Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 7

Αυτό που βρισκόταν μπροστά της δεν ήταν ψευδαίσθηση. Εκείνος εμφανίστηκε στο ίδιος μέρος που ήταν η Κατρίνα μονάχα με το που ανάφερε το πραγματικό του όνομα.

Ο δαίμονας, την κοιτούσε με μισάνοιχτα βλέφαρα, ακίνητος. Τα μαύρα φτερά του, τα οποία ήταν τόσο μεγάλα που άγγιζαν το δάπεδο του μικρού κλειστού χώρου, έκαναν αργές κινήσεις σχεδόν δυσδιάκριτα σαν να ήταν ένα συμπλήρωμα εντελώς ξένο με το σώμα του. Εκείνη την στιγμή, πρόσεξε πως στο πάνω μέρος και των δύο φτερών, ακριβώς στην άκρη που λύγιζαν προς τα κάτω, ένα μικρό αιχμηρό κόκκαλο έβγαινε σαν να ήταν μικροσκοπικά κέρατα.

Το κορίτσι ακόμη δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη αλλά και η σιωπή του άντρα μπροστά της δεν την βοηθούσε καθόλου. Εκείνος σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος παραμένοντας με το βλέμμα καρφωμένο στην Κατρίνα. Μία ματιά που φώναζε κίνδυνο αλλά και ταυτοχρόνως υπερηφάνεια.

<<Με φώναξες για να μείνεις να με κοιτάς σαν χαζή; >> Ρώτησε ξαφνικά, με ένα σοβαρό ύφος.

Η κοπέλα καθάρισε τον λαιμό της.

<<Εγώ....>>

Ο δαίμονας την διέκοψε.

<<Αυτό είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, το χειρότερο κάλεσμα που έκαναν ποτέ. >>

Δάγκωσε το κάτω χείλος της και χαμήλωσε το βλέμμα.

<<Όμως πέτυχε. >> Του είπε χαμηλόφωνα.

<<Όχι, δεν πέτυχε. >> Ξεκαθάρισε. Η Κατρίνα ντροπαλή σήκωσε το βλέμμα. <<Ποτέ δεν έφυγα. >>

Εκείνη γούρλωσε τα μάτια.

<<Τι...; >>

<<Σου το είπα. Δεν μπορείς να με διώξεις αν δεν θέλω να φύγω. >>

<<Όμως...>> Δίστασε. <<Εκείνη η αίσθηση...>>

<<Ήθελα να είμαι διακριτικός. >>

Η Κατρίνα όταν τον άκουσε, άρχισε να αναπνέει βαριά. Εκείνος δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν σταμάτησε να την παρακολουθεί όπως έκανε εδώ και αρκετές μέρες...μήνες...;