Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 5

Δαίμονας...

Μία κραυγή έκπληξης ξέφυγε από τα χείλη της.

Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, ούτε να κουνηθεί. Ήταν σαν το κορμί της και το μυαλό της να είχαν αποσυνδεθεί. Κούνησε το κεφάλι πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα την βοηθούσε να καταλάβει τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του τύπου.

Ένας δαίμονας; Ένας δαίμονας;!

Αυτό που υπήρχε στην πλάτη του, εκείνα τα...φτερά, κουνήθηκαν πάλι, και ένιωσε μία ανατριχίλα δημιουργημένη από τον τρόμο. Όλο αυτό δεν ήταν αληθινό, δεν μπορούσε να ήταν αλήθεια. Όχι! Σίγουρα θα ήταν ακόμη ένας από τους πολλούς εφιάλτες που έβλεπε.

Εκείνος προχώρησε ένα βήμα μπροστά και η κοπέλα οπισθοχώρησε. Ένα χαμόγελο χαράκτηκε στα χείλη του.

<<Ηρέμησε, κορίτσι, δεν θα σου κάνω κακό...>> Είπε, με ένα πονηρό ύφος.

<<Τι...; >> Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία. <<Τι θέλεις από μένα; >>

<<Πάντοτε τραυλίζεις έτσι; >> Αγνόησε την ερώτησή της. Έκανε μία παύση και έχοντας καρφωμένο το βλέμμα του επάνω στο δικό της, συνέχισε: <<Ή συμβαίνει μονάχα όταν είσαι τρομοκρατημένη; >>

Το νεαρό κορίτσι γούρλωσε τα μάτια, ταραγμένη από το ξαφνικό του σοβαρό ύφος. Ωστόσο, μία μικρή ένδειξη θυμού μεγάλωσε μέσα της όταν πήρε είδηση πως την κορόιδευε.

<<Τι θέλεις; >> Επανέλαβε, αυτή την φορά με ένα πιο σταθερό τόνο φωνής.

Τα γκρι μάτια του παρατήρησαν όλο της το σώμα με προσοχή, κάνοντας το κορίτσι να νιώσει άβολα, όμως στο τέλος δεν απάντησε.

Για αρκετά λεπτά δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από να τον κοιτάει. Και, ταυτοχρόνως, ένιωθε πως ανά πάσα στιγμή θα λιποθυμούσε.

Ο τρόμος έγινε τόσο αισθητός μέσα της που άρχισε να δυσκολεύεται να αναπνεύσει.

<<Θα σε δω σύντομα, Κατρίνα. >> Είπε και εκείνη πάγωσε όταν άκουσε το όνομά της. Ο τρόπος που το είπε ήταν τόσο...τρόμαξε με την βραχνή φωνή του.

Έκλεισε τις παλάμες των χεριών της σε γροθιές, νιώθοντας ένα μπέρδεμα και φόβο. Όταν έκλεισε τα μάτια, αμέσως ένιωσε ένα κρύο αεράκι στον χώρο. Πώς γινόταν αυτό αφού δεν είχε κάποιο παράθυρο ανοιχτό.