Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 1

Άνοιξε τα μάτια της.

Δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Κοιτούσε τριγύρω κάνοντας μία προσπάθεια να διακρίνει κάτι στο σκοτάδι του υπνοδωματίου της αλλά μάταια. Η καρδιά της χτυπούσε σε τρελούς ρυθμούς και στο πρόσωπο της είχε κάνει την εμφάνιση του ένας κρύος ιδρώτας.

<<Ήταν μονάχα ένα όνειρο. >> Είπε χαμηλόφωνα.

Κάθισε στο κρεβάτι και έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης όταν μπόρεσε να διακρίνει μερικά έπιπλα που υπήρχαν στο δωμάτιο της μέσα στο σκοτάδι. Κάλυψε το πρόσωπο της με τα χέρια.

Ήταν όνειρο...

Αυτό ακριβώς έλεγε στον εαυτό της κάθε φορά, εδώ και μία εβδομάδα. Τίποτα δεν ήταν αληθινό, απλά ήταν μερικοί εφιάλτες. Όμως, οι εικόνες από εκείνα τα καταραμένα όνειρα την έκαναν να πιστεύει ακριβώς το αντίθετο.

Κάθε νύχτα το όνειρο επαναλαμβανόταν. Βρισκόταν σε μία περίεργη έρημο, ξηρή και δίχως να υπάρχει ψυχή μέσα σε αυτή. Όλη η επέκταση του εδάφους είχε ένα έντονο κόκκινο χρώμα. Ο ουρανός, που επίσης είχε ένα περίεργο σε κόκκινες αποχρώσεις χρώμα, φαινόταν σαν να ήταν απόγευμα αν και το κορίτσι δεν μπορούσε να βρει τον ήλιο μα ούτε ένα σύννεφο. Σε εκείνο το μέρος ποτέ δεν υπήρχε ένας άνθρωπος μαζί της αλλά, ένιωθε μία περίεργη αίσθηση σαν να περίμενε από στιγμή σε στιγμή να εξαπλωθεί ένα χάος. Τότε, έτσι ξαφνικά, το έδαφος της ερήμου άρχιζε να τρέμει με μία τρομακτική ένταση και ακολούθως άνοιγε κάτω από τα πόδια της. Πριν καν να το καταλάβει, κάτι σαν τεράστια χέρια σε χρώμα μαύρο την περικύκλωσαν.

Κάθε φορά ξυπνούσε πριν τα χέρια φτάσουν σε εκείνη.

Κούνησε το κεφάλι απομακρύνοντας αυτές τις σκέψεις από το μυαλό της.

Σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι και έτρεξε προς το δωμάτιο του μπάνιου. Όταν έφτασε μπροστά από τον νιπτήρα, έριξε κρύο νερό επάνω στο πρόσωπό της με σκοπό να ελαττώσει λιγάκι τον φόβο που ένιωθε μέσα της. Ξεφύσησε όταν κατάλαβε πως θα δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Δεν ήταν μόνο από τον εφιάλτη αλλά και λόγω εκείνης της αίσθησης. Η αίσθηση που ένιωθε εδώ και μερικές μέρες πως κάποιος...

Παρόλο που φοβόταν να κλείσει ξανά τα βλέφαρά της λόγω του ότι πιθανότατα θα επέστρεφαν οι εφιάλτες, έπρεπε τουλάχιστον να το προσπαθήσει.

Κατευθύνθηκε πάλι στο υπνοδωμάτιο της και ξάπλωσε επάνω στο κρεβάτι. Γύρισε το σώμα της προς τα αριστερά γιατί έτσι την βόλευε να κοιμηθεί. Έκλεισε τα μάτια και εκεί που τα βλέφαρά της άρχισαν να βαραίνουν, κάτι στην ατμόσφαιρα άλλαξε. Εκείνη την στιγμή, ένα κακό προαίσθημα την κατάκλυσε. Ξαφνικά, ένιωσε κάτι σαν ένα αόρατο βάρος στην πλάτη της το οποίο εξαπλώθηκε σαν ένα κρύο κύμα σε όλο το κορμί της.

Είχε εκείνη την αίσθηση όταν κάποιος σε κοιτάζει έντονα.

Άνοιξε απότομα τα μάτια και κοίταξε τριγύρω. Δεν υπήρχε κανείς. Κατάπιε με δυσκολία.

Έκλεισε με δύναμη τα βλέφαρα και δάγκωσε τα χείλη. Αυτό το προαίσθημα δεν ήταν κάτι καινούργιο, τουλάχιστον, όχι τις τελευταίες επτά μέρες. Την δυσάρεστη αίσθηση πως κάποιος την παρακολουθούσε την ένιωθε από τότε που άρχισαν οι εφιάλτες.

Ο περίεργος ήχος που άρχισε να κάνει η τηλεόραση που υπήρχε επάνω στο έπιπλο του δωματίου της, την έκανε να ανοίξει για ακόμη μια φορά τα μάτια.

Κοκκάλωσε.

Η τηλεόραση είχε ανάψει κατά κάποιον περίεργο λόγο μόνη της και έδειχνε μία ταινία θρίλερ. Ξαφνικά, όλη η οθόνη απέκτησε ένα μαύρο φόντο.

Περπάτησε μέχρι το έπιπλο που δέσποζε στην άκρη και την στιγμή που τοποθέτησε το δάχτυλό της στο κουμπί για να σβήσει την τηλεόραση, αυτή έσβησε μόνη της. Ο τρόμος άρχισε να γίνεται εμφανής στο βλέμμα αλλά και στην έκφρασή της.

Κοίταξε την οθόνη και παρατήρησε μία σκοτεινή φιγούρα να στέκεται ακριβώς πίσω της με την ανάσα εκείνου του αγνώστου να χτυπάει στον λαιμό της. Γύρισε προς το μέρος της φιγούρας αλλά δεν είδε απολύτως τίποτα. Ήταν σίγουρη πως υπήρχε κάποιος στο δωμάτιο της και μάλιστα αρκετά κοντά της...είχε νιώσει την ανάσα του και το περίεργο άρωμα του.

Καθ' όλη την διάρκεια της νύχτας ξυπνούσε πιστεύοντας πως κάποιος την παρακολουθούσε ενώ κοιμόταν. Δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι όλη νύχτα.