Flash back
"ကြင်ယာတော်ဗြောင်က ဘုန်းကံမြင့်တာမလို့
အောက်လမ်းနဲ့လုပ်ကြံလို့မရပါဘူး"
"အဲ့တာဆိုဘာနည်းလမ်းရှိမလဲ"
"အောက်လမ်းကဘုန်းကံမြင့်တဲ့လူကို မသက်ရောက်နိုင််တဲ့အတွက် အထူးဓားကိုစီရင်ရပါမယ် မယ်မယ် လုပ်ရတာမလွယ်ကူပါဘူး"
"ဘာဓားမလို့လဲ"
"ဝိညာဉ်ချုပ်ဓားပါ သေရုံအပြင်ကယ်မဲ့နည်း တစ်နည်းပဲရှိပါတယ်"
"သေတာပဲလိုချင်တာ မောင်မင်း"
နှုတ်ခမ်းပါးပါးကိုဖိကိုက်ပြောလာတဲ့ မိန်းမပျိုက
စိတ်ဓာတ်နဲ့မလိုက် ရုပ်ကလှလွန်းသည်။
"ဒီကမ္ဘာကနေ တခြားကမ္ဘာကို စစ်မှန်တဲ့ချစ်ခြင်းရဲ့
နှလုံးသွေးနဲ့ အသက်ဆက်ပြီးထွက်သွားနိုင်ပါတယ်
ဒါပေမဲ့ဝိညာဉ်ချုပ်ဓားဆိုတဲ့အတွက် ကျိနိစာပါတယ်။ ချုပ်ထားခံရတဲ့ဝိညာဉ်တွေဟာ အဲ့ဓားနဲ့တစ်ယောက်အသတ်ခံရပြီဆိုတာနဲ့ လွတ်မြောက်ပါတယ်။ ဝိညာဉ်လဲတဲ့သဘောပါ။ အသက်ရှင်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ဒီဘဝကိုမေ့သွားမှာပါ။ကိုယ်ချစ်တဲ့သူတွေရောပေါ့။နှလုံးသွေးကိုဘယ်သူမှဖောက်မထုတ်ပေးနိုင်တဲ့အတွက် အသက်ဆက်ဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ပါဘူးမယ်မယ်"
"ကောင်းပြီ ရွှေ၁ပိသာယူထား ပြီးရင်အကြောင်းကြားပါ အကုန်ပြီးရင်မောင်မင်းလိုချင်တာတောင်းဆိုလို့ရတယ်"
"တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ဗြောင်ဘတ်ဟျွန်းရာ
မင်းကြီးအနားမှာကြာကြာမနေနိုင်စေရဘူး
လီယောလ်ကငါ့လူ"
______
"ဗြောင် ကိုယ်တော့်ရဲ့ကြင်ယာတော်အဖြစ်နေပေးပါ"
နန်းတော်အပြင်ဘက်ကတောင်ကုန်းလေးတစ်ခုပေါ်မှာလီယောလ်က ဘတ်ဟျွန်းလက်ကိုအသာဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ နွေဦးရာသီမလို့ ရာသီဥတုကလန်းလန်းဆန်းဆန်း.. ဝေ့ဝဲလာတဲ့လေပြည်ကြောင့် တောင်ကုန်းပေါ်မှာရှိတဲ့ ချယ်ရီပွင့်ဖတ်တွေက ဘတ်ဟျွန်းရဲ့ရှည်ရှည်အိအိ ဆံစတွေပေါ်လာကပ်တွယ်တယ်
"ကျွန်တော်တို့က မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ ယောလ်ရဲ့ ဗြောင်ကသာမန် ကဗျာဆရာတစ်ယောက် မင်းကြီးနဲ့ချစ်မိနေခဲ့တာတောင်အပြစ်သင့်နေပြီ"
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
