Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 19

Δύο μήνες μετά είμαι και πάλι εδώ!! Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αν και είμαι ασυγχώρητη. Τέλος πάντων, απολαύστε το :)

Ήταν έτοιμη να του απαντήσει να πάει στον διάβολο, αλλά τότε πρόσεξε τα μισόκλειστα του μάτια που καρφώθηκαν στο μπράτσο της.

<<Δεν είναι το αγαπημένο σου βραχιόλι αυτό, έτσι; >>

Η Κατρίνα σούφρωσε τα φρύδια, μπερδεμένη. Ύψωσε το χέρι, κοιτώντας το αξεσουάρ που είχε ξεχάσει εντελώς πως το φορούσε.

<<Γιατί ρω...; >> Το αυστηρό βλέμμα που της χάρισε, της αποκάλυψε πως καλύτερα ήταν να μην ρωτάει για ποιο λόγο το ήθελε.

Σύντομα έφτασαν μέχρι μία μικρή πράσινη περιοχή, ένα μικρό χώρο της φύσης σε σύγκριση με τα ψηλά κτήρια που το περιέβαλλαν. Υπήρχαν λίγοι άνθρωποι που γύριζαν τριγύρω και ήταν κάπως νευρική γιατί δεν γνώριζε πολύ καλά την περιοχή, αλλά ναι είχε καταλάβει ότι όχι πολύ μακριά υπήρχε μία στάση λεωφορείου. Μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα.

Αραέλ πλησίασε σε ένα από τα δέντρα, ένα από τα πιο γερά, και ακούμπησε την πλάτη επάνω του. Η κοπέλα τον ακολουθούσε σιωπηλή, αλλά δεν ήταν μέχρι που στάθηκε απέναντι του, που συνειδητοποίησε ότι η φυλλώδη κορυφή του δέντρου που είχε διαλέξει τους παρείχε ένα πέπλο σκιάς, το οποίο μείωνε αρκετά το φως του ουρανού που εξακολουθούσε να υφίσταται.

Δίχως να μιλήσει, έτεινε το ένα του χέρι προς εκείνη, η οποία βιαστικά έβγαλε το βραχιόλι από τον καρπό της για να του το παραδώσει.

Η παχιά σκούρα καφέ λωρίδα ήταν απομίμηση δέρματος. Είχε μία τιρκουάζ πέτρα στο κέντρο και λεπτομέρειες μακραμέ. Το αγόρασε μια φορά όταν πήγε με την Έλενα στο εμπορικό κέντρο σε ένα κατάστημα με χειροτεχνίες και το φορούσε συνεχώς, οπότε τις περισσότερες φορές ξεχνούσε την ύπαρξή του στο χέρι της. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι τώρα θα της χρησίμευε για κάτι άλλο εκτός από αξεσουάρ.

Ο δαίμονας έβαλε τον αντίχειρα στο στόμα του και η Κατρίνα τον παρακολούθησε, έντρομη, πώς δάγκωσε το δάκτυλό του δίχως καμία διακριτικότητα.

Είδε πώς ένα περίεργο αίμα, τόσο σκούρο που φαινόταν περισσότερο σαν μελάνι, ξεπήδησε γρήγορα από την πληγή που ο ίδιος έκανε. Άγγιξε το στομάχι της αμέσως μόλις εκείνος, με το ίδιο αίμα, άρχισε να κάνει γραμμές επάνω στο εσωτερικό υλικό του βραχιολιού, βαθιά εκεί που βρισκόταν η πέτρα, οπότε, αν το φορούσε, οτιδήποτε και αν ζωγράφισε δεν θα φαινόταν.