«Ξέρεις; Όταν μου είπες ότι ήθελες να πας σε ένα μέρος πιο απομονωμένο, πρέπει να παραδεχτώ ότι σκέφτηκα πως θα πηγαίναμε σε άλλου είδους τόπο» μουρμούρισε ο Αραέλ με απροθυμία. «Όχι σε ένα πάρκο».
Γύρισε το κεφάλι προς όλες τις κατευθύνσεις, παρατηρώντας την περιοχή τριγύρω τους με ένα μορφασμό περιφρόνησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
«Τι νόμιζες;» Σήκωσε το βλέμμα προς εκείνον, συνοφρυωμένη. «Πως θα σε έπαιρνα σε ένα μοτέλ ή κάτι τέτοιο;»
«Αυτό περίμενα» είπε χαλαρά, ανασηκώνοντας τους ώμους δίχως να εκθέσει την παραμικρή ενοχή.
«Δεν θα πήγαινα ποτέ σε ένα μοτέλ μαζί σου, Αραέλ» απάντησε πικρά, όμως το στήθος της είχε ήδη μια ασυνήθιστη αντίδραση μπροστά σ' αυτή την προοπτική.
Το βλέμμα του συναντήθηκε με το δικό της, και τότε ένα μοχθηρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του.
«Ποτέ μην λες ποτέ».
Η πονηρή του έκφραση που εμφάνισε έκανε την καρδιά της,-που, στην πραγματικότητα, εδώ και ώρα πάλλεται ξέφρενα-να κάνει ένα περίεργο αναποδογύρισμα μέσα της. Δεν μπορούσε να το αποτρέψει. Από την στιγμή που της είπε τι του προκαλούσε, το στήθος του κοριτσιού δεν είχε σταματήσει να χτυπάει γρήγορα ούτε ένα δευτερόλεπτο.
Ο μοναδικός λόγος για τον οποίο μπορούσε να περπατάει τόση ώρα δίπλα σε εκείνον χωρίς να λιποθυμήσει, ήταν επειδή, βαθιά μέσα της, δεν μπορούσε να τον πιστέψει. Μέσα της, ήταν ανίκανη να αφομοιώσει αυτό που της είπε. Απλά δεν κατάφερνε να πιστέψει πως μπορούσε να κάνει τον δαίμονα στ' αλήθεια να νιώσει κάτι.
«Μονάχα ήθελα να απομακρυνόμασταν λίγο από τον κόσμο» διευκρίνισε, καταβάλλοντας δύναμη να ακουστεί πειστική. «Δεν με ενδιαφέρει να πάω σε τέτοιου είδους μέρη μαζί σου».
Αυτό δεν τον έκανε να εγκαταλείψει το πονηρό και σαρκαστικό του ύφος.
«Αλλά αν αυτό που πραγματικά θέλεις είναι να είμαστε μόνοι, αυτή μου φαίνεται μια υπέροχη ιδέα».
Η κοπέλα κάρφωσε το βλέμμα στο έδαφος, στον χωματόδρομο από όπου περνούσαν, μονάχα επειδή χρειαζόταν να δει κάτι που να μην ήταν εκείνος.
«Θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι, όντας ένας δαίμονας, αποσπάται εύκολα η προσοχή σου».
«Δεν είμαι αφηρημένος» απάντησε με ένα τραχύ τόνο. «Αυτό που συμβαίνει είναι ότι προσπαθώ να σε κάνω να ξεχάσεις αυτό το καταραμένο ζήτημα».
YOU ARE READING
Άβυσσος(Soul #1)
ParanormalΜία νηπιαγωγός. Μία μυστηριώδης σκοτεινή φιγούρα που ακολουθεί το κάθε της βήμα. Εκεί που η κοπέλα πίστευε πως δεν υπάρχουν δαίμονες, μαθαίνει ότι μπροστά στα μάτια της στέκεται ένας από αυτούς.
