Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 25

Ο καταραμένος εφιάλτης την έκανε να ξυπνήσει απότομα, με ένα κόμπο στον λαιμό. Αμέσως, κάθισε επάνω στο κρεβάτι και, ενστικτωδώς κοίταξε τριγύρω. Ανάσαινε βαριά λόγω του φόβου, και οι επιταχυνόμενοι παλμοί σιγοβροντούσαν στα αυτιά της.

Έτεινε το ένα χέρι για να ανάψει την λάμπα του κομοδίνου και γύρισε το κεφάλι δεξιά-αριστερά για να σιγουρευτεί πως δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί μαζί της. Άφησε τον αέρα να ξεφύγει από τους πνεύμονες της όταν είδε πως όντως βρισκόταν στο δωμάτιο της, και όχι σε εκείνο το τρομακτικό μέρος του εφιάλτη της. Και, προπαντός, ο Φόραξ δεν ήταν εκεί.

Έγειρε το κεφάλι προς τα πίσω, και αναστέναξε για ακόμη μια φορά. Σκούπισε τον ιδρώτα του προσώπου με το μανίκι της μπλούζας, και πήρε αρκετές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει τους ανεξέλεγκτους ρυθμούς της καρδιάς της. Ξαφνικά, και έχοντας ξεπεράσει τον φόβο, ο εκνευρισμός κατέβαλε όλα τα μέρη του σώματος της. Γιατί είχε αρχίσει πάλι να έχει εφιάλτες; Αυτό που ο Αραέλ ζωγράφισε στο κεφαλάρι του κρεβατιού λειτουργούσε μια χαρά, μέχρι τώρα. Η επίδραση του διαρκούσε μονάχα ένα χρονικό διάστημα; Ή μήπως εκείνος...;

Σηκώθηκε όρθια.

Μετακίνησε λίγο το κρεβάτι για να κοιτάξει το πίσω μέρος του κεφαλαριού, ακριβώς εκεί που ο Αραέλ είχε σχεδιάσει εκείνα τα περίεργα σύμβολα των οποίων ακόμη δεν ήξερε την σημασία τους. Όχι, εκείνος δεν τα είχε σβήσει, όπως νόμιζε. Ήταν άθικτα, όπως τα είχε αφήσει ο δαίμονας. Όμως, τότε, γιατί οι εφιάλτες είχαν επιστρέψει;

Κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Δεν το καταλάβαινε. Γνώριζε ότι τα όνειρα ήτανε εκδηλώσεις του υποσυνειδήτου, και είχε καταλάβει πως είχαν να κάνουν με ιδέες χωρίς νόημα, ή ακόμη και με αναμνήσεις των ημερών της. Δηλαδή, ήξερε άτομα που έβλεπαν όνειρα ακόμη και για την δουλειά. Τότε γιατί η Κατρίνα φαντασιωνόταν εικόνες τις οποίες ποτέ δεν είχε δει σε όλη της την ζωή.

Τώρα ήταν απόλυτα σίγουρη πως είχε ονειρευτεί την Άρια και τον Κάλεμπ, πριν να τους γνωρίσει. Ή, τουλάχιστον, τα μάτια τους, που ήταν το μόνο ευδιάκριτο που πάντοτε μπορούσε να διακρίνει ανάμεσα στις σκοτεινές σιλουέτες. Ωστόσο, ήξερε ότι ήταν εκείνοι. Ο τόνος της κόρης οφθαλμού του καθενός ήταν ιδιαίτερος. Υπήρχαν και άλλα όνειρα, άλλα μάτια και άλλες άγνωστες φιγούρες. Και κάτι μέσα στο κεφάλι, της έλεγε πως ίσως δεν ήταν μονάχα πράγματα χωρίς νόημα. Μόνο η ιδέα της φαινόταν τρελή, απίθανη, και πάνω απ' όλα τρομακτική. Όμως...αν υπήρχε εκείνη η πιθανότητα; Θα έπρεπε να τους το αναφέρει;