız konuşmalara bak jaşxjcşxjxnxhxhs

  Bir sonraki bölümü yarın mı atsam naaaapsaam??? 😈😈😈 Sizin yerinizde olsam kendimi linç manyağı yapardım çünkü bok gibi bir yerde kesmişim. Dizinin en heyecanlı yerinde giren reklam gibiyim biliyorum xjslcjxşxjzkxh

  Neyse,birazdan sonraki bölüm gelir beklemede kalın bebeklerim❣

  Hadi eyw