Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 9

Ο βουή της μηχανής του αυτοκινήτου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να με αναστατώνει.

Έθαψα τα νύχια μου στις παλάμες μου. Η ανησυχία που έτρεχε στις φλέβες μου ήταν τόσο μεγάλη που δεν ένιωσα τον παραμικρό πόνο. Σήκωσα το βλέμμα προς τον καθρέφτη, για να παρατηρήσω την οργισμένη έκφραση του δαίμονα στο κάθισμα μπροστά μου. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα ευθεία μπροστά, με ένα βαθύ συνοφρύωμα στο πρόσωπό του. Στη συνέχεια, για μια φευγαλέα στιγμή, το βλέμμα του και το δικό μου συναντήθηκαν, πριν το στρέψει αλλού.

Τα μάτια μου κρατούσαν ακόμα την υγρή επίστρωση που δεν είχε φύγει από αυτά από τη σκηνή που είχα παρακολουθήσει πριν από σχεδόν μια ώρα. Έτριψα δυνατά τα βλέφαρά μου, αλλά η επιθυμία να ξεσπάσω σε κλάματα εκεί, στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου που ήταν προφανώς κλεμμένο, παρέμεινε ανέπαφη.

Το ελαφρύ γέλιο του δαίμονα με έβγαλε από την ισορροπία.

«Κλαίς ακόμα για τον συνάδερφο σου;» ρώτησε με μια δόση χλευασμού, αφού δεν είχε ανοίξει το στόμα του για μια αιωνιότητα. «Αμφιβάλλω αν τον συμπαθούσες πολύ».

Του έριξα ένα βλέμμα γεμάτο δηλητήριο.

«Δεν χρειαζόταν να το κάνεις...» Η φωνή μου έσπασε. «Ο Παύλος δεν έκανε τίποτα κακό».

Ανασήκωσε τους ώμους.

«Τόλμησε να σηκώσει το χέρι του επάνω μου».

«Δεν πρέπει καν να το αισθάνθηκες». Δεν μπόρεσα να μην υψώσω τον τόνο μου λίγο πιο ψηλά, κυριευμένος εντελώς από οργή. Στο καθρεφτάκι, είδα τα χείλη του να τεντώνονται σε ένα χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση και υπερηφάνεια γι' αυτό που είχε κάνει. «Είσαι ένας...» μουρμούρισα, αλλά όταν τα πράσινα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου σε μια χειρονομία που ήταν σαφώς γεμάτη προειδοποίηση, η θερμότητα του θυμού ξαφνικά εξαφανίστηκε.

Τον είδα να μισοκλείνει τα μάτια. Άφησε έναν αναστεναγμό πλήξης να ξεφύγει απ' το στόμα του.

«Είσαι τυχερή που έχω ρητή εντολή να μην αγγίξω ούτε μια τρίχα απ' το κεφάλι σου», είπε με σφιγμένα δόντια.

Κατάπια για να διαλύσω τον κόμπο που είχε σχηματιστεί στο λαιμό μου. Κοίταξα μακριά του, σφίγγοντας τις γροθιές μου από καθαρή αδυναμία. Κατευθυνόμασταν βορειοδυτικά. Το μόνο που μπορούσα να αναγνωρίσω ήταν ο μακρύς δρόμος. Ο Χέιλ είχε πάρει μοναχικές διαδρομές και οδηγούσε με απρόσεκτη ταχύτητα, οπότε δεν μου πήρε πολύ χρόνο να βάλω τη ζώνη ασφαλείας μου και να την κρατηθώ από αυτήν επιφυλακτικά.