ALPHA

Chapter 63: Inside One's Heart

Angelo's POV

Dalawang araw ang lumipas ng matapos ang round na iyon. Hindi ko naman alam na ganito ang sasapitin ko sa round na iyon. Sabi na mapapahamak na naman ako.

Sinabi sa akin na dapat gumamit na ako ng weapon ng ma-encounter ko raw ang mga nakalaban ko at napabilis na raw ang laban nang hindi ako magkaganito.

Hanggang ngayon iniisip ko pa rin kung saan nanggaling ang crystal glass na naging armas sa akin ng mga kolokoy na iyon.

Nitong mga nakaraang araw nasa medical wards ako para gamutin ang aking sugat. Ngayon naka-alis na ako dahil malapit man ito sa bituka, malakas pa rin ako at
kakayanin ko.

Ngayon ang araw na gaganapin sana ang pagkilala. Ngunit  napagkasunduan sa board na ipagpaliban muna raw ito pagkatapos ng round dahil gusto kaming bigyan muna raw ng isang linggong pahinga para makabawi muli ng lakas upang kaharapin ang mga pinaghirapan o ang mga pribelehiyo.

Ang mga pribelehiyong matatanggap ay working points, advance training, at marami pang iba. Sana kahit papaano makapasok ako sa rank 150, pero mukhang malabo.

Song strongly suggested to play: Heard You Crying (by Michael Schulde)

Paakyat na sana ako papuntang canteen ng makita ko ang mga nakatambay doon, siguro sa ibang daan nalang ako, pero napansin nila ako kung kaya't tinawag nila ako.

Hindi ko sila pinansin pero hinabol lang nila ako at idinikit sa pader.

"Kayong tatlo na naman." walang gana kong sabi ko sa mga lalaking nangtrip sa akin na pinatid ako.

"Oo kami nga, what's up to
you loser." Ani ng lider sa tatlo.

"There's nothing new, life fucker" bulyaw ko.

"What? what did you call me?" Pagtatagis ng bagang nito sabay sambot sa aking kwelyo.

Tinulak ko ang dalawang nakakapit sa akin na nagdidiin sa akin sa malamig na pader. Saka ko naman tinanggal ang kamay niyang nakakapit sa kwelyo ng damit ko.

Inangasan ko siya kahit papaano, pero hindi sapat ang katapangan ko sa oras na iyon bagkus alam kong hindi ko rin sila kakayaning tatlo. Kahit gawin ko man ang itinurong fighting moves ni Matheo, wala rin. I know my limits.

Bumalik ulit sa pagkakahigpit ang dalawa at nadiin muli ako sa pader. Wala akong magawa para ipagtanggol ko ang sarili ko.

"Don't push hard yourself to win loser, because loser always lose."

Bakit parang nagiging kompitensya na ang nangyayari? It was all training and test ground, walang magde-define ng capabilities mo bilang tao kahit pa training pa. He pressed down the stabbed wound beside my stomach. I endure the pain that penetrates me. I can. Kaya ko. Pero hanggang saan?

Tinapos na nila ang pangtitrip sa akin at iniwan akong pinagtatawanan. Wala namang nakakita ng scenario, so it wasn't much of shame.

I continue to walk away headed to the cafeteria. Nag-iintay na siguro doon ang mga kaibigan ko. I always late, I knew that, because I don't want to rush everything to
prevent much stress and pressure.

In this cafeteria, I see a lot of people there cheers for their victories.

There were so many epic battle stories they have experienced and how they face them with bravery.

This is it pancit! I never been ready on how will I tell my story experiencing that battle. Kumuha muna ako ng pagkain sa counter, I assume na si Marthia ang naroroon pero wala siya. Maganda rin kaya ang kwento ni Marthia? kamusta na kaya siya?

And after I got my food and drinks, unexpectedly, I saw her, I saw them happy. Kaakbay ni Matheo si Marthia. Parehas silang masaya. Siguro nanalo sila and there's such happiness on their both smiles.
Kasama ang iba nilang mga kaibigan, walang mapagsidlan ang kanilang tawanan at ingay. They were sharing their foods to each other as well.

Hindi ko matanggal ang paningin ko sa kanila. Yung mga paa ko, tila ba bumaon at dumikit na sa lupa. Naging mabagal ang lahat kasama ang sakit na parang hindi ko
kayang tiisin ng matagal.

Parang kumukurot sa puso ko ang bawat pangyayaring iyon. Sobrang sakit. Parang umulit lang ang pamilyar na pakiramdam na ito.