Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 13

«Μίλησα με τους γονείς μου» είπε σιγανά.

«Το ξέρω» μουρμούρισε εκείνος.

«Το νοσοκομείο όπου γεννήθηκα είχε τυλιχτεί στις φλόγες».

«Το ξέρω» επανέλαβε και μετά ξεφύσησε.

Σούφρωσε τα φρύδια, και μία καχυποψία την κατέκλυσε. Πώς στο διάολο ήξερε αυτά τα πράγματα, δίχως η Κατρίνα να του τα είχε πει;

Παρατήρησε την διαδρομή. Πέρασαν ακόμη λίγα λεπτά απόλυτης άβολης σιωπής. Αναστατώθηκε περισσότερο όταν εισήλθαν στα στενά δρομάκια του δάσους. Το ανώμαλο έδαφος έκανε το αυτοκίνητο να κάνει μικρά πηδήματα.

«Και τι υποτίθεται πως θέλεις να δοκιμάσεις;» ρώτησε σπάζοντας την σιωπή, κοιτώντας τριγύρω με περιέργεια, προς τα μεγάλα δέντρα που άρχιζαν να τους περικυκλώνουν.

«Θα δεις».

Ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι λόγω της ανησυχίας. Σε μία προσπάθεια να εξαφανίσει εκείνο το αίσθημα, έκλεισε τα χέρια σε γροθιές και κούνησε τα πόδια με ρυθμό. Λίγο πιο μετά, η νευρικότητα που ένιωθε την ανάγκασε να ρωτήσει:

«Δεν απομακρυνόμαστε αρκετά; Θα μπορούσαμε να χαθούμε».

«Διόρθωση: εσύ θα μπορούσες να χαθείς».

«Τι αστείος» απάντησε μέσα από τα δόντια της «Με ανησυχεί πως μπορεί για κάποιο περίεργο λόγο να εξοργιστείς και να με αφήσεις στη μέση του δάσους».

Η έκφραση του άλλαξε. Είχε αρχίσει πραγματικά να τον εκνευρίζει.

«Αν δεν με αφήσεις να μιλήσω και συνεχίσεις να αμφιβάλλεις για αυτό που κάνω, τότε ναι θα σε αφήσω στο έλεος σου».

«Υπάρχουν άγρια ζώα εδώ» είπε ταραγμένη «Ούτε αυτό σε τρομάζει;»

«Οι θνητοί υποτιμάτε τα ζώα. Κανένα δεν θα μας πλησίαζε, επειδή είναι ικανά να αντιλαμβάνονται την αύρα μιας ύπαρξης σαν κι εμένα από αρκετά χιλιόμετρα μακριά» Γύρισε το κεφάλι για να της χαρίσει ένα υποτιμητικό βλέμμα, και χαμογέλασε «Είναι ακόμη πιο έξυπνοι από πολλούς σαν κι εσάς».

Κοίταξε ξανά τα δέντρα, αγνοώντας τον. Αυτό που της είπε ο Αραέλ σήμαινε ότι τουλάχιστον ήταν ασφαλής από μία επίθεση ζώου. Υπέροχα.

Παρόλα αυτά, δεν είχε ηρεμήσει εντελώς.

«Εντάξει» είπε μετά από λίγα ακόμη λεπτά, την ίδια στιγμή που σταματούσε το όχημα «Εδώ είναι μια χαρά».