Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 28

Άφησε το κεφάλι να πέσει επάνω στα χέρια της. Πιθανόν, αν ο διευθυντής την έβλεπε σε αυτή την στάση-σχεδόν πεσμένη επάνω στο τραπέζι-θα την μάλωνε, όμως υπήρχαν αρκετά πράγματα που, τώρα, δεν την ένοιαζαν και τόσο.

Κατά κάποιο τρόπο, τις τελευταίες μέρες τις ένιωθε πιο μοναχικές από ότι πριν.

Η επιθυμία να φτάσει σπίτι το συντομότερο δυνατόν ήταν τεράστια. Παρόλο που ήταν Σάββατο, και τα περισσότερα άτομα της ηλικίας της Κατρίνα συνήθιζαν να βγαίνουν για να διασκεδάσουν, μέχρι κι οι συνεργάτες της, εκείνη λαχταρούσε να φτάσει σπίτι και να κοιμηθεί. Να μην κάνει τίποτα άλλο από το να κοιμηθεί. Ούτε καν να περάσει χρόνο με την οικογένεια της, αφού σχεδόν όλη την εβδομάδα η Έλενα πήγαινε για δείπνο ή για να περάσει χρόνο με τον Αλέξανδρο, τον αδερφό της. Για κάποιο λόγο, ήταν σαν η συζήτηση που είχε μαζί της να μην είχε συμβεί ποτέ, αφού η συμπεριφορά της τώρα προς την Σμιθ ήταν η ίδια όπως συνήθιζε να είναι πριν μπλέξει με τον Άλεξ. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν κάτι που της προκαλούσε αυπνίες, πολύ λιγότερο ένα ζήτημα που έπρεπε να την ανησυχήσει-λαμβάνοντας υπόψη πως πλάσματα του Κάτω Κόσμου δεν την άφηναν στην ησυχία της-, αλλά, παρόλα αυτά, κατάφερνε να την αποθαρρύνει περισσότερο απ' ότι ήδη ήταν.

Το κινητό της δόνησε, βγάζοντας την από την απορρόφηση. Κάτι μέσα στο στήθος της αντέδρασε με ένα τρόπο που δεν έπρεπε μόλις είδε το όνομα στην οθόνη. Ένα μήνυμα το οποίο έκανε την μελαγχολική διάθεση της να αλλάξει πλήρως σε μία σύγχυσης.

Ήταν μήνυμα από την Νοέλια.

"Λυπάμαι πολύ που δεν σου απάντησα πριν. Πρέπει να σου μιλήσω. Είμαι στο καφέ Μαύρος Γάτος. Έλα, σε παρακαλώ".

Το διάβασε συνοφρυωμένη. Δεν κατάφερνε να συνηθίζει στο ότι η Νοέλια ήταν τόσο ευθύς, συνήθως τα μηνύματα της ήταν μεγάλα κείμενα. Μπορεί επειδή περιλάμβανε άλλα θέματα από αυτά που έπρεπε να πει, ή γιατί ήταν γεμάτα από φατσούλες.

Η υπερηφάνεια θέλησε να παρέμβει, ισχυρίζοντας πως είχαν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες χωρίς να ξέρει τίποτα γι' αυτήν. Εκείνες τις λίγες εβδομάδες η Κατρίνα της έστελνε άπειρα μηνύματα και προσπαθώντας να επικοινωνήσει, και επομένως δεν είχε το δικαίωμα να της ζητά κάτι σαν κι αυτό. Ωστόσο, η βιασύνη που είχε για να την δει και να μάθει αν ήταν καλά ήταν πιο ισχυρή.

Όταν επιτέλους η δουλειά τελείωσε, πήρε το πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά της. Το στομάχι της ήταν ακόμη σφιγμένο λόγω της ανησυχίας καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής, μέχρι που έφτασε στην διεύθυνση. Η καφετέρια δεν ήταν αρκετά γεμάτη και πράγματι το εκτίμησα αυτό. Χωρίς αμφιβολία, αυτό που της τράβηξε την προσοχή ήταν ο μεγάλος αριθμός ατόμων που ήταν ντυμένοι παρόμοια με την Νοέλια, έτσι όπως η διακόσμηση και το βάψιμο των τοίχων που φαινόταν ένας εντυπωσιακός συνδυασμός μωβ χρωμάτων και άλλα πιο ζοφερά, που όμως κατά κάποιο τρόπο κατάφεραν να το κάνουν να φαίνεται νεανικό. Μήπως ήταν κάτι σαν καφέ γοτθικού στυλ;