Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 20

Γιατί ήθελα. Μονάχα για αυτό. Πάντα κάνω αυτό που θέλω.

Εκείνες οι λέξεις αντηχούσαν σαν δίνη στο κεφάλι της.

Γιατί ήθελε; Τι ήθελε; Να δει αν θα του ανταπέδιδε το φιλί ή αν θα απομακρυνόταν; Ή αν θα έμενε ακίνητη όπως τότε με το φιλί που της είχε δώσει ο Τζον, το αφεντικό της; Ήθελε να δει αν η επαφή αποδεικνυόταν επώδυνη; Ή αν θα άρχιζαν να βγαίνουν σπίθες και ένας από τους δύο να καιγόταν ανάμεσα στις φλόγες;

Ή, απλά, ήθελε να διαπιστώσει ότι ο αυτοέλεγχος της δεν ήταν τόσο ισχυρός όσο φαινόταν να είναι ,και ότι εκείνος πραγματικά μπορούσε να την αναστατώσει;

Όχι, αποκλείεται. Ήταν αδύνατον. Όχι από κάποιο σαν εκείνον. Όχι από κάτι σαν εκείνον.

Δεν καταλάβαινε την αληθινή σημασία των λέξεων, λαμβάνοντας υπόψη αυτό που ο μικρός δαίμονας της είχε αποκαλύψει εκείνη την μέρα και έπειτα ο ίδιος της το επιβεβαίωσε. Αν πραγματικά ο Αραέλ μισούσε τόσο τους ανθρώπους, τότε γιατί την είχε φιλήσει;

Η δόνηση στο κινητό της προκάλεσε αναταραχή, αν και ήταν ευγνώμων για την απόσπαση προσοχής. Οι σκέψεις της είχαν ήδη αρχίσει να παίρνουν ένα ασαφές και σκοτεινό μονοπάτι.

«Πού είσαι Κατρίνα, είμαι έξω από το σπίτι σου. Εδώ και πέντε λεπτά χτυπάω το κουδούνι και κανείς δεν μου ανοίγει.»

Μήνυμα από τον αδερφό της. Σπάνια έδινε σημεία ζωής και όταν το έκανε ήταν για κάτι που τον είχε πληγώσει...

Πληκτρολόγησε ένα απλό «Είμαι στο δρόμο για το σπίτι» καθώς έβγαινε από το νηπιαγωγείο. Λόγω του ότι είχε το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη του κινητού της, το σώμα της συγκρούστηκε με ένα άλλο. Κράτησε σφικτά το κινητό στα χέρια της διότι δεν ήταν καιρός για καινούργιο. Δύσκολα μπορούσε να πληρώνει το ενοίκιο και τους υπόλοιπους λογαριασμούς.

Σήκωσε τα μάτια και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.

<<Το έχεις καταλάβει ότι η συναντήσεις μας πάντα καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο; >> Ένα γέλιο έφτασε στα αυτιά της Κατρίνας, το οποίο προερχόταν από την καινούργια συνάδερφο.

<<Στο τέλος θα φοβάμαι να περπατάω στους δρόμους μήπως συγκρουστώ με κάποιον. >> Είπε με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και η κοπέλα γέλασε.

Ήταν ακόμη μία συνάδερφος για τους υπόλοιπους αλλά για την ίδια ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ένιωθε σα να την γνώριζε από πάντα, σα να ήταν...κάτι δικό της. Με την Έλενα ήταν πολύ συνδεμένες, άλλωστε, την ήξερε τόσα χρόνια. Από τότε που βρήκε δουλεία σε εκείνο το νηπιαγωγείο , εκείνη βρισκόταν δίπλα της προσφέροντας την βοήθεια της. Από την άλλη, με την καινούργια, ένιωθε κάτι το διαφορετικό...σε σημείο που την τρόμαζε.