Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 2

Πραγματικά σκέφτηκε πως μετά από την συνάντηση που είχε με την δαίμονα, εκείνη η παράξενη αίσθηση θα εξαφανιζόταν. Για μια στιγμή, ίσως ως αφελής ή ανόητη, νόμιζε ότι ήταν εκείνη η κοπέλα που συνέχιζε να βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Φυσικά και έκανε λάθος. Όμως αν δεν ήταν εκείνη ούτε ο Αραέλ, τότε ποιος στο διάολο την παρακολουθούσε;

Κατάπιε με δυσκολία.

Μετά από αίτημα της μητέρας της, βρισκόταν σε ένα φαρμακείο αγοράζοντας μερικά φάρμακα, γιατί η καημένη ήταν άρρωστη και δεν μπορούσε ούτε να σηκωθεί για να φάει. Αν και, αυτή η βόλτα για ψώνια ήταν περισσότερο σαν μία καταδίωξη. Δεν έπαυε να παρατηρεί τριγύρω προσεκτικά, με τα μάτια δεκατέσσερα σε περίπτωση που κάποιος θα της φαινόταν αρκετά περίεργος. Ήταν πιθανόν όλοι όσοι την έβλεπαν να πίστευαν ότι ήταν μία τρελή, αλλά αυτή την στιγμή δεν της ένοιαζε πια η άποψη των ανθρώπων.

Αφού τελείωσε με τα ψώνια και βγήκε πάλι έξω στον δρόμο, κάτι ασυνήθιστο διαπέρασε από τις σκέψεις της. Ξαφνικά, ήταν ικανή να ακούσει την φωνή του Αραέλ σα σχεδόν να ήταν ο ίδιος που της ψιθύρισε στο αυτί:

Τώρα που ο τύπος γνωρίζεις για την ύπαρξη σου και για αυτό που κάνεις, δεν θα σε αφήσει ήσυχη...

Έξαφνα άρχισε να αναπνέει γρήγορα, σα να μην την αρκούσε ο αέρας στα πνευμόνια της. Ένα κύμα απελπισίας εισέβαλε μέσα της και έψαξε υποστήριξη στον τοίχο ενός κτηρίου για να μην καταρρεύσει. Η ανάσα της επιτάχυνε, και πρόσεξε πώς ο φόβος έκανε τις αισθήσεις της σιγά σιγά να θολώνουν.

Είχε ξεχάσει εντελώς τον Φόραξ.

Το μυαλό της πήρε ως δεδομένο ότι εκείνη την μέρα θα ήταν η τελευταία που θα τον έβλεπε, όμως κάτι μέσα της προειδοποίησε πως υπήρχε ένας λόγος για τον οποίο ο Αραέλ ενοχλήθηκε τόσο για την απρόβλεπτη διαφυγή του, και προφανώς είχε τους λόγους του που εκείνος της είπε αυτό.

Όμως ένας δαίμονας δεν θα της επιθετόταν σε ένα μέρος γεμάτο κόσμο, έτσι;

Άρχισε να βαδίζει με μεγάλες δρασκελιές, προσπαθώντας να μην συγκρουστεί με άτομα, καταβάλλοντας δύναμη να απομακρυνθεί αμέσως από εκεί. Ο Φόραξ δεν φαινόταν να είναι ο τύπος που θα περίμενε ψύχραιμα για να κάνει επίθεση, εκείνος έδινε την εντύπωση πως ήταν κάποιος που παρασυρόταν από τις παρορμήσεις του, όπως κι ο Αραέλ. Σύντομα βρήκε τον εαυτό της να ικετεύει να ήταν όλα στην φαντασία της, παρόλο που δεν υπήρχε πιθανότητα για κάτι τέτοιο. Ήταν σίγουρη, γνώριζε τόσο καλά εκείνο το συναίσθημα, που ήταν αδύνατον. Δεν είχε μαζί της καν τον σταυρό ή ένα καταραμένο μπουκάλι από αγιασμένο νερό, επομένως δεν είχε τίποτα για να προστατευτεί από ένα υπερφυσικό πλάσμα.