Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 33

Ένα απρόθυμο ξεφύσημα ξέφυγε απ' τα χείλη της, όμως τώρα ο Αραέλ ήταν τόσο συγκεντρωμένος στα λόγια του, το μυαλό του εντελώς μεταφερμένο σε εκείνη την εποχή που δεν πρόσεξε πόσο τρομαγμένη ήτανε και συνέχισε:

«Με βασάνισαν καθαρά από ευχαρίστηση. Καθαρά από κακία, επειδή στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ένας πραγματικός λόγος για να το κάνουν. Δεν ξέρω πόσο ακριβώς θα διάρκεσε, αλλά για μένα...για μένα ήταν ατελείωτο». Έδειξε τον εαυτό του με ένα χέρι, προς την πλάτη του, σε μια κίνηση απέχθειας. «Ήταν τότε που μου έκαναν όλα αυτά. Χρησιμοποίησαν ειδικά όπλα, όπλα φτιαγμένα στην Κόλαση και που μας κάνουν μόνιμες πληγές, για να θυμάμαι πάντα αυτό που μου έκαναν. Οι πληγές άργησαν πολύ να επουλωθούν, και θυμάμαι ότι δεν σταματούσα να αιμορραγώ. Όπως σου είπα, εκείνη την εποχή ήμουν πολύ αδύναμος...»

Το μούδιασμα των χεριών μου με παρέσυρε. Δεν ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή που πρόσεξε ότι κι εκείνη έσφιγγε το κάγκελο, τόσο σφικτά που όταν άφησε το μέταλλο, τα δάκτυλά της έκαιγαν. Παρατήρησε πάλι τον Αραέλ, όμως αυτός συνέχιζε να κοιτάει επίμονα σε ένα μακρινό σημείο, σχεδόν σαν να μην αντιλαμβανόταν την παρουσία της εκεί.

«Όταν τους είδα ξανά, η Άνταλαΐν ήταν και αυτή πολύ άσχημα τραυματισμένη. Τόσο εκείνη όσο και ο Φάρον, όμως εκείνος δεν με ενδιέφερε. Για μένα, ο Φάρον του άξιζε όλα όσα του είχαν κάνει. Τότε, ο Ασμόδαιος έκανε γνωστή την απόφασή του: εκτέλεση». Ένας κόμπος έσφιξε το στομάχι της, και ξαφνικά ένιωσε μια έντονη επιθυμία να κάνει εμετό. Κάλυψε το στόμα της με το ένα χέρι για να προσπαθήσει να το αποτρέψει, μία κίνηση που απ' ότι φαίνεται δεν έγινε αντιληπτή από τον δαίμονα. «Τότε ήταν, εκείνη ακριβώς την στιγμή, που ο Καστιέλ εισέβαλε στο κάστρο του Ασμόδαιου. Μέχρι εκείνη την στιγμή, κανείς δεν είχε ιδέα πως εκείνος ήταν μπλεγμένος, επειδή ούτε ο Φάρον ούτε η Άνταλαΐν τον είχαν προδώσει. Αυτός αποφάσισε να παραδοθεί από μόνος του. Ήταν εκνευρισμένος, όπως δεν τον είδαμε ποτέ πριν...» Σταμάτησε για ένα λεπτό, για να βάλει σε μια τάξη τις ιδέες του, και μετά κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Τέλος πάντων, σου είπα ότι οι γονείς μου ήταν λίγο εκδηλωτικοί. Ακόμη κι η Άνταλαΐν, παρόλο που ήτανε φιλική, συνήθιζε επίσης να απουσιάζει από την ανατροφή μου. Ωστόσο, εκείνη την στιγμή, ήταν η πρώτη φορά που είδα τον Φάρον να κάνει κάτι για εμάς. Η πρώτη φορά που πρόσεξα πως στ' αλήθεια τον επηρέαζε αυτό που θα μας συνέβαινε... Και πρόσφερε την ζωή του με αντάλλαγμα για την δική μας».