Άβυσσος(Soul #1)

Κεφάλαιο 6

Σούκου...τί είπε μόλις;

«Τι εννοείς;»

«Δεν ξέρεις τι είναι ένα σούκουμπους;» έθεσε το ερώτημα με μία χροιά που έδειχνε πόσο απογοητευμένος ήτανε.

Σήκωσε το ένα φρύδι «Θα έπρεπε;»

«Πώς να σου το εξηγήσω;» δίστασε, γέρνοντας το κεφάλι προς τα πίσω για να κοιτάξει τον ουρανό «Λοιπόν, με μία ανακεφαλαίωση, είναι ένας δαίμονας του σεξ».

Αναρίγησε. Ένιωσε την επιθυμία να φωνάξει και να φύγει τρέχοντας από εκεί.

Τότε...εκείνη με χειραγώγησε; Εκείνη κατάφερε...να εισέλθει στο μυαλό μου;

«Θ-θέλω να πάω σπίτι» είπε απότομα.

Η μόνη ιδέα πως εκείνη μπορούσε να συνεχίσει να βρίσκεται κοντά της, την έκανε να ανατριχιάσει. Εκείνος πρόσεξε την αναστάτωση της, και έγνεψε θετικά.

Περπάτησαν βεβιασμένα μερικές οδούς, μέχρι που η Κατρίνα άρχισε να αναγνωρίζει το κέντρο της πόλης. Όταν βρήκε ένα ταξί, ύψωσε το χέρι και το σταμάτησε. Άνοιξε την πόρτα του οχήματος, όμως εκείνη την στιγμή είδε τον Κάλεμπ να απομακρύνεται.

«Πού πας;» τον ρώτησε. Εκείνος γύρισε για να την κοιτάξει παράξενα «Έλα εδώ».

Ανασήκωσε τα φρύδια, δίχως να κάνει την παραμικρή προσπάθεια για να κρύψει την έκπληξη στο πρόσωπό του.

«Αλήθεια;»

«Όχι, μικρέ δαίμονα, απλά μου αρέσει να κάνω αστεία» ρόλαρε τα μάτια «Ανέβα επιτέλους».

Δίστασε, στρέφοντας το βλέμμα μια στο όχημα και μια στο κορίτσι.

«Πάμε!» συνέχισε, ήδη ενοχλημένη «Είσαι ένας δαίμονας, δεν μπορείς να φοβάσαι ένα απλό ταξί».

Και, σαν αυτό να είχε πληγώσει την υπερηφάνεια του, τα χείλη του Κάλεμπ έγιναν μία ευθεία, και εισήλθε στο αυτοκίνητο χωρίς να πει τίποτα. Εκείνη τον μιμήθηκε.

Η διαδρομή ήταν σιωπηλή...και κάπως άβολη. Ήλπιζε να μην τον είχε στεναχωρήσει με αυτό που είπε, διότι εκείνος είχε το βλέμμα καρφωμένο μπροστά, με ένα χέρι επάνω στα χείλη του σα να σκεφτόταν. Το κορίτσι ζήτησε στον ταξιτζή να σταματήσει λίγα τετράγωνα μακριά από την πολυκατοικία όπου διέμενε και, όταν εγκατέλειψαν το όχημα, ο Κάλεμπ συνέχιζε σιωπηλός.

Δεν άντεξε περισσότερο «Κάλεμπ;» ρώτησε προσεκτικά.

Την κοίταξε επάνω από τον ώμο του.