Η αίσθηση ήδη είχε αρχίσει να την εκνευρίζει. Πριν λίγες εβδομάδες θα τρόμαζε με αυτό το προαίσθημα, αλλά τώρα μονάχα την ενοχλούσε.
Το βλέμμα της περιπλανήθηκε σε όλη την επέκταση της μεγάλης αίθουσας όπου βρίσκονταν όλα τα παιδιά του νηπιαγωγείου. Ήταν η ώρα διαλείμματος. Μερικά παιδιά ζωγράφιζαν, άλλα παρίσταναν τους μάγειρες και τα περισσότερα έπαιζαν στο κουκλοθέατρο. Το προαίσθημα έγινε ακόμη πιο έντονο όταν αντίκρυσε τον νέο διευθυντή. Αμέσως της κόπηκε η ανάσα αφού, χωρίς να μπορεί να το αποφύγει, στο μυαλό της άρχισε να περιφέρεται εκείνη η σκηνή του περίεργου φιλιού αλλά και...το φιλί με τον δαίμονα. Ήταν σίγουρα πως η αίσθηση που ένιωθε ήταν λόγω του Αραέλ για αυτό κι τον έψαξε ανάμεσα στα παιδιά και στις άλλες νηπιαγωγούς, όμως δεν κατάφερε να τον βρει. Θυμήθηκε τις πρώτες μέρες που λόγω εκείνου του δαίμονα είχαν γεμίσει τα σωθικά της με τρόμο και παράνοια, και ένιωσε ένα κόμπο στο στομάχι.
Το συναίσθημα της ήταν τόσο γνωστό και αυτό της έλεγε με σιγουριά πως όλο αυτό δεν ήταν παιχνίδια του μυαλού της. Η υποψία κινδύνου, η ψυχρή ατμόσφαιρα και η αίσθηση πως κάποιος την παρακολουθούσε της ήταν αρκετά για να ξέρει ότι εκείνος βρισκόταν κοντά.
Αν κι δεν μπορούσε να τον δει πουθενά.
Και τότε κάτι πολύ παράξενο συνέβη.
Τα μάτια της συναντήθηκαν με δύο ζευγάρια μάτια πράσινου χρώματος και η καρδιά της άρχισε να πάλλεται στο στήθος της σε ρυθμούς που δεν ήταν καθόλου φυσιολογικοί. Είχε αναστατωθεί.
Ένα παιδί είναι, ένα απλό πεντάχρονο. Προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό της καθώς πλησίαζε προς το μέρος του. Ήταν το μόνο παιδί στην αίθουσα που καθόταν μόνο του σε ένα τραπέζι. Όταν η Κατρίνα στάθηκε ακριβώς από πάνω του, πρόσεξε την ζωγραφιά που είχε κάνει. Συνήθως τα μικρά έφτιαχναν μία ζωγραφιά που σου έδινε την αίσθηση χαράς, ευτυχίας, αγάπης. Το συγκεκριμένο αγοράκι, το μόνο που είχε φτιάξει ήταν ένα κατάμαυρο τοπίο. Η νηπιαγωγός κατάπιε με δυσκολία.
<<Γεια σου μικρέ, γιατί δεν κάθεσαι με τα άλλα παιδιά; >> Ρώτησε και πρόσεξε ένα χαμόγελο στα χείλη του σαν να την κορόιδευε. Σίγουρα θα ήταν της φαντασίας της.
<<Γιατί δεν είμαι μικρό παιδί...>> Μουρμούρισε ενοχλημένος, έχοντας όμως ακόμη το χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του.
Η Κατρίνα έμεινε σιωπηλή. Προτίμησε να αλλάξει θέμα, άλλωστε τί άλλο να έλεγε σχετικά με την απάντηση που της είχε δώσει; Η αλήθεια, είχε καταφέρει να την αποστομώσει.
आप पढ़ रहे हैं
Άβυσσος(Soul #1)
अलौकिकΜία νηπιαγωγός. Μία μυστηριώδης σκοτεινή φιγούρα που ακολουθεί το κάθε της βήμα. Εκεί που η κοπέλα πίστευε πως δεν υπάρχουν δαίμονες, μαθαίνει ότι μπροστά στα μάτια της στέκεται ένας από αυτούς.
