Θέλω να την σκοτώσεις...
Το αίμα στο κορμί της έφτασε μέχρι τα πόδια της. Η συντριπτική ζέστη διασκορπίστηκε και μονάχα μπόρεσε να νιώσει το κρύο που την περιέβαλε.
«Νάιμα...» είπε εκείνος με κομμένη την ανάσα.
«Κάλεμπ, δεν θέλω να το επαναλάβω».
Πρόσεξε πως η αναπνοή του δαίμονα είχε αρχίσει να επιταχύνει.
«Σε παρακαλώ, Νάιμα» ψιθύρισε, τόσο σιγανά που μόλις μπόρεσε να τον ακούσει «Αυτή όχι, σε εκλιπαρώ».
«Θα με παρακούσεις;»
Η δαίμονας μισόκλεισε τα μάτια προς κατεύθυνση του, συνοφρυωμένη και με τα χέρια κλειστά σε γροθιές. Και, εκείνη την στιγμή, ο Κάλεμπ άρπαξε το κεφάλι λες και, από το πουθενά, είχε εμφανιστεί μία φοβερή ημικρανία.
Εκείνος έγειρε προς τα εμπρός και άρθρωσε ένα γρύλισμα πόνου.
«Κάλεμπ!» Η κοπέλα τρόμαξε. Τοποθέτησε ένα χέρι επάνω στον ώμο του, αλλά εκείνος ταρακουνήθηκε απότομα. Άκουσε τον ήχο του γέλιου της, και η Κατρίνα σήκωσε το βλέμμα προς το μέρος της δαίμονα «Είσαι μία...» απάντησε μέσα από τα δόντια της, ρίχνοντας της ένα δολοφονικό βλέμμα. Ωστόσο, εκείνος πιάστηκε από το μπράτσο της με δύναμη και την διέκοψε. Το χέρι του την έσφιξε τόσο που πραγματικά άρχισε να την πονάει. Από τα χείλη της Σμιθ ξέφυγε μία κραυγή πόνου καθώς προσπαθούσε να ελευθερωθεί από το κράτημά του «Ά-άκουσε με...»
Δεν φάνηκε να την ακούει. Πίεσε το σαγόνι έχοντας τα μάτια κλειστά, κρατώντας το κεφάλι του λες και πονούσε πολύ, και με το άλλο έσφιγγε το μπράτσο της.
Τότε, έπνιξε την επόμενη κραυγή. Εκείνος ο ήχος, που για την ίδια ήταν διαπεραστικός, για την Νάιμα ήταν σα να της είχαν πει ένα αστείο.
«Κάλεμπ!» φώναξε «Άκουσε με! Πρέπει να αντιδράσεις!» Τον είδε να καταπίνει με δυσκολία, ακόμη με τα βλέφαρα κλειστά «Σε παρακαλώ, Κάλεμπ, μην την ακούς» ικέτευσε, αλλά εκείνος έδινε την εντύπωση πως ήταν ανίκανος να δώσει προσοχή στα λόγια της «Πρέπει να με αφήσεις, πρέπει να αντιδράσεις».
«Δεν...μπορώ...» της είπε μετά βίας, με σφιγμένα δόντια και με όλο το πρόσωπό τραβηγμένο από πόνο.
«Ναι, φυσικά μπορείς» επέμεινε με σιγανό τόνο φωνής «Εκείνη είναι υπεύθυνη για το ότι βρίσκεσαι εδώ, για αυτό που είσαι».
«Τ-της...χρωστάω...»
«Δεν της χρωστάς τίποτα!» τον διέκοψε «Δεν είσαι ένα σκλάβος. Ούτε εκείνης, ούτε του Αραέλ. Κανενός! Μπορείς να πάρεις μία απόφαση από μόνος σου!»
YOU ARE READING
Άβυσσος(Soul #1)
ParanormalΜία νηπιαγωγός. Μία μυστηριώδης σκοτεινή φιγούρα που ακολουθεί το κάθε της βήμα. Εκεί που η κοπέλα πίστευε πως δεν υπάρχουν δαίμονες, μαθαίνει ότι μπροστά στα μάτια της στέκεται ένας από αυτούς.
