Chapter 147

2K 109 25
                                    

10 years have passed

N/A: sabing wag mabibigla (-_-)

Third Person's POV

Mga papeles ang nakakalat sa mesa habang ang ibang parte ng mga papel ay nililipad ng hangin.

Isang binatang may matipunong pangangatawan, may kulay berdeng mga mata, nakaputing polo at itim na suit pants ang abala sa kanyang ginagawa, basa at sulat ang salitang ginagawa.

Mayamaya pa ay may kumatok sa pintuan na ikinatigil ng lalaking yun sa ginagawa, napatingin sa pintuan

"Come in" may pagkabrusko ang boses niyang sabi

"Hey Dude, would you like to join us for lunch?" ani ng isa pang may katamtamang maskuladong pangangatawan na lalaki matapos buksan ang pintuan

"No. I'm busy" tipid na tugon ng lalaking nagpatuloy sa ginagawa niya

"What the hell? come on Alex, give yourself a freaking break. Set aside those freaking papers and get ya butt out here, Dude" pagrereklamo pa ng lalaki na nasa pintuan parin

Naibaba ni Alex ang mga papeles na hawak niya "Can't you f*cking see that I'm busy? You're so f*cking annoying Klyde. You know what? You need to shut your f*cking mouth and get out. Your f*cking face gets me irritated" nangungunot ang nuong ani Alex

"Are you joking?" natigilang ani Klyde

"Do I look like I'm kidding?"

Sarkastikong napangisi si Klyde sa kanya "Wow.... That is kind of insult, huh..... You really changed" ani Klyde na pabulong niya pang ani sa huling salita

"Excuse me?"

"Nothing.... I said, my bad. I'm not gonna force you, it's up to you if you don't want to eat with us. Attorney" yun lang bago bahagyang padabog na isinara ni Klyde ang pinto

Huminga na lang ng malalim si Alex bago sumandal sa kinauupuan at napahilot sa sentido niyang napapikit.

Matapos kase ng mga nangyari nung nakaraang sampung taon ay ganito na ang trato niya sa mga kaibigan niya. Malamig ang pakikitungo niya. Maski sarili niyang mga magulang ay halos di na sya kilala.

Matapos ding tuluyang mawala ni Krist ay halos taon ang inabot bago naging maayos sa pagkain si Alex at mag ayos sa pagaaral.

He graduated as a lawyer student. Professional na prosecutor na sya ngayon. May taglay ding katalinuhan si Alex na ginawang libangan na lang ang pag aaral para maka move on sa pangyayari, kaya ang naging resulta ay sya ang pinaka bata sa mga katrabaho niya.

Alex's POV

I opened my eyes and sighed to calm down myself.

I'm in my office. Reviewing some cases for trial.

My head is aching again. I've been feeling this since the day i got depressed. Yes, I have been in depression

Klyde is right, i changed..... A lot..... Even me, i don't know myself either. I always avoid people to lessen my social interactions. I always don't want to communicate or any thingy, whatever. Except of my clients, of course.

My patience has diminished. My head heats up quickly even with just a small mistake. I got mad. I don't know why I'm acting this way, maybe because of what I went through before. I also don't know how I become a lawyer.

Unexpectedly, my eyes saw a paper. That paper is the letter that I read tirelessly and I could hardly count how many times I read it over and over again.

I Just Want to be Happy 2 [Completed] Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon