"အစုတ္အပ်က္ေတြ အစုတ္ေတြ နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးအစုတ္ေတြ.."
ဘတ္ဟြၽန္းကေျခခ်င္းဝတ္ကိုဖိထားၿပီး ပါးစပ္ကလဲမေက်မနပ္ေအာ္ေျပာေနေသးသည္။ နန္းေတာ္ကေခါင္မိူးေတာင္မေျပာနဲ႔ မင္းႀကီးဝတ္တဲ့ေဘာင္းဘီကအစ စုတ္ေနတာ။
ဖိနပ္ကိုအမိအရယူႏိုင္လိုက္ေပမဲ့ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က အုတ္ႂကြတ္မိုး ၾကားကကြၽံၿပီး ေဘးကအုတ္ခ်ပ္ေတြကပါ ေအာက္ကိုကြၽံၾကလာတာ ျဖစ္သည္။ အခုဘတ္ဟြၽန္းပုံစံမွာ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကို ရင္ဝယ္ပိုက္ထားၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ေျခခ်င္းဝတ္ကိုဖိထားကာ ပြစိပြစီက်ိန္ဆဲေနသည္။ အစုတ္အျပတ္ေတြကိုေရာ အေကာင္းမသုံးတတ္တဲ့မင္းႀကီးကိုေရာ။ ေျခေထာက္က ထမရပ္ႏိုင္ပုံေထာက္ရင္ေတာ့ ေျခခ်င္းဝတ္လည္သြားၿပီနဲ႔တူသည္။
"ၾကင္ယာေတာ္ေလး နဖူးကေသြးေတြထြက္ေနပါၿပီ
ေဆးထည့္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ"
သမားေတာ္ကေရာက္ေနေပမဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းက အခုအခ်ိန္ထိကိုင္ခြင့္မေပးေသး။ ေဆးထည့္မယ္ဆိုရင္ နဖူးစည္းကို ခြၽတ္ရေပလိမ့္မယ္။ အမွတ္အသားကိုဘယ္သူမွျမင္လို႔ကမျဖစ္။
"ရတယ္ေဆးဘူးေပးခဲ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ထည့္မယ္
ေဝါယာဥ္ေခၚၿပီး ကိုယ့္ေတာ့္အေဆာင္ကိုလိုက္ပို႔ေပး"
စာအုပ္လာခိုးကာမွ လူမိတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕အျဖစ္။
ဖိနပ္ကလဲ ေနာက္တစ္ဖက္သြားေကာက္ဖို႔ က်န္ေသးသည္။ စာအုပ္ကလဲ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ။
"မျပန္ရပါဘူး ေျဗာင္"
မတည္ၿငိမ္တဲ့စကားသံေတြၾကား လီေယာလ္က ေျပးလာခဲ့တာသက္ေသ။ စကားေတြေတာင္တုန္ေနၿပီးအသက္ကိုခပ္ျပင္းျပင္းရွဴေနေသးသည္။
"ေဆးထည့္ရမယ္ ဒီကိုလာ"
"မကိုင္နဲ႔ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူကေခၚတယ္ေျပာလို႔လဲ"
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကို ဖယ္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ခ်န္းေယာလ္မ်က္ႏွာက ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပ်က္သြားရတယ္။
"က်န္တဲ့သူေတြအကုန္ထြက္သြားၾကပါ ၾကင္ယာေတာ္နဲ႔ေအးေဆး စကားေျပာခ်င္တယ္"
ခ်န္းေယာလ္ပုံစံၾကည့္ရတာ ခပ္ေဝးေဝးကေန အျပင္းခရီးႏွင္လာၿပီး မနားရလို႔လဲက်ေတာ့မဲ့ျမင္းရဲ႕ပုံစံလိုပဲ ျဖစ္ႏိုင္ရင္သူၿပိဳလဲပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ
YOU ARE READING
Imaginary Sphere
Fanfictionရာစုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေနှစ်ပေါင်းများစွာဝေးကွာသွားခဲ့ကြပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဒီနေရာလေးမှာပဲစောင့်နေခဲ့တယ်
