Άβυσσος(Soul #1)

Kεφάλαιο 9

Οι σκέψεις της Κατρίνας περιτριγυρίζονταν κάπου δεν είχε σχέση με την δουλειά. Ήθελε να τακτοποιήσει όλα τα εκκρεμή ζητήματα. Ήθελε να μάθει τόσα πολλά πράγματα, και ταυτοχρόνως επιθυμούσε με όλη την καρδιά της εκείνος ο δαίμονας, ο Αραέλ, να μην μπλεκόταν ποτέ στην ζωή της.

Δεν είχε καμία αμφιβολία για το τι πλάσμα ήταν. Δεν μπορούσε ακόμη να το πιστέψει. Ακόμη και μετά από όσα είχε δει, δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει.

Για εκείνη όλα τώρα ήταν διαφορετικά. Από την μια μέρα στην άλλη, ανακάλυψε πως τα υπερφυσικά όντα υπήρχαν. Πως υπήρχε μία κόλαση, και πως οι δαίμονες ήταν αληθινοί. Και αυτό δεν ήταν ένα γεγονός που μπορούσε ένας άνθρωπος να συνειδητοποιήσει έτσι απλά.

Η Κατρίνας πάντως δεν μπορούσε.

Της ήταν αρκετά δύσκολο. Ήταν σχεδόν σίγουρη πως αυτό συνέβαινε διότι το κορίτσι δεν πίστευε σε κάτι αν δεν το έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια.

Δεν μπόρεσε να κοιμηθεί όλη νύχτα, γιατί σκεφτόταν μέχρι το ξημέρωμα όλα όσα έγιναν στον ανελκυστήρα. Γιατί η σκέψη της τριγυρνούσε γύρω από την συμφωνία, αν θα δεχόταν ή όχι.

Αν στα αλήθεια το μόνο που ήθελε ο Αραέλ ήταν να ανακαλύψει για ποιο λόγο οι υπερφυσικές δυνάμεις του δεν λειτουργούσαν μαζί της, τότε, αυτό έδειχνε πως αν και ήταν ένας δαίμονας, δεν ήθελε το κακό της. Δεν ήταν επικίνδυνος, έτσι; Επίσης, σαν αντάλλαγμα, η Κατρίνα μπορούσε να μάθει όλη την αλήθεια σχετικά με την Κόλαση και τον Παράδεισο. Και, αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν μπορούσε απλά να το αγνοήσει. Η περιέργεια της δεν την άφηνε να ηρεμήσει.

Κούνησε το κεφάλι της πέρα δώθε σαν να ήθελε να διώξει αυτή την σκέψη, γιατί ξαφνικά αυτή η ιδέα έκανε όλο το κορμί της να ανατριχιάσει. Πάντοτε υπήρχε ένα μέρος του εαυτού της που του άρεσε το μυστήριο και το άγνωστο, τα παράξενα πράγματα και όλα αυτά που δεν είχαν εξήγηση αλλά ποτέ δεν θα έβαζε τον εαυτό της σε κίνδυνο για να μάθει κάτι περισσότερο για τους δαίμονες. Ήταν περίεργη αλλά και φοβητσιάρα. Τόσο, που αν και ο δαίμονας με τα μαύρα φτερά μπορούσε να της χαρίσει όλες τις απαντήσεις οποιασδήποτε ερώτησης για το σύμπαν κρατώντας την υπόσχεσή του να μην την πληγώσει, εκείνη δεν ήθελε να δεχτεί γιατί μονάχα η παρουσία του την τρομοκρατούσε.

Ακόμη επιθυμούσε όλο αυτό να ήταν ένας ηλίθιος εφιάλτης.

Εκείνος ο δαίμονας της είχε πει πως θα επέστρεφε απόψε, και έπρεπε να έχει έτοιμη την απόφασή της. Δεν ήθελε να παίξει με την υπομονή του. Όμως δεν μπορούσε να το κάνει. Δεν ήθελε να αναγκαστεί να πει την αλήθεια λόγω ενός άγνωστου πόνου, τον οποίο φοβόταν. Ωστόσο, δεν είχε λόγο να πει και ψέματα. Ήταν ο μόνος τρόπος να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον. Όμως, αν το έκανε θα μπορούσε αλήθεια να τον εμπιστευτεί;