Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 6

Ο θυμός που με κατέκλυζε, ξαφνικά επισκιάστηκε από τον φόβο που με κυρίευσε.

Φόβος γι' αυτόν, όπως δεν είχα νιώσει εδώ και πολύ καιρό.

Μια επιθετική διαμαρτυρία προσπάθησε να ξεφύγει από τα χείλη μου, αλλά σώπασε από τις έντονες κινήσεις του στόματός του πάνω στο δικό μου. Μπόρεσα να αισθανθώ τον θυμό στο φιλί του, στη δύναμη με την οποία κρατούσε τα χέρια μου και στον ανέμελο τρόπο με τον οποίο εγκαταστάθηκε πάνω μου. Χωρίς κανένα σεβασμό, χωρίς ευγένεια, όπως είχε κάνει σήμερα το πρωί. Ή όπως ήταν εκείνη τη φορά στο δωμάτιό μου.

Τώρα δεν είχε την παραμικρή λεπτότητα ή ευγένεια μαζί μου.

Η απελπισία βάθαινε στον οργανισμό μου καθώς τον ένιωθα να εκμεταλλεύεται τα πόδια του για να τοποθετηθεί ανάμεσα στα δικά μου, και έγινε σχεδόν εμφανές όταν ένιωσα κάτι ξένο που, αν και δεν το είχα ξαναζήσει, ήξερα τι ήταν. Κάτι σκληρό, το οποίο προκαλούσε μια σχεδόν οδυνηρή ενόχληση στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου.

Εκείνη τη στιγμή, ακούστηκε ένα λαρυγγιστικό και τρομακτικό γρύλισμα, από ένα πλάσμα που ήταν ακόμα μικρό σε μέγεθος αλλά κατάφερνε να κάνει έναν ανατριχιαστικό ήχο. Αναγνώρισα αμέσως ότι ήταν ο Μπλάκ. Γρύλιζε στον Αραέλ.

Μόνο εκείνη τη στιγμή ξέσπασε πραγματικός πανικός μέσα μου.

Κατάφερα απότομα να στρέψω το πρόσωπό μου μακριά και ένιωσα την ακανόνιστη, καυτή ανάσα του δαίμονα να με χτυπάει στο λαιμό.

«Μην το κάνεις...» μουρμούρισα ψιθυριστά, με τον πανικό να διαχέεται σε κάθε γωνιά του σώματός μου.

Ένα από τα χέρια του άφησε το δικό μου για να κρατήσει το σαγόνι μου και να με αναγκάσει να τον κοιτάξω. Ο φόβος με διαπέρασε καθώς συνάντησα ξαφνικά τα γκρίζα μάτια του, σκοτεινά, θολά από οργή, αλλά ταυτόχρονα σπινθηροβόλα από ένα συναίσθημα που δεν μπορούσα να αναγνωρίσω.

«Ξέρεις τι με ενόχλησε περισσότερο;» σφύριξε, με τόνο ψυχρό σαν πάγος. «Ότι πίστεψες όλα όσα σου είπε, παρόλο που έχω ήδη κάνει τα πάντα για να σου δείξω πόσο σημαντική είσαι για μένα, για να σου αποδείξω ότι νοιάζομαι για σένα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον σε αυτόν τον βρώμικο κόσμο, και είσαι η μοόνη που ακόμα δεν μπορεί να το δει».

Ένα ασυνήθιστο αίσθημα πόνου με διαπέρασε. Το στήθος μου ανεβοκατέβαινε με γρήγορο ρυθμό, η καρδιά μου χτυπούσε μανιωδώς στα πλευρά μου. Και το μυαλό μου ήταν εντελώς κενό. Ο συναγερμός που είχε σημάνει μέσα μου ήταν τόσο καταστροφικός όσο και η σύγχυση που με είχε κυριεύσει εκείνη τη στιγμή.