Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 15

«Δεν είναι ωραίο που τα γενέθλια σου φέτος είναι Τρίτη, Άλεξ» Ο τόνος της φωνής της Έλενας, η οποία μιλούσε από το τηλέφωνο, φαινόταν να οφείλεται από δύο επιλογές: «ή το σήμα χανόταν και για αυτό ακουγόταν τόσο πολύ, ή ήθελε η Κατρίνα να άκουσε την συζήτηση που είχε με τον αδερφό της «Θα μπορούσαμε να σου είχαμε κάνει ένα πάρτι. Τέλος πάντων, δεν πειράζει, Άλεξ» συνέχισε «Σου υπόσχομαι πως θα έχουμε πάρτι στο τέλος της εβδομάδας».

Η Σμιθ έσμιξε τα φρύδια. Δεν θα έμενε εκεί για να ακούσει όλη τη συζήτηση. Όλο αυτό την πλήγωνε, έτσι αποφάσισε να αρχίσει να κατευθύνεται προς τη στάση λεωφορείου.

Ένα γελάκι τράβηξε την προσοχή της καθώς περπατούσε, και γύρισε από την άλλη. Μία μπερδεμένη ανάμειξη συναισθημάτων την κατέκλυσε όταν είδε τον Κάλεμπ με ένα χαμόγελο στα χείλη να κατευθύνεται προς το μέρος της. Έφτασε μπροστά της και χαμήλωσε το βλέμμα στο δάπεδο. Ο τρόπος που έκρυψε τα χέρια μέσα στις τσέπες του παντελονιού του της τράβηξε την προσοχή.

«Συμβαίνει κάτι, Κάλεμπ;»

«Απ' ότι ξέρω σήμερα είναι τα γενέθλια σου».

«Α, ναι» Ανασήκωσε τους ώμους. Δεν ήταν ένα θέμα που ήθελε να συζητήσει με ένα δαίμονα «Και;»

«Δεν είμαι σίγουρος τι θες να κάνεις τώρα» είπε με περισσότερη αβεβαιότητα από το κανονικό «Θέλεις να πας...να γιορτάσεις τα γενέθλια σου ή κάτι τέτοιο».

Τα μάτια της γούρλωσαν. Πραγματικά δεν περίμενε μία πρόσκληση από εκείνον για να βγούνε. Στην πραγματικότητα, γνωρίζοντας πως η ίδια με την Έλενα δεν μιλούσαν πλέον μεταξύ τους, δεν περίμενε ένα χαιρετισμό από κανένα άλλο εκτός από την οικογένεια της και τον Αντρέα, ο οποίος της είχε τηλεφωνήσει πολύ νωρίς το πρωί.

«Μείνε ήρεμος» του χάρισε ένα αδύναμο χαμόγελο «Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα από αυτά».

Ο δαίμονας μισόκλεισε τα μάτια και για μια στιγμή μελέτησε την έκφρασή της.

«Εντάξει...Λοιπόν» Είπε διστακτικά. Τότε, έτεινε ένα χέρι και έδωσε μερικά ελαφρά χτυπήματα στον ώμο της, «Χρόνια Πολλά».

«Μμ...ευχαριστώ;» Έσμιξε τα φρύδια, παρατηρώντας τον. Ήταν κάτι παραπάνω από προφανές ότι υπήρχε κάτι ασυνήθιστο επάνω του «Τι συμβαίνει με σένα; Γιατί νιώθω ότι αντιδράς κάπως παράξενα;»

«Επειδή...επειδή θα έπρεπε να αντιδράς εσύ παράξενα, αλλά αντιθέτως αντιδράς σα να μην έγινε τίποτα» Κάρφωσε το βλέμμα στο δάπεδο, αποφεύγοντας τα μάτια της «Λες και εγώ δεν σου έχω πει τίποτα».