Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 3

Ένας ενοχλητικός ήχος με ξύπνησε.

Πίεσα τα βλέφαρά μου σφιχτά, προσπαθώντας να ξυπνήσω. Ο επίμονος θόρυβος ήταν ενοχλητικός και δεν μπορούσα να καταλάβω από πού προερχόταν, μέχρι που τελικά ο λήθαργος κατάφερε να φύγει -με δυσκολία- από τον οργανισμό μου. Και τελικά μπόρεσα να αναγνωρίσω ότι ήταν το ξυπνητήρι του κινητού μου.

Άπλωσα το χέρι μου για να το κλείσω, εξακολουθώντας να έχω κλειστά τα μάτια μου. Ένα γρύλισμα τεμπελιάς αντηχούσε στο στήθος μου, μισοεκνευρισμένη καθώς η φωνή της συνείδησής μου με διέταζε να σηκωθώ για δουλειά.

Ζεσταινόμουν πολύ. Τα μαλλιά μου είχαν κολλήσει στο σβέρκο μου και στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί ένιωθα τόσο πνιγμένη. Μετά από αρκετά λεπτά αγώνα ενάντια στην επιθυμία μου να συνεχίσω να κοιμάμαι - κάπως καθυστερημένα - μπόρεσα επιτέλους να αισθανθώ και να συνειδητοποιήσω το βάρος κάποιου άλλου γύρω από τη μέση μου.

Μια σπίθα σύγχυσης ενεργοποίησε τον συναγερμό μέσα μου και το μούδιασμα που μου είχε απομείνει τελικά εξαφανίστηκε. Τότε, συνειδητοποίησα ότι η έντονη ζέστη προερχόταν από κάποιον πίσω μου. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι το βάρος στον κορμό μου ήταν ένα χέρι.

Παρόλο που ένιωθα παγιδευμένη, πάλεψα να γυρίσω προσεκτικά και μετά πάγωσα όταν τον είδα.

Το κεφάλι του ήταν ακουμπισμένο στο ίδιο μαξιλάρι με το δικό μου, τα μάτια του κλειστά, τα χείλη του σφιγμένα και μια γαλήνια έκφραση που ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα ξαναδεί ποτέ πάνω του. Για ένα δευτερόλεπτο, σκέφτηκα ότι μου έκανε πλάκα και προσπαθούσε να με τρομάξει ή κάτι τέτοιο, αλλά μετά από ένα λεπτό κατάλαβα ότι δεν το έκανε.

"Κοιμάται... Ο Αραέλ κοιμάται!" φώναξε μια φωνούλα στο μυαλό μου, τόσο τρελή όσο και τα συναισθήματά μου.

Δεν είχα ξυπνήσει ποτέ ξανά μαζί του. Κάθε φορά που αποκοιμιόμουν δίπλα του, την επόμενη μέρα ήταν εκτός κρεβατιού. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα έτσι, να ξεκουράζεται, με μια απίστευτα γαλήνια έκφραση.

Δεν μπόρεσα να διακρίνω την παραμικρή υποψία θυμού στο πρόσωπό του, ή εκείνη την ελαφριά γκρίνια που πάντα φορούσε, με μια μόνιμη αχνή ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια του. Τίποτα από αυτά δεν υπήρχε αυτή τη στιγμή. Τα σκληρά, γωνιοειδή χαρακτηριστικά του έμοιαζαν πιο όμορφα από ποτέ και μια αόρατη δύναμη έσφιξε το στομάχι μου.

Πώς θα μπορούσε ένα πλάσμα από την κόλαση να μοιάζει με τον πιο όμορφο άγγελο;

"Λοιπόν, είναι μισός άγγελος, ηλίθια", τόνισε η φωνή στο μυαλό μου.