PRINCESS AGENTS (SEASON 2)-COMPLETED

"THE PRINCESS OF QINGHAI"

I tried to translate in Tagalog the last chapter of this novel and as expected again, it's not easy. 😔😔

The story of my name 😄😄😄...
Translated in Tagalog...
The last chapter of the novel "Chu Te Gong Huang Fei" or the legend of Chu Qiao...

🍀👸"The Princess of Qinghai" 👸🍀

Nang araw na pumasok siya sa lungsod ay isang magandang araw na may tila walang katapusang asul na langit na walang ulap. Ang marilag na kastilyo ay umusbong sa ilalim ng mga gintong sinag ng araw na tila isang higanteng hayop na nakaupo sa gitna ng hindi mabilang na mga bulaklak. Kahit na sa napakalawak na aura, mayroong isang mabulaklak na pakiramdam sa lungsod na ito. Ang Tang Jing ay napuno ng mga palatandaan ng kasaganaan.

Naupo si Yunsheng sa kanyang kabayo at mabilis na pinatakbo. Ang mga bulaklak ng melokoton ay nalalanta na sa isang lupain na puno ng mga pulang talulot na lumipad sa paa ng kabayo.

"Wooo," pinahinto niya ang kabayo at pinapirmi bago siya tumalon. Ang isang manggagawa sa bahay-panuluyan ay matalim dahil napansin niya na kahit na ang binibini na ito ay hindi matanda, pinalabas niya ang isang pakiramdam ng kamaharlikaan na hindi maaring hindi mapansin ng mga tao. Mabilis siyang lumabas upang salubungin ang binibini at ngumiti, "Binibini, kakain ka ba o mamalagi ka rito ng ilang araw? Ang tirahan na ito ay may pinakatahimik na mga silid at pinaka-masarap na pagkain. "

Hindi sumagot si Yunsheng at tuloy tuloy lumalakad papasok. Hindi pinansin ang manggagawa at miserableng dinala ang kabayo sa kuwadra. Nagtapon ng kaunting pilak sa mesa sa harap ng boss at sinabi niya, "Gusto ko ng isang tahimik na silid."

Nang makita na siya ay hindi maganda ang pakiramdam ng binibini, ang boss ay hindi nag-aaksaya ng anumang mga salita at hinatid lamang siya sa silid. Ang silid ay natural na hindi kasing rangya ng kanyang tahanan ngunit talagang malinis. Sa sandaling umalis ang boss, ang mukha ni Yunsheng ay bumagsak sa kalungkutan habang siya ay halos iiyak.

Isang walang puso na ama!
Isang walang puso na ina!
Isang walang puso na kuya na si Rong!

Matagal siyang umalis, ngunit wala pa ring dumating upang habulin siya. Nais ba talaga nilang siya ay mabuhay ng mag-isa? Aray, nagrereklamo siya sa kanyang puso dahil ang kanyang likod ay makirot at ang kanyang paa ay masakit. Sumakay siya sa kabayo nang matagal kaya't ang kanyang mga hita ay nagbabalat. Kinusot niya ang kanyang mga mata at suminghot, pinipigilan ang mga luha na malapit nang bumagsak.

Hindi ako maaaring maging walang silbi, sinabi niya sa kanyang sarili. Hindi siya naniniwala na hindi niya kayang mabuhay mag isa sa mundong ito. Nais niyang ipakita sa mga taong iyon kahit na wala sila ay magiging maayos pa rin siya!

Sa gabing iyon, ang negosyo ng Yunhai Inn ay lubos na bumuti. Lahat ng mga silid ay biglang inupahan. Hindi lamang iyon, ang lahat ng mga kostumer na ito ay mayaman at mapagbigay, na nagbibigay ng malaking pabuya.

Natuwa ang boss kaya hindi napigilan ang kanyang pagtawa, at mabilis na gumawa ng isang alay sa diyos ng kayamanan. Sa usok mula sa insenso na lumulutang sa paligid, ang katahimikan ng bahay-tuluyan ay tila mas lehitimo.

Lumabas si Yunsheng sa kanyang silid. Nakatayo sa hagdan ng ikalawang palapag, hindi alam ang kanyang gagawin. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na lumabas siyang mag-isa. Orihinal na nais lamang niyang makita kung ano ang itsura ng Tang Jing, ngunit nang bumaba siya, napagtanto niya na hindi niya alam ang gagawin. Nang makita na nakatayo siya doon, lumapit sa kanya ang isang manggagawa at nagtanong habang nakangiti, "Binibini, kakain ka ba?"
Umiling si Yunsheng at tinanong, "May kasiyahan ba sa lugar na ito?"
Ang manggagawa ay masigasig at nagtanong, "Binibini, hindi ka ba taga rito?"
Tumango si Yunsheng, at ngumiti ang manggagawa bago sabik na inirerekomenda ang ilan sa mga magagandang lokasyon sa Tang Jing sa kanya. Tumahimik siya para makinig nang pansamantala, ang mga mata ni Yunsheng ay nagningning at tinanong niya, "May mga paputok sa gabi?"