Yorumlar ve oylar
Keyifli okumalar:)
4. Bölüm: Geceye Kılıçlarını Çeken Ay
*Çünkü gece de gündüz gibi parlamak isterdi. Ay bilmez miydi? Işıklarının olması parlamaya yetmezdi.*
20 Eylül 2019
Bazen dinlediğin şarkı sen olurdu. Bazen dinlediğin şarkıdaki sözler sen olurdu. Bazen kulağına çalınan, kalbine değen notalar sen olurdu. Öyle sözler vardı ki şarkılarda, sanki seni anlatıyordu. Sanki o şarkı seni anlatıyordu. Seni tanıyordu. Yaşadığın, hissettiğin, öfkelendiğin, sevdiğin her şeyi, sana ait olan her şeyi bir cümleyle döküyordu ortaya.
Bir cümleyle dökülüyordu ortaya.
Ay bilmez miydi?
Işıklarının olması parlamaya yetmezdi.
Güneş parlardı, ay parlayamazdı. İkisinin de ışıkları vardı ama ikisi parlayamıyordu. Çünkü ışıklar bazen aydınlatmak için değil, saklamak için yanardı. Gizlemek için, gizleneni korumak için, kararının arkasında durmak için...
Her ışık yandığında kayboluyordum.
Her ışık yandığında hemen ardından sönecek biliyorum. Ben ışıklar yandığında görünmüyorum.
Ben karanlığı istiyorum,
Bir gün sönecek ışıkları değil.
Tek bir karanlık...
"...gitme, dediğinde kalacak insanlar olmalı yanında," dedi cümlelerinin sonunda.
"Gitme, dediğimde kalır mısın?" diye sorarken hâlâ başım göğsüne yaslıydı.
"Hiç gitmem," dedi, tek saniyede.
İnandım...
Söyledi, inandım. Ben ona inanmayı yol bildim, o yolu yürümekten başka şansım yoktu. Benim için yaptığı onca şeyden sonra, girdiği ateşlerden sonra, kendini benim için hiç ettikten sonra ben onun söylediği tüm sözlere inanırdım. "Sana yalan söyledim," derse inanırdım. "Ben sana hep doğru söyledim," derse inanırdım. Minnet miydi? Ona duyduğum bu duygu minnet miydi? Yok saydığı onun hayatına karşı benim duyduğum mahcubiyet miydi? Ateş çok zarar görmüştü, benden başkası için değildi. Minnet, mahcubiyet, teşekkür, borç... Hangisiydi?
Hepsiydi.
Ama daha önemli bir duygu vardı.
Sevgi.
İşte bu hepsinden daha ağır basardı. Öyle büyük bir sevgiyle, öyle kısa sürede bağlanmıştım ki ben ona ne olduğunu anlayamamıştım. Bir insanı sevmek için ne kadar süre gerekirdi bilmezdim ama benim ona karşı başlayan sevgim çok fazla zaman almamıştı.
Katil ben değilim, dediğinde ona inandım.
Bir-iki günüm geçti onunla, basit bir sevgi başladı.
Sonra her şeyi anlattım, güvendim.
En az Deniz ve Bulut'a güvendiğim kadar güvendim.
YOU ARE READING
HARABE
Teen Fiction*Hayat bir cehennemdi ve biz o cehennemde birbirimizi bulmuştuk. Şimdi, o cehennemi cennete çevirme sırasıydı.* "Bir öpüşle bağışlanmak istiyorum," dedi. Kalbimdeki kelebekler kendini astı. "Bir bakışla firar etmek bu zindandan, bir sözle ulaşmak sa...
